ICSI poging nummer twee, lukt het nu wel om zwanger te worden?

In mijn vorige blog schreef ik over de allereerst ICSI poging. Uit die poging hadden we nog drie cryo’s, die in de zomer en het najaar van 2019 een voor een terug zijn geplaatst. Helaas werd ik al die keren steeds ongesteld voor de testdag, dus wist dan al gelijk dat het mis was. Een grote teleurstelling, want het betekende dat ik voor een nieuwe poging weer opnieuw aan de hormonen kon. Het was inmiddels begin maart 2020 en ik was weer begonnen aan een nieuw lang schema, dat betekende dus weer beginnen met de pil. Maar toen kwam Corona en werd mijn traject (net als voor vele andere vrouwen) gecanceld. Ik was echt blij dat ik ‘alleen nog maar’ aan de pil was en nog niet met de injecties was begonnen.

Eind mei konden we het weer oppakken en verder gaan. Weer kwam ik in een rollercoaster terecht, want de eitjes wilden eerst niet helemaal goed groeien op de verhoogde dosis hormonen en het leek erop dat ik maar twee grotere follikels zou hebben. De verpleegster gaf toen aan dat ik er ook over kon nadenken of ik dan wellicht een inseminatie wilde, zodat ik geen punctie hoefde (en mijn tweede vergoedde poging bij de verzekering er niet af zou gaan). Ze moesten alleen wel even intern ook overleggen of dit wel mogelijk was, want er waren wel drie kleinere follikels die erachter groeiden. Op het moment dat ik had besloten dat ik wel voor de inseminatie wilde gaan, vond de gynaecoloog dat toch een beetje twijfelachtig om te doen. Ze wilde nog één dag wachten om te kijken wat er zou gebeuren. De volgende dag bleken de andere drie follikels toch gegroeid te zijn waardoor een inseminatie niet meer mogelijk was. Ook al is de kans ontzettend klein, het risico op een vijfling zou er dan ook inzitten en daar zat ik zelf natuurlijk ook niet op te wachten ;-). Emotioneel werd ik op dat moment helemaal heen en weer geslingerd. Ik vond vijf follikels erg weinig en twijfelde of ik de punctie moest doen, maar de gynaecoloog gaf aan dat ze niet wist of vijf follikels wellicht wel het maximaal haalbare was op mijn leeftijd. Na behoorlijk wat tranen besloten we toch door te gaan.

De punctie ging dus door met vijf follikels. Mijn eigen fertiliteitsarts, een heel fijn mens, deed de behandeling. Ze had ook de eerste punctie gedaan. We waren dus lekker aan het kletsen en het was eigenlijk een heel ontspannen sfeer toen ze aan de punctie wilde beginnen, totdat ze de echo maakte en opeens echt haast had! Ze kon het op dat moment niet uitleggen, maar ging snel door met de punctie en het aanprikken van de follikels. Het bleek dus dat er al 1 follikel aan het springen was en ze wist dus ook niet helemaal zeker of die nu wel meegerekend kon worden of dat het er nog maar vier zouden zijn.

Ons ziekenhuis noemen ze een ‘transferziekenhuis’ en werkt samen met de VU in Amsterdam. Mijn man moest de aangeprikte follikels in een koffer meenemen naar de VU en daar zijn zaad vers ‘produceren’ en inleveren. Alles in het lab gebeurt dus bij de VU. Daar kijken ze dus ook gelijk hoeveel het er zijn en er bleken inderdaad maar 4 follikels te zijn. Die ene was dus toch gesprongen. Ik vroeg aan mijn fertiliteitsarts of we het gesprongen follikel dan wellicht zelf ook konden proberen te bevruchten. Natuurlijk zou de kans klein zijn, we zitten niet voor niets in een ICSI traject, maar wellicht was het het proberen waard. Een klein risico op een tweeling in dit geval, omdat ik natuurlijk ook nog een verse terugplaatsing zou krijgen drie dagen na de punctie. Mijn arts kon het natuurlijk niet adviseren, maar begreep het wel als we dat wilden proberen, dus het was onze eigen keuze en we dachten, we proberen het gewoon toch?

Drie dagen na de terugplaatsing kreeg ik een verse terugplaatsing bij de VU. Ik voelde me supergoed en had er weer alle vertrouwen in dat het goed zou komen. Zouden we dan nu eindelijk na drie jaar proberen weer een keer zwanger zijn? Op 5 augustus 2020 kregen we de uitslag van de bloedtest in de ochtend. We hadden toevallig al eerder een dagje Ouwehands Dierenpark gepland, het was heerlijke afleiding en echt een mooie zomerse dag. Vanaf 13:00 moest ik dan zelf bellen voor de uitslag en zocht een rustig plekje in het park. Mijn ouders waren ook mee en gingen even met Reyan een ijsje halen terwijl wij het ziekenhuis zouden bellen. Op het moment dat ik wilde bellen, zag ik opeens dat het ziekenhuis twee minuten ervoor al had gebeld, dus ik belde maar snel terug en was behoorlijk zenuwachtig. De verpleegster zei gelijk: Gefeliciteerd, je bent zwanger!