Ik verloor mijn zoon

Ik was 19 jaar oud, ik werkte hard bij een lokale supermarkt waar ik het enorm naar mijn zin had en ik ging elke dag naar school. Ik had absoluut het idee om cliniclown te worden en ik dan ook alles er aan om mijn opleiding te halen. Ik woonde samen met mijn toenmalig partner, en ik liep stage. Ik genoot van het leven en wist altijd dat ik moeder wilde worden. Ik had zelfs ook een droom van een mega groot gezin. Ik zou zelf veel kindjes krijgen, maar ik zou ook pleegzorg en adoptie kinderen doen. Ik wist dat ik een gouden toekomst voor mij had als ik alles had afgerond. 

Tot ik op een dag in november mij erg onprettig voelde. Het was de dag van de intocht van sinterklaas en zoals ik al jaren deed, was ik piet. Om 6.00 die dag stond ik op, om 6.00 die dag kon ik niet ontbijten, zelfs nauwelijks op mijn benen staan. Ik dacht dat ik wat verkeerd gegeten zou hebben en dacht, nou ja dan maar geen eten, ik moet door. Ik trok mijn net iets te vrolijke pakje aan rond half 7, had een tas met handschoenen, extra maillots en een pruik, maar dit keer ook een ontbijtje en wat drinken mee en ik fietste naar de loods waar we allemaal geschminkt zouden worden. Hoewel ik rillerig was, en ik bij elk luchtje en aanblik van eten al begon te braken wilde ik koste wat het kost door zetten. Ik besloot toen de winkels open gingen even snel wat maagzuur en diaree remmers te halen en ik ging weer terug. Ik werd geschminkt deed mijn pruik op en handschoenen aan. Inmiddels had ik een cracker op en was deze met behulp van de pilletjes er in gebleven. Met een zak vol schuim en nootjes stapte ik op de boot. De gehele dag bleef ik mij niet lekker voelen, en toen de dag over was ben ik in tegenstelling tot alle eerdere jaren gelijk naar huis gegaan, gedoucht en onder de wol gegaan. 

Gedurende de hele week bleef ik ziek. Ik slikte de anticonceptie pil en had nooit stil gestaan bij een eventuele zwangerschap. Toch na een poosje en diverse mensen die zeiden dat ik een zwangerschaptest moest doen heb ik er 1 gehaald. Knal rood en onzeker stapte ik de drogist in voor een test. En jawel, in minder dan 3 seconde stond er een mega plus in het testje. Ik was zwanger. Hoewel ik had gerekend op negatief was ik gelijk waanzinnig enthousiast. Ikging moeder worden!

Nadat ik mijn moeder en toenmalig schoonmoed had gebeld met dit nog al onverwachte maar blijde nieuws ben ik gaan opzoeken wat ik eigenlijk allemaal moest doen. Ik maakte een afspraak voor bij de verloskundige, en wachtte dat geduldig maar wanhopig af. Ik wist absoluut niet wat ik moest verwachten. Onder tussen werd ik met de dag zieker en ging ik steeds meer braken. Eind november was het dan eindelijk tijd om naar de verloskundige te gaan. Zenuwachtig doch enthousiast kwam ik aan. IJskoude gel werd op mijn toen nog zo slanke buik gesmeerd. Hoera een hart. Ik was euforisch, er groeide een kindje in mij. Maar de verloskundige keek door, het leek of er 2 kindjes waren, bijzonder maar wat was ik gelukkig, hoewel er nergens in de familie meerlingen voor kwamen was ik positief. Wel werd er een afwijkende baarmoeder geconstateerd en werd ik door gestuurd naar de gynaecoloog. Enkele weken later mocht ik naar het ziekenhuis om verder te kijken naar de kindjes. De echoscopist bleef naar mijn zin te lang stil, ik kon niets van haar gezicht aflezen en de gynaecologe kwam ons vertellen dat ze iets zagen aan het kindje, maar dat ze twijfels had, en dat we dus diezelfde dag nog door moesten naar een academisch ziekenhuis. Op dat moment voelde ik dat het niet goed zat, ik wist nog niet wat, maar ik voelde dat het ernstig was. 

Aangekomen in het andere ziekenhuis moesten we lang wachten. Ze probeerde ons er tussen te doen, maar door de drukte van toen was het onmogelijk. Van iets over 1 in de middag tot zeker 5 uur hebben we gewacht. IJsberend tijdschrift lezend en zwaar misselijk, maar met lichte hoop. Toen we eindelijk werden geroepen voelde ik een soort rust. Ik dacht dat het wel goed zou komen, de echoscopist keek en keek en keek, maar wederom werd er nauwelijks iets gezegd. Ik vroeg nog, gaat het om 1 of 2 kindjes waar iets mee is, en ze keek mij verbaasd aan, en zij, ik kan je verzekeren het is maar 1 kindje. Hoewel het mij deed schrikken, was ik stiekem ergens wel blij. Ik hoefde mij nu maar zorgen te maken over 1 kindje, en straks te zorgen voor 1 kindje dat moest ik wel redden. 

Maar toen kwam de gynaecoloog. Een lange brede man met donkere haren. Hij mompelde wat tegen zijn assistent en ging toen zitten. Van zijn gezicht was weinig af te lezen tot dat hij ging praten. ‘ik zal het maar gewoon zeggen ik heb slecht nieuws, je kind gaat overlijden’ waren zijn woorden. Ik was in shock. Hij vertelde mij dat ik een vruchtwater punctie zou moeten ondergaan en dat hij deze vast had gepland voor de week er op. Hij vertelde de risico’s en gaf aan dat we weinig andere keuze hadden. Ook raadde hij maar gelijk aan het weg te halen anders zou het fysiek en mentaal toch te zwaar worden voor zo'n jong meisje. 

Totaal verbijsterd over wat er gebeurt was, en nog steeds niet exact wetende wat er nou precies aan de hand was besloot ik andere ziekenhuizen te bellen voor een second opinion. Ik cancelde de punctie en kon weken later terecht in Amsterdam. Eenmaal in Amsterdam werd het slechte nieuws bevestigd, maar dit maal werd er uitleg gegeven, en werden er mogelijkheden besproken. Ons kindje had een openhoofdje, zijn hersentjes lagen uit zijn hoofdje en werden aangezien in eerste instantie als een 2e kindje. De medische term voor zijn afwijking was Anencefalie, een ernstige afwijking waarbij verreweg de meeste kindjes zeer zwaar gehandicapt raken en vaak komen te overlijden. We kregen alle hulp die nodig was om dit nieuws te verweken en we kregen diverse testen aangeboden. Ondanks dat we wisten dat er maar een kleine kans zou zijn dat er toch ergens een foutje gemaakt was besloten wij er voor te gaan. We wilde dit kindje kans op leven geven. Zolang hij in mijn buik zat was er immers niet aan de hand, dan zorgde mijn lichaam dat het goed zou blijven gaan met hem.

We kregen te horen dat het een jongetje zou worden en we gaven hem een naam. Storm. Zo zou hij gaan heten. Stoer, makkelijk, klassiek, internationaal en alles veranderend. Precies zo als het moest zijn.

toen we met een ruime 30 weken te horen kregen dat hij ook een ernstige hartafwijking had, zakte de wereld onder mijn voeten weg. Ik bleef lezen, bidden en hopen op een wonder. Door alle stress zakte ik in elkaar. Ik kreeg een soort psychose samenhangend met de hormonen en al het slechte nieuws. Van die tijd herinner ik mij helaas, maar ergens gelukkig maar weinig. 

Toen vervolgens met ruim 38 weken de weeën startte was ik gelukkig weer helemaal bij. Duizenden gebedjes werden op gezegd, iedereen, collega’s, vrienden, klasgenoten en familie keken gespannen uit naar dit moment. 5 hele dagen duurde het, 5 dagen voordat ik dan eindelijk mijn zoon,mijn Storm mocht vast houden. De weeën waren heftig, maar de ontsluiting kwam niet opgang. Doormiddel van ballonnen probeerde zij mij te helpen, maar dit mocht helaas evengoed nauwelijks werken. Na 3 dagen kreeg ik een ruggenprik, een keizersnede zou te risicovol zijn voor zowel Storm als mij, en dus moest ik wachten tot er ontsluiting kwam. Uit eindelijk na dus 5 dagen afzien was het moment daar dat ik mocht gaan persen. Midden in de nacht kwam een slanke lange jongen uit mij, hij had prachtige lange vingers en een super lief neusje. 1 oogje had hij open en alles zat er op en er aan. Hij was heerlijk warm en hij rook super lief. Er was enkel 1 ding dat miste, en dat was een luide huil. Zijn losse hersentjes waren vermoedelijk tijdens de bevalling afgescheurd en dus zag je op een plat hoofdje na, niet raars. Hij was het mooiste kindje dat ik ooit had gezien. 

Het ziekenhuis regelde een fotograaf van make a memorie, en die kwam de volgende dag al. Zij maakte prachtige plaatjes en ook de uitvaart maatschappij werd geregeld. Het ziekenhuis zorgde dat zowel Storm als ik mochten bijven bij hen. en dat ik de zorg kreeg die nodig was, op alle gebieden. Storm was dag en nacht bij mij in zijn eigen vrieskistje zodat ik hem kon pakken en kon knuffelen wanneer ik dat wilde. Hoewel het gek was een bevroren babytje vast te houden, was het heerlijk dat ik dat toch steeds mocht doen. 

2 dagen voor de crematie werden wij door het ziekenhuis los gelaten. Storm en ik vertrokken naar huis waar de kersverse oma’s en opa’s nog even konden knuffelen. Vlak daarna was zijn crematie. We besloten dat we dat alleen deden. Mijn ex, Storm en ik. En nadien zouden we een high tea hebben met de dichtst bij staande familie. 

 Het was ongelofelijk, onvergetelijk en ondragelijk. Op dat moment besefte ik pas, ik verloor mijn zoon. Het jongetje dat ik uiteindelijk 39 weken en 2 dagen heb laten leven. Het jongetje waar ik mijn hele leven voor zou willen hebben gegeven. Het jongetje dat zo onverwacht was, maar exact dat jongetje wat zo gewenst was. Ik was hem verloren, en er was niets meer aan te doen. Geen gebed, geen hoop en geen wonderen meer. Hij was voorgoed weg. Opgegaan in as, gestopt in een urn, alles dat overbleef was een lege pudding buik, herinneringen en prachtige foto’s. 

Storm maakte mij een moeder, maar ik zal hem nooit meer fysiek om mij heen hebben. Ik verloor mijn zoon, en dat was absoluut het ergste dat ik ooit moest mee maken. 

Hij veranderde al onze levens, en ik hoop dat hij vanaf een wolkje mee kijkt en trots kan zijn op het idee dat wij ook het zijne veranderde.