Ik ben er klaar mee

Na de eerste schooldag bleef ik steeds pijn hebben bij het lopen. Mijn prothese werd echt zo vaak mogelijk aangepast. Maar voor mijn gevoel was deze gewoon te groot. En omdat ze meteen voor dit soort koker gekozen hadden. Ze noemen dit een niet aanpasbare koker. Ze kunnen hier kleine veranderingen mee doen, maar niet helemaal ombuigen.

Omdat het allemaal verzekeringswerk is en mijn prothese zo snel niet meer pastye ( wist later pas dat dit door verzekering kwam) kreeg ik steeds te horen dat het aan mij lag. Ik kreeg bij de revalidatie te horen dat ik "uitbehandeld" was. Dus dat ik met een slecht passende prothese en op krukken mijn leven door moest. Ik kon niet met de prothese zitten. Dus kon deze alleen aan tijdens mijn wandel activiteiten. Nu kan je je voorstellen dat je dus nog geen glas drinken kan pakken. Want door de krukken zijn de handen vol. En omdat ik niet met het been kon zitten gebruikte ik mijn been amper.

Nu had ik het gevoel dat ik meer kon dan ik nu deed. Dus de stoute schoen aangetrokken en ergens anders gevraagd ( 45km verderop) of ik daar nog een revalidatietraject mocht starten. Dit met een andere prothesemaker. Helaas zitten prothesemakers vaak aan een revalidatiekliniek verbonden. Dus als je bij de een weg wilt moet je bij de ander ook weg. Maar ik mocht starten. 

Dus ook hier weer prothese opmeten.

De prothesemaker hier in de buurt vond dit natuurlijk niet leuk en moest accuut mijn been met toebehoren inleveren. Want dit was op huurbasis.

Vol goede moed gestart bij een nieuw traject

Leestip: Op wereldreis met onze kleine kinderen