Hoe het voor ons begon

Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben Fleur, 28 jaar oud, getrouwd met Marije en samen hebben wij drie prachtige boys; tweeling Gijs* en Felix van drie en Moos van 11 maanden. We wonen in Friesland met ons hondenkind Kaya. Ik ben gek op mode en op naaien en haken. Op deze blog deel ik graag ons verhaal, maar ook greepjes uit ons dagelijks leven, dingen die ik maak en straks ook woon inspiratie als ons nieuwe huis wordt opgeleverd!

Hoe het begon.

Ik denk dat het voor de meeste vrouwen geldt als ik zeg dat je moeder bent op het moment dat je die positieve test in je handen hebt. Na wat eerste tranen, en wat ongeloof, heb je de namen al verzonnen en de babykamer is in je hoofd al af. Zo was het voor ons 4 jaar geleden op 5 oktober 2015 wel. Na een lang jaar met tegenslag na tegenslag was ik dan eindelijk echt zwanger. In week zes stond de eerste echo gepland, en daar zagen we niet 1, maar 2 kloppende hartjes. Ik was overduidelijk zwanger van een eeneiige tweeling. Dit betekende strenge controles. Om de week had ik een echo bij de gynaecoloog. Er werd gecheckt of de kindjes goed groeiden, en of er geen TTS ontstond. De kleintjes waren beiden klein, maar niet zorgwekkend, en verder zag alles er iedere keer prima uit.

Met 18,5 week zwangerschap, morgen precies 4 jaar geleden, stond de uitgebreide 20-weken echo gepland in het Medisch Centrum Leeuwarden. Hier zouden ze wat specialistischer zijn op het gebied van tweelingzwangerschappen.  Aangezien wij al een hele rits aan echo's hadden gehad, die er iedere keer prima uitzagen, gingen wij naar deze echo met een soort 'genderrevealparty-achtig' gevoel. Zouden we dan vandaag ein-de-lijk te weten komen of het twee jongens of twee meisjes zijn? We waren er zelf van overtuigd dat het meisjes waren overigens, maar dat doet er niet toe.

De echoscopiste begint met het checken van 'baby 1'. Baby 1 is ietwat klein, ligt met zijn tenen in zijn neus gevouwen, en is een... jongen! Maar..., vervolgde de mevrouw, en ze zette het echo apparaat uit. Met dat ze dat doet trekt ze direct de wereld onder ons vandaan en we weten dat het niet goed is. Mijn hormonen weten de overhand te nemen en ik barst in tranen uit, nog voordat ik ook maar enig idee heb van wat er aan de hand is. Baby 1 heeft iets heel bijzonders, vertelt de mevrouw. Waar normaal met 12 weken zwangerschap een buik sluit in de navel, is bij dit kindje zijn buik open gebleven. Een gedeelte van zijn ingewanden liggen buiten zijn buik.  Probeer maar even rustig te blijven (wat??? Hoe dan???) ik wil de echo afmaken en daarna leg ik uit wat er gaat gebeuren. Baby 2, ook een jongen uiteraard, ziet er verder prima gezond uit. De echo is klaar en we mogen volgen naar het kantoortje van de mevrouw.

Baby 1 heeft dus een open buik, begon de mevrouw, ik heb daar geen verstand van. Het kan heel ernstig zijn, het kan betekenen dat hij misschien wel jaren in het ziekenhuis komt te liggen (ja dat zei ze echt) en het kan genetisch zijn. Nu zijn eeneiige tweelingen genetisch gezien praktisch gelijk aan elkaar, dat maakt het dus wel bijzonder dat baby 2 er zo op het eerste gezicht gezond uitziet. De mevrouw vervolgde haar verhaal met dat het UMC in Groningen hierin gespecialiseerd is, en dat zij z.s.m. contact met ons op zullen nemen voor vervolg onderzoeken. Het is vandaag donderdag, houdt u er maar rekening mee dat dit niet meer voor het weekend zal gebeuren. Veel succes verder, en een goede reis naar huis. Oh, zou u als u bent bevallen deze brief ingevuld retour willen sturen? We zijn erg benieuwd naar de afloop.

Het gebeurde echt. Wij hadden nog geen vraag kunnen stellen, de tranen stroomden alsof de afsluitdijk zojuist gebroken was. In deze staat werden wij een overvolle wachtkamer doorgestuurd, naar onze auto, om zo naar huis te rijden..

Volgende week het vervolg

Liefs,

Fleur