Ik kon geen kinderen krijgen, nu heb ik er 6!

Ik bedacht mij opeens dat ik mij hier nog helemaal niet heb voorgesteld en dat, dat uiteraard wel zo handig is.

Om maar bij het begin te beginnen ik ben Charlotte, 41 jaar en moeder van zes kinderen. Naast mijn werk als directrice van een kinderopvangorganisatie, blog ik op www.comeonlesdothis.com en sinds kort dus ook hier op Mamaplaats.

Zes kinderen is sowieso niet zo alledaags maar mijn stel kwam ook nog eens ieder op hun eigen unieke wijze in mijn gezin. Ik ben geboren met een spina bifida (wat in de volksmond ook wel open ruggetje wordt genoemd) hierdoor wist ik al jong dat zwanger worden niet iets zou zijn wat een, twee, drie zou gaan gebeuren. Ik wist ook al van jongs af aan dat ik hoe dan kinderen wilde. Zou het niet linksom kunnen dan zou het wel rechtsom gaan. Totaal tegen ieders verwachting zat ik daar in de stoel bij de gynaecoloog als meisje van 19 te kijken naar het scherm, er was geen andere conclusie mogelijk dan dat ik zwanger was. Zwanger van een jongetje. In plaats van vrijwel geen kans om ooit een kind te zullen krijgen, werd ik een tienermoeder. Al heb ik mezelf nooit zo gezien. In de media word bij het woord tienermoeder toch al snel het beeld neergezet van meiden die op de bank hangen met een sigaret in de mond en een blikje energiedrank in de andere hand. Dit terwijl er heel veel jonge meiden zien die het moederschap prima afgaat.

De arts was helder geweest, een volgende zwangerschap werd mij ten zeerste afgeraden. Ik schreef mij in voor adoptie, volgende de verplichte cursus en kreeg bezoeken van de Raad van de Kinderbescherming, medische keuringen volgden en uiteindelijk was daar de felbegeerde beginseltoestemming. Het papier waarmee je mag gaan adopteren. Het kwam zelfs tot een voorstel maar helaas bleek dit kindje te zwak om de vlucht aan te kunnen. 

Ik had de foto van het kindje al staan in de kamer. In mijn hart was dit al het kindje waar ik voor zou gaan zorgen. Het heeft dan ook wat tijd gekost om dit te verwerken.

In die tussentijd bleken de eisen voor diverse landen enorm gewijzigd en enkele landen waren tijdelijk gesloten waardoor adoptie op dat moment geen optie was.Mijn kinderwens was enorm. Ik zag mezelf rond een grote tafel waar allemaal kinderen aan zaten. Met lood in de schoenen, want bang voor afwijzing, toog ik naar de gynaecoloog met de vraag of hij mij wou helpen.

Na enkele gesprekken waar ik mij meer dan bewust van de risico’s werd, ging ik het ivf-traject in.

Bij de tweede poging was het raak. Er groeide een klein meisje in mij.

Met 24 weken zwangerschap belande ik in de ambulance met weeën. De arts drukte mij direct op het hart dat dit iedereen had kunnen overkomen. Dit had niets met mijn voorgeschiedenis te maken. Wekenlang lag ik in het ziekenhuis. Iedere dag was er eentje. Een grote kalender hing aan de muur. Met 34 weken kwam ze tijdens een keizersnede, onder algehele narcose ter wereld.

Tijdens de nacontrole vroeg de gynaecoloog mij of ik nog meer kinderen wou. Ik kon enkel bevestigend antwoorden. “Dit keer zal het anders gaan, we weten nu waar we op moeten letten” zei hij mij.

Na 3 IUI pogingen was ik zwanger, wederom van een meisje en ook dit keer ging het mis met 24 weken. Alle vooraf bedachten protocollen bleken niet te werken en ik kan niet anders zeggen dan dat het een drama was. Enorm veel pijn had ik maar ik moest door voor mijn meisje. Weer lag ik wekenlang in het ziekenhuis en ook zij kwam tijdens een keizersnede met 34 weken ter wereld.

Een ding wist ik zeker, zwanger worden dat ging nooit meer gebeuren. Mijn lijf was op, dit kon ik niet nog een keer aan.

Toen Zinsy net een jaar was belde de Raad van de Kinderbescherming of ik nog bezig was met adoptie. Er was een contact dat volgens hen perfect bij ons zou aansluiten. Het leek alsof alles samenviel.

Na enkele gesprekken, om de nieuwe gezinssituatie, vast te leggen in de rapporten ging mijn dossier op de post richting Kind en Toekomst.

Een open adoptie vanuit Amerika. Een adoptie waarbij er contact zou blijven bestaan met de biologische familie. Een adoptie waarbij ik zelf aan de moeder zou kunnen vragen of dit echt was wat ze wou.

Geen spoorloos verhalen, geen open eindjes. Dit was hoe ik het altijd had gehoopt.

Al snel was er een moeder die zwanger was en die haar zoontje graag bij ons zou laten opgroeien. Enkele maanden later mocht ik Joshua in mijn armen sluiten.

Veel mensen vragen of je even veel van een adoptiekind kan houden als van het kind dat je zelf op de wereld hebt gezet, of dat er misschien verschil in het houden van zit?

Ik snap die vraag maar al te goed. Ik kan niet voor andere mensen praten maar voor mezelf kan ik met de hand op mijn hart zeggen “Er zit geen enkel verschil in, zodra je, je kindje in je armen krijgt, voel je, je moeder en wil je niets liever dan dit kindje beschermen en gelukkig maken”.

In mijn komende blogs zal ik meer vertellen over de adoptieprocedures en alles wat bij een open adoptie komt kijken.

We wonen in een klein dorp in Oost-Groningen en pas toen ik mijn zoon in mijn armen had, realiseerde ik mij hoe wit het dorp is.

Dit was een van de redenen dat ik een aanvraag (om nog een kindje te mogen adopteren) op de post deed op zijn eerste verjaardag.

Al snel kregen we toestemming en lagen de papieren in Amerika. Het grote wachten was begonnen.

Een match volgde, we zouden een klein jongetje adopteren dat geboren was met sikkelcelanemie. Tot opeens zijn oma in beeld kwam, die voor hem wou zorgen. Ondanks dat het even slikken was (je bereid je er toch op voor) was ik dankbaar en blij dat er iemand in zijn biologische familie voor hem zou gaan zorgen.

Want hoe blij ik ook ben met mijn kinderen en ik mij niet zou kunnen bedenken hoe mijn leven zonder hun zou zijn, is adoptie echt een laatste middel.

Een laatste kans voor een kind om op te kunnen groeien in een forever-family.

Slechts 3 weken later ging de telefoon. Ik weet nog exact wat ik aan had, waar ik stond, toen de stem aan de andere kant zei dat er een klein meisje was geboren waarvan de moeder graag wilde dat ze bij ons zou opgroeien.

Twee weken later sloot ik haar in mijn armen.

Ik dacht dat mijn gezin compleet was. Al het babyspul ging de deur uit en op het moment dat het wiegje werd opgehaald, kwam er een berichtje binnen via FB, de biologische moeder van River was weer zwanger en wou niets liever dan dat de kinderen bij elkaar op zouden groeien.

Zonder na te denken zei ik direct volmondig “Ja”.

Maar voor een adoptie moet heel veel geregeld worden en toen bleek hij ook nog eens van alles te mankeren en weigerde zij naar het ziekenhuis te gaan.

Een heel verhaal waar ik zeker nog eens op terug kom in een volgend blog, maar toch kwam daar na heel veel spannende weken, het moment dat ik ook hem in mijn armen kon sluiten.

Zes kanjers, waar ik mij moeder van mag noemen.

Een enorm voorrecht.

Ik zal jullie meenemen in mijn leven op een open en eerlijke manier. De mooie en de minder mooie momenten.

Leuk als jullie ook een kijkje nemen op www.instagram.com/come.on.lets.do.this

Tot snel!