4 jaar geleden
Ik ben mezelf kwijt.(Pijn)
Lichamelijk is mijn leven kapot....
Ik ben in oktober 32 geworden. En in juni 2020 besefte ik dat ik alweer een jaar pijn heb.
In 2008 scheurde ik een spier in mijn kuit. Geheeld maar altijd soort kramp gevoel dat soms op kwam . Paar dagen strompelen en ik was weer nieuw. En zelfs die dagen vond ik ellende! Maar in juni 19 bleef de pijn iets langer... dat kan ... en zo ben ik nu al op weg naar 2 jaar.
De pijn is niet te omschrijven het is tussen kramp, kloppend geduw pijn. Soort rug pijn maar toch anders. Dokters ziekenhuis ... hernia maar toch weer niet de oorzaak etc etc. Ik ben beland op f*ck it haal die been er af.
Ik word geleefd van pijnstillers moment naar het volgende moment dat ik weer mag innemen. Ik ben van mama die altijd op de fiets zat niets was te gek naar een Mama die al anderhalf jaar niet meer heeft gefietst...
Ik leef binnen .. wandelen wat ik graag deed, het fietsen, de speeltuin door rennen , de meest gekke dingen doen... ik lig op de bank. Ik heb het gevoel alsof mijn leven stopt maar de kinderen denderen door worden groter... doen hun dingetjes .. en ik kijk toe.
Ik voel me een slechte mama, want ik kan ze niet bieden wat ik a) altijd deed en b) wat ze verdienen. Die mama waar ze zich soms voor schaamde want die deed zo gek, die achter ze aan rende in de speeltuin , over de balken van het water bewoog alsof ze een ninja was.... die zien ze niet.
Het is een mama geworden die ze in de ochtend voor ze weggaan een kus geeft en ze worden weggebracht en opgehaald ze zien me wel maar ik ben uitgespeeld.
Geestelijk ben ik een vrouw van mijn leeftijd . Lichamelijk opgesloten in een oude dame. Ik kijk toe hoe ik aftakel. Hoe andere het leven vieren, dingen ondernemen, soms zelfs met mijn kinderen.. ik kijk toe, en raak mezelf kwijt.
Ik kan amper lopen, en als ik meer loop dan betaal ik er voor met extreme pieken. Het ziekenhuis ziet een hernia, maar vertellen mij dat het niet de oorzaak is, terwijl ik zoiets heb opereer preventief! Wie niet waagt... maar nee. Ze zijn zelf zoekende en willen een revalidatie arts mee laten kijken... meer niet. Ik ben “ uitbehandeld” er is geen oplossing.
De pijn is soms zo extreem dat er een rolstoel in huis (schuur) is. Krukken een wandelstok... ik fiets niet meer, wandel niet meer, doe zo weinig mogelijk, feitelijk; ik geniet niet meer van mijn leven.
Want als dit mijn leven nu is, wat brengt de toekomst dan ?
Hierbij twee screenshots van een status met klachten misschien hebben jullie een beter licht dan de dokters.
