Houd ik minder van mijn tweede zoon?!

Dit is in mijn hoofd een pittig onderwerp. Het zwerft er al enorm lang. Nu werd het tijd het van me af te schrijven. Mijzelf te vertellen hoe het zit. Jou te vertellen hoe het misschien ook wel bij jou zit. Hoe normaal het is om andere gevoelens bij elk van je kinderen te hebben. Hoe je gevoel je kan bedriegen. Ik heb het over mijn gevoel bij Ted. Mijn tweede zoon. 

Ik houd van mijn tweede zoon. Mijn tweede kind. Ons tweede kind. Maar soms voel ik hem niet. Wanneer ik bijvoorbeeld in een niet zo fijne bui zit, of een dipje heb van een aantal dagen, voel ik hem als het ware van me wegdrijven. Wanneer ik zo’n bui heb, trekt hij zich terug. Hij zegt niets meer, wordt stil, gedraagt zich anders en stapt hierbij uit mijn gevoel. Op een of andere manier lijkt het wel alsof ik hem van me afstoot wanneer ik niet lekker in m’n vel zit. Hetzelfde heb ik met z’n vader. Als een magneet trek ik hen beide aan en stoot ik hen af, afhankelijk van mijn bui. Op de "normale" dagen is er niets aan de hand en geniet ik van het gezinsbestaan. Maar op de mindere dagen loop ik soms echt aan tegen een naar gevoel. Eigenlijk heb ík knuffels nodig, maar kan ik dat niet of pas later verwoorden en voelen. Maarten geeft ook aan het moeilijk te vinden hoe te handelen en aan te voelen wat ik nodig heb wanneer ik me niet fijn voel. Soms vind ook ik dat heel lastig. Met Maarten kan ik er over praten en komen we door de opgedane ervaring inmiddels prima door die dagen heen. Met Ted vind ik het moeilijker. Ik pak hem dan soms bij me om extra te knuffelen, maar heb dan altijd het gevoel dat ik aan het overcompenseren ben. Het voelt niet echt en dus oneerlijk tegenover hem. Wanneer hij op zo’n dag bijvoorbeeld op school zit, mis ik juist hem enorm. Dan ben ik thuis een potje aan het brullen onder het stofzuigen omdat ik hem zo mis en een naar verdrietig gevoel heb. Ik heb dan continue het idee dat ik hem tekort heb gedaan en hem nog meer moet knuffelen en aandacht moet geven. Mats komt dan in het hele verhaal niet voorbij. Ik kan het een beetje verklaren. Ted z’n karaktereigenschappen maken dat het zo werkt en er zijn nog een aantal factoren die meespelen en dat houdt me ontzettend bezig. Het ventje zit volgens mijn onderbuikgevoel gewoon niet helemaal lekker in z’n vel, daar wordt aan gewerkt. Maar dit maakt wel dat het me extra raakt. En er is ooit ook eens gezegd dat Mats mijn lievelingetje was en dat heeft me enorm veel pijn gedaan. En waarom? Omdat het echt zo is? Uren heb ik er over nagedacht. Maar nee, ik heb geen “lievelingetje”. Maar het ene kind heeft meer overeenkomsten met jezelf en voel je daardoor soms makkelijker aan, maar daardoor botst het juist ook sneller. Het andere kind, in dit geval Ted, voegt zich meer, is meer steady (hoewel dat momenteel even ver te zoeken is, maar dat is een ander verhaal) en manoeuvreert zich als een kameleon door het bestaan. Hij vraagt minder aandacht waardoor je hem dus sneller een soort van vergeet in bepaalde situaties. Maar minder van hem houden? Nooit! Zelfs het derde wondertje Cis kreeg ruimte in mijn hart om evenveel van te houden als ik van de jongens houd. Zo ontzettend groot is een hart.

Is het dan het lot van het tweede kind zijn? Is het z’n karakter? Ligt het aan mij? Stoot ik hem ook echt van me af wanneer ik me niet lekker voel? Voelt hij dit aan en weet hij net als z’n vader niet zo goed welke houding hij aan moet nemen? Wil ik te veel? Heeft hij die knuffels wel nodig die ik zonder gevoel geef? Ik denk dat ik zelf heel goed het antwoord weet. Dat ik heel goed weet dat dit gevoel onterecht in mij zit. Dat dit gevoel juist een onvoorwaardelijke liefde is en dat ik zelf die knuffels nodig heb op die dagen. Ik weet heel goed dat het allemaal goed zit. Dat we goed aanvoelen wat Ted nodig heeft en dat hij daardoor meestal zo steady is, hoe fijn is dat? En ook weet ik heel goed, dat ik de beste moeder voor hem ben die hij zich kan wensen. Ik houd ontzettend veel van hem. Net zoveel als van z’n broer en zusje.