Ik mis je lief meisje

Het is bijna een half jaar geleden dat ik het meest ondraaglijke voor een 2e keer moest doen. Bevallen van een zo gewenst kindje. Dat stil geboren werd. Toch zit je te wachten op het huiltje waarvan je hoopt dat je het zal horen. Maar weet dat het stil blijft. Vaak denk ik terug aan wat ik anders had moeten doen. Wat ik hoopte dat ik anders kon doen. Wat als ik eerder bij de gynaecoloog terecht kon. Wat als ik meer echo's had gehad na het overlijden van Sterre.. wat als ze eens beter naar mij geluisterd hadden dan was ik Rosie niet kwijt geraakt. Het doet pijn in mens veel pijn. Hoe zouden haar handjes voelen als ze warm waren. Wat voor kleur ogen zou ze gehad hebben. Welk karakter? Hoe zou haar stem klinken. En vooral hoe zou ze als zusje zijn geweest.. 

Een tijdje liep ik om als ik iemand met een kinderwagen langs zag lopen. Keek ik eerst of er verder niemand in de winkel stond. De confrontatie was te groot. Niet omdat ik een ander het geluk niet gun dat zeker wel. Maar waarom ik niet.. Waarom sta ik voor de 2e keer met lege handen? 

Waarom en wat als. Dat zijn 2 dingen die dag en nacht door mijn hoofd spoken. 

Ik ben dankbaar dat ik mama ben van 3 meisjes. Dankbaar dat Liv zal genezen. Maar wat is het zwaar. Ik had haar zo een zusje of broertje gegund. Nog steeds gun ik haar dat. Het verlangen is groot maar de angst en het verdriet zijn vele malen groter.