Hoe ik moeder werd.

Tja waar ga je over schrijven op mamaplaats? In mijn hoofd vliegen de verhalen rond, maar ja waar ga je beginnen? Ik ben mama van 3 jongens waarvan 1 helaas een engeltje is. 1 jongen die met spoed gehaald is die op het SO zit en 2 chromosoomafwijkingen heeft en 1 jongen die onze kleine grote wonder is. 

Misschien moet ik gewoon beginnen daar waar het begon, mijn allereerste zwangerschap. Een zwangerschap waarvan ik vanaf het begin zei dat er iets niet klopte en hier helemaal vrede mee had. Maar iedereen vertelde mij dat spanning, twijfels en angst bij een eerste zwangerschap heel normaal zijn. Tja wist ik veel, nu weet ik "luister naar je moeder gevoel". 

De 20 weken echo was geen positieve ervaring, Thomas had een afwijking bij zijn nieren, vraag mij niet wat precies maar ineens was zwanger zijn niet meer "normaal". Toch verliep de rest van mijn zwangerschap goed, tot 4 mei... Ik was 39 weken zwanger, samen met mijn man ging naar de verloskundige manlief had er speciaal vrij voor gevraagd. Die ochtend werd ik wakker met de kat op mijn buik, en die was er ook niet van plan om af te gaan. Aangekomen bij de verloskundige vertelde ik dat ik mijn kleine zo slecht voelde, dit had ik ook met anderen besproken maar mij werd verteld dat hij vast ingedaald was etc etc. De verloskundige was kordaat en zei dan ga je straks voor een onderzoek naar het ziekenhuis, gewoon voor de zekerheid. Maar eerst gaan wij nu naar het hartje luisteren... ik ging liggen en de de verloskundige ging aan de gang.... maar alles wat we hoorde.... geen hartje... ik wist het is mis... gelijk moesten we in het kamertje ernaast voor een echo... weer ging ik liggen ik voelde al dit is niet goed, geen paniek zei de verloskundige nog misschien is het gedraaid. Maar toen het echoapparaat ging op mijn buik en wij zagen het meteen. Een stil beeld, geen hartslag, geen bewegingen helemaal niks meer. Op dit moment heb ik het uitgegild en aan mijn man gevraagd mij wakker te maken, helaas het was geen nachtmerrie maar werkelijkheid. Toen we terug liepen naar de spreekkamer heb ik nog mijn excuses gemaakt aan een mevrouw die voor haar eerste afspraak kwam. Gelijk door naar het ziekenhuis en daar troffen wij de meest onbeschofte gyn die er ooit heeft bestaan, met de woorden "ja die is overleden" gaf hij ons het nieuws, gaf ons een foldertje en zei" ik hoor wel als je ingeleid wil worden" en weg was hij. Onder de emoties zijn wij naar huis gereden, toen begon het bellen, familie, vrienden en werk onze kleine is er niet meer. Hoe wij dat gedaan hebben geen idee, je gaat over op een automatische piloot denk ik.  Besluiten wanneer ik mijn kind moest afstaan was voor mij niet te doen, ik wilde hem niet kwijt. Maar de natuur greep in, en de volgende dag begon het vanzelf, op 5 mei 2007 werd ik voor het eerst moeder, moeder van een prachtige jongen. op 10 mei 2007 moest ik definitief afscheid nemen van mijn zoon. 

In een vogelvlucht mijn eerste vlog, het begin van mijn mama leven op. papier.