IK HEB GEFAALD ALS MOEDER

Nooit gedacht dat ik bij het Consultatie Bureau in tranen uit zou barsten met de woorden “ik heb gefaald”. Jup, maar dat is dus wel gebeurd! Ik kan hier nu een heel lang verhaal typen hoe of wat, maar het komt erop neer dat ik voor mijn gevoel heb gefaald als moeder. Als moeder wil je het allerbeste voor je kind, maar wat als jijzelf niet op je allerbest bent, ben jij dan wel het allerbeste voor je kindje? Die vraag stelde ik mijzelf op het moment dat ik er echt even doorheen zat en niet wist hoe ik met de situatie om moest gaan. 

De babykraamborrel zat erop en toen was het foute boel. Féli, John en ik waren ziek. Papa en mama lagen te hoesten, leek soms net een zeehondenshow en Féli was snot en snot verkouden. Ik dacht dit is wel na een paar dagen over...

Door de verkoudheid van Féli was ze slechtgehumeurd, gevoelig voor prikkels en een slechte slaper. Ze werd meerde keren wakker in een nacht. Ik gaf nog steeds borstvoeding, dus probeerde haar zo vaak mogelijk aan te leggen, aangezien je met borstvoeding specifieke antistoffen doorgeeft. Daarnaast geeft de borst ook genegenheid en troost wat zorgt voor een snel beterschap. 

Een week ging voorbij en John was inmiddels hersteld, maar Féli en ik leken met de dag zieker te worden. Het gekke was dat we allebei geen koorts hadden, maar we hadden een goede verkoudheid te pakken.. Ik had ook nog gekeken of ze wellicht symptomen had van het RS- virus, maar dat had ze niet. Uiteindelijk besloten we van alles te proberen om het voor Féli wat prettiger te maken, met name voor haar nachtrust. Hoofdzijde van het matrasje verhoogd, ui naast bed, neusspray noem het maar op. Ondanks dat ze slecht sliep, huilde ze niet. Overdag leek ze er ook minder last van te hebben dan in de avond en nachts. Ondertussen was ik ook nog steeds ziek en had ik zelf ook van alles al geprobeerd.

Opeens begon ze heel erg te huilen, een huiltje wat ik niet herkende (na lieverlede begin je dus de huiltjes en behoeftes te herkennen van je kindje) Het leek alsof ze pijn had, maar waar? Ze bleef huilen en wilde alleen maar aan de borst in slaap vallen. Mijn tepels gingen er zowat aan, maar ik had het er voor over. Ik zelf was super slap van de griep nog, maar dat kon me gestolen worden. Diezelfde dag nog, besloot ik toch de huisarts raad te plegen, maar in verband met Corona was dat best moeilijk. Gelukkig, ik mocht even snel langs komen, ook omdat ze nog maar net drie maanden was en ze nog een lage weerstand had. De huisarts vertelde me wat ik eigenlijk al wist; een fikse verkoudheid. Maar waar kwam dat huilen vandaan. Dat was de huisarts en mij nog steeds een raadsel. Eenmaal thuis, ging het niet veel beter. Het huilen werd steeds erger en ging over op overdag huilen. Ze was zo moe van het niet goed slapen, raakte hierdoor oververmoeid met als gevolg nog slechter slapen. Van de overbezorgdheid en stress, zorgde ik niet goed voor mezelf. Ik had alleen maar oog voor Féli.

Uiteindelijk stelde mijn ouders voor om bij hun een paar dagen te slapen, zodat zij de zorg van Féli eventjes over konden nemen, waardoor ik even rust kon nemen om uit te zieken. Ik pakte onze tassen in, maakte de afspraak met John dat hij elke dag na werktijd langs zou komen zodat hij Féli alsnog kon zien, en reden weg richting mijn ouders. 

Drie dagen was de bedoeling, maar dit werden er vijf. Ondanks dat mijn ouders de meeste zorg op hun namen, merkte ik dat Féli heel erg behoefte had aan mij, logisch. Maar de enige manier om haar rustig te krijgen was bij mij, en het liefst aan de borst. Daar voelde ze zich veilig en prettig, maar het brak mij op. Ik kon mijn kont niet keren of ze wilde bij mij zijn. 

We hadden een afspraak bij het consultatie bureau staan, goede reden om naar huis te gaan. Eenmaal bij het bureau werd mij gevraagd hoe het ging en ik barste in tranen uit. Ik vertelde wat er de afgelopen twee weken was gebeurd en dat het voelde alsof ik gefaald had. Dat ik niet voor mijn meisje kon zijn, omdat ik zelf zo beroerd was, maar zij wel alle zorg en liefde nodig had. Ik kon het alleen niet opbrengen. Dat gevoel van falen, vreselijk. De vrouw bij de consultatie bureau luisterde aandachtig en zei dat dit vaker voorkomt en het wel overgaat. Misschien was het niet alleen een verkoudheid, maar is er iets veranderd in haar ritme of ze zit in een sprongetje (als newbie had ik daar nog nooit van gehoord). Ze stelde me gerust en zei dat ik het hartstikke goed deed en niet aan mijzelf moest twijfelen. En met deze woorden ging ik naar huis.

Enigszins was het wel weer fijn om thuis te zijn, mijn eigen vertrouwde omgeving. Féli vond het minder fijn, die ging om de haverklap huilen en wilde niet slapen, of kon niet slapen. Twee dagen hield ik het nog vol en toen was het bij mij echt klaar. Ik kon gewoon niks meer van Féli verdragen, alles was teveel. Niet alleen Féli was nu aan het huilen, ook ik. Zo kon het niet langer doorgaan, iets moest gaan veranderen. Féli kan ik niet veranderen, ze is nog maar een baby, maar ik zelf wel. Ik moest eerst voor mezelf gaan zorgen, zodat ik beter kan worden en dan kan ik voor Féli zorgen en de mama zijn die Féli nodig heeft. Ik zag het licht opeens...en toen kwam de lock down.

De lock down voor ons betekende dat John thuis ging werken en Baomazing opeens dicht moest. Opeens zouden we 24/7 bij elkaar zijn. Dat hebben we geweten... Ondertussen probeerde ik beter voor mezelf te zorgen door een vaste eetpatroon aan te houden en te gaan hardlopen. Je kon de klok op gelijk zetten of Féli huilde altijd rond 16:00 tot aan? John kon beter met het huilen van Féli omgaan dan ik, dus leek het ons verstandig dat ik juist rond dat tijdstip zou gaan hardlopen. Het beter eten en hardlopen had zijn vruchten afgeworpen, want na een week was ik weer de oude. Ik had weer rust in mijn lichaam en hoofd. En doordat ik me beter voelde, leek het alsof Féli haar ook beter voelde. Babies voelen dat kennelijk haarfijn aan. Alleen het slapen ging nog niet zo lekker, maar los van dat, leken we allebei weer de oude te zijn.

Ik was blij dat ik weer van mijn meisje kon genieten en zij ook van mij, want Oh wat hou ik toch van haar. En het gevoel van falen..het is een rotgevoel, maar zonder falen, kunnen we niet leren en dus ook niet groeien en beter worden. Uiteindelijk heb ik geleerd dat een happy mom, een happy baby is.

Een belangrijk dingetje niet verteld en dat is dat dit wel er toe heeft geleid dat ik ben gaan afbouwen met borstvoeding. Hoe ik ben gaan afbouwen en hoe ik me erbij voelde, vertel ik in een aparte blog. Stay tuned.