's Ochtends doe je je ogen open en daar ligt ie, mijn lief waarop ik vaak genoeg boos ben omdat hij lang niets heeft gedaan om een baan te krijgen. 2 jaar heeft hij thuis gezeten, werkloos. Maar daarvan ook de eerste 1,5 jaar geen moeite gedaan om een baan te krijgen. Geen zin, depressief, maar geen hulp willen krijgen. "Kom er zelf wel uit" kreeg ik vaak te horen.

Leuke spullen kopen, dagjes weg, ergens gezellig koffie drinken met een broodje erbij. Tot ik begon te stressen dat er toch echt geld moest komen, want met alleen mijn zw-uitkering en de hulp van de voedselbank zouden we het niet langer meer redden. Oké, ik had iets losgemaakt, hij ging zoeken naar werk. Kijken, anders niet... Solliciteren? Ja, dat kon ik mooi doen, had ik meer verstand van. Er gingen er zeker 4 à 5 brieven per week de deur uit. Maar reacties bleven uit of de brieven werden afgewezen. Elke maand zeiden we weer, "let maar op volgende maand heb je een baan!" Maar ook dat bleef uit. Station auto werd verkocht, want we hadden immers nog een klein autootje. Maar nog diezelfde dag werd er weer een nieuwe auto gekocht, want hij had er alle vertrouwen in dat hij de maand erna echt werk zou hebben.

Inmiddels zijn we bijna 4 maanden verder en is er nog niets veranderd. Ja één ding. Hij heeft besloten om na 5 jaar toch maar weer te gaan varen. Volgende week krijgt hij te horen wanneer hij mag beginnen... Het is serieus, hij gaat weer werken. Niet van 9 tot 5, maar 7 dagen weg en 7 dagen thuis. Het wordt wennen, dat is één ding dat zeker is, maar we krijgen onze financiële vrijheid weer een beetje terug en ik mijn huisje...