Hoe vertel je een dreumes dat oma dood is?

Ja, laten we het slechte nieuws er meteen maar inknallen. Mijn schoonmoeder is overleden. Na een korte periode van ziekte is ze helaas veel te jong (55) overleden aan kanker. We hebben haar thuis mogen verzorgen in de laatste weken van haar leven. Een hele moeilijke tijd, maar ook fijn dat dit kon.

Niet meer beter Onze C. heeft haar een week voor haar overlijden voor het laatst gezien. Het ging niet meer daarna. Hij gaf haar een kus en een knuffel. Wat ontzettend emotioneel. Ons mannetje had zo goed door dat er iets aan de hand was, maar snapte er natuurlijk niks van. Hoe vertel je een dreumes dat oma ziek is en niet meer beter wordt?

Eindelijk rust Na een kleine twee weken intensieve verzorging is ze overleden. Ze kon eindelijk rust vinden. Er volgde een moeilijke tijd. De begrafenis. De afhandeling van allerlei zaken. Het overdragen van vrijwilligerswerk dat ze altijd deed. En de bérgen kaarten en andere condoleances van zoveel lieve mensen die er voor ons waren.

Nooit meer oppas-oma Daarna krabbelden we stukje bij beetje weer op. Het ‘gewone’  leven ging weer door. Zoals altijd en toch zo anders. Oma was namelijk ook de oppas van C. voor één dag in de week. Het gevolg: elke maandag de keiharde stilte van geen (o)ma die door het raam keek, de stilte van geen sleutel in de voordeur. Nooit meer haar aanstekelijke lach. Nooit meer liedjes zingen met C.

Nieuwe balans Met die werkdag minder in de week, moeten we ook op zoek naar een nieuwe balans. Een dag minder werk betekent minder inkomen. Aan beiden wil ik nog niet wennen. Dus de zoektocht naar balans gaat verder. We pakken de draad weer op. En ik hoop jullie daarin te betrekken.

Komen jullie mijn blogjes weer lezen? Ik zou het fijn vinden om een reactie te lezen.