4 jaar geleden
Ik hou meer van mijn dochter dan van mijn zoon
En dat vind ik heel erg..
Ik heb altijd jong moeder willen worden. Kinderen waren altijd prioriteit. Toen ik 19 was begon ik de opleiding kraamverzorgende. Elk gezin waar ik kwam, was ik zo verliefd op de baby's, en zo jaloers op het gezinsleven. Maar ik was er zelf nog niet klaar voor.
Op mijn 24e hadden mijn partner en ik alles voor elkaar. Een goede relatie, een leuk huisje... En net wanneer we hadden besloten te proberen zwanger te worden, had ik in januari van 2014 een positieve zwangerschapstest. Ik was verrast, maar dolblij! De zwangerschap was niet extreem zwaar (hoewel ik wel 23 kilo was aangekomen..), maar ik was het behoorlijk zat aan het eind. Met 38 weken en 4 dagen werd ik om 7.00 uur 's morgens ingeleid. De hele dag gebeurde er niks, en pas de volgende avond is onze zoon geboren. Waar ik altijd droomde van dat eerste moment op de borst, buidelen en gelijk aan de borst, stortte mijn wereld in. Hij was lijkbleek en ademde niet. Hij werd direct meegenomen door de arts en mijn moeder filmde alles. Later zei ze dat ze dat deed zodat ik nog beelden van hem had mocht hij het niet overleven. Artsen hebben hem zuurstof toegediend en gereanimeerd, en na een tijdje hoorde ik hem. Maar ik voelde niks. De dokter gaf hem aan me, maar ik hoefde hem niet. Ik wilde me niet hechten als hij toch dood zou gaan...
Ik heb na de bevalling een depressie gehad die pas na ruim 2 jaar is ontdekt en vastgesteld. Ik heb EMDR ondergaan om mijn traumatische bevalling een plekje te geven. Maar echt een band opgebouwd met mijn zoon heb ik niet. En dat merkte ik pas echt toen in november 2019 mijn dochtertje geboren is. Met haar heb ik vanaf de geboorte een hele sterke band. Ik voel me zo verliefd bij alles wat ze doet. Ik mis haar alles ik niet bij haar ben, ik wil haar steeds kusjes geven en knuffelen, en ik vind alles schattig. Ik heb al deze momenten nooit gehad bij mijn zoontje, en wat voel ik me schuldig. Kinderen voelen het aan. Mijn zoontje is enorm aan mij aan het hangen sinds hij een zusje heeft. Geeft me vaak kusjes, komt knuffelen.. ik vind het lief, maar ik voel me niet zoals bij mijn dochter. Ik hoop dat dit ooit nog komt, en dat ik ooit met zoveel van mijn zoontje kan gaan houden als van mijn dochter...
diva77
Het kind kan er niks aan doen dat jij zo bevalling gehad hebt!! En als je je echt zo voelt dan zul je er over moeten praten maar ik hoop voor je dat je dit al doet omdat je dit verhaal schrijft... Daarbij allebei de kinderen zijn vanJOU uit JOU gekomen heb JIJ beslist dat ze er zijn niet zij zelf. Werk eraan anders verpest jeje kind. En je zelf
Marjolein80
Lieve Janneke, Wat ontzettend moedig dat je dit vertelt! Vergeet niet dat een heftige bevalling heel veel impact heeft en daar kun je helaas niets aan veranderen. Het trauma wat je hierdoor hebt opgelopen is al erg genoeg. Begrijp dat je je schuldig voelt maar je kon er niets aan doen. Hoop dat de emdr je voldoende geholpen heeft. Zo niet, schaam je niet om meer behandelingen aan te vragen. Dat je ervoor uitkomt dat je meer van je dochter houdt is al een hele stap! Trauma's moeten slijten en een plekje krijgen. Geef het tijd, uiteindelijk ga je steeds meer van je zoontje houden.. echt waar 😉❤😘
Anoniem
Janneke39
Bedankt voor je reactie! Zoals in eerdere reacties aangegeven, ik doe zeker 2 dagen in de week iets 1 op 1 met mijn zoontje, wanneer ik niet werk en zijn zusje op bed ligt. Wanneer mijn dochter wakker is gaat dat gewoon echt niet. Geloof me als ik zeg dat ik er echt actief mee bezig ben. Therapie ga ik niet doen, ik loop al jaren bij verschillende therapeuten, ik kan de energie niet opbrengen weer het traject in te gaan. Maar er zijn er mee bezig. Ik negeer hem niet. Ik geef hem knuffels en kusjes, we stoeien en spelen spelletjes samen. We koken soms samen... Het voelt gewoon anders😊