Hoe het voor altijd anders werd..

Het is weer de tijd van het jaar, april, pasen. Iets waar ik 10 jaar geleden nog nooit last van heb gehad. Maar 9 jaar geleden overleed mijn vader. Sindsdien voel ik vanaf april de spanning stijgen richting zijn sterfdatum, 8 mei 2012.

Het begon op 2de paasdag. Ik werd gebeld dat papa was opgenomen in het ziekenhuis. Ik weet even niet meer wie mij belde. Dat was de eerste klap.

Ik was gaan zwemmen met mijn vriendje (nu mijn man). We hadden net een relatie. Door de enorme regen konden ze niet op het land werken waardoor hij vrij was. Dus deden we maar leuke dingen waaronder zwemmen.

Toen ze me belde dacht ik nog dat het wel mee zou vallen. Het was tenslotte niet de eerste keer. Ik woonde al in Limburg en papa nog in Den Helder dus ik kon ook niet even snel langs om te kijken hoe ernstig het was. Ik kan me niet meer alle details herinneren. Maar aangezien het niet de eerste keer was dacht ik er dus vrij nuchter over.

Maar papa kwam niet uit het ziekenhuis. Het woord levercirrose werd genoemd. Ik weet nog dat we een week later papa gingen opzoeken. Hij was behoorlijk geel. Ik besefte toen niet echt hoe heftig de situatie werkelijk was. Dit besef kwam veel later.

Ongeveer 2 weken later nadat ik gebeld was dat papa was opgenomen, verliet ie het ziekenhuis. Of het verstandig was laat ik in het midden.

Op Koninginnedag werd ik door papa gebeld. Het was een vaag gesprek en ik kon niet verstaan wat er was. Later belde de buurvrouw van papa om mij te vertellen dat papa opnieuw was opgenomen in het ziekenhuis. Ik besefte toen eigenlijk nog steeds niet wat er echt was. Ik was tenslotte ook nog maar 18 jaar oud.

Die week ben ik wel nog heen geweest. Toen ik daar kwam herkende ik hem niet meer. Hij was nog geler en ook verward. Mijn broertjes herkende die nog. Maar mij niet meer. Hij verwarde mij met mijn nicht. Iets wat ik tot op de dag van vandaag nog steeds heel erg vind. Ik kan het hem niet kwalijk nemen.

Toen op 7 mei de arts mij belde of ik naar het ziekenhuis kon komen kwam het besef. Natuurlijk redden ik het niet om in een uur naar Den Helder toe te gaan. Gelukkig heb ik een lieve oom die voor ons gegaan is. Stiekem ben ik blij dat ik dit zware nieuws van hem moest horen en niet van de arts. Dat voelt toch net ff fijner.

De arts vertelde dat de situatie erg slecht was. Maar dit had ik natuurlijk zelf ook wel gezien toen ik er het weekend was. Zijn lever was er mee opgehouden. Het was eigenlijk zo slecht dat het wachten was totdat het hart het begaf. Ze gaven hem 2 weken. Echter was dit nog geen 24 uur. Op 8 mei is papa overleden.

Deze hele periode herbeleef ik ieder jaar opnieuw. Sinds de Emdr wel minder heftig. Maar ik merk aan alles dat de spanning stijgt. Vorig jaar werd dit verbloemt doordat ik hoogzwanger was van Jace. Jace is geboren op 9 mei. Een dag na papa zijn sterfdatum. Het had zo moeten zijn.

Dit jaar is het anders. Geen zwangerschap die de aandacht wegneemt. Maar door corona ook niet samen zijn met mensen die je liefhebt en die je nu zo hard nodig hebt. Ik zit in de knoop. Ik merk het aan alles. Ik ben emotioneler. Flinke eetbuien die ik normaal wel kan handelen. Lichamelijk niet helemaal fit etc.

Dat deze maand maar snel voorbij is. Want na 10 mei valt deze spanning altijd helemaal weg.