Hoe 1 misstapje alles weer in perspectief zette..

Over het algemeen ben ik best goed in dingen in perspectief zien. Moeder worden heeft me doen inzien wat echt belangrijk is en wat niet. Vrijwel overal is altijd wel een oplossing voor en ieder nadeel heeft zo zijn voordeel. Toch vervaagd bij mij ook dit inzicht nog wel eens een beetje, zeur ik als mijn trein vertraagd is of word ik boos om kleine dingen. Sinds afgelopen donderdag heb ik alles weer haarscherp op een rijtje, zie ik alles weer in perspectief. In deze blog vertel ik waarom.

Toen ik donderdagavond in huis liep stortte ik uit het niets ineen, waarschijnlijk heb ik me verstapt, maar ik kon niet meer opstaan. Ik heb mezelf de trap opgesleept om vervolgens de hele nacht wakker te liggen van de pijn. Pijn zoals ik nog nooit eerder gevoeld heb (nee, zelfs niet tijdens mijn bevalling).


Ik dacht dat het vanzelf wel over zou gaan maar het werd alleen maar erger. Ik kon me niet bewegen en alleen maar plat op mijn rug liggen. Als ik probeerde anders te liggen of omhoog te komen schreeuwde ik het uit. Gelukkig wonen mijn ouders op 15 minuten afstand en hebben zij de hele dag voor mij en Sem gezorgd. Toen de huisarts ‘s avonds eindelijk kwam, bleek dat waarschijnlijk het gewricht dat mijn heup en benen met mijn rug verbindt verschoven is. Hierdoor wordt een zenuw bekneld en kan ik niet bewegen. Met pijnstilling hopen we dat het minder pijnlijk wordt zodat ik langzaam kan beginnen met bewegen en het vanzelf terug schiet zodat er geen heftigere dingen aan te pas hoeven te komen.

Ontzettend schrikken natuurlijk, maar wat voor mij het heftigste is is dat ik opeens niet meer voor Sem kon zorgen. Ik ben een control freak, ik ben het liefst altijd bezig en daar lig ik dan: doodstil op bed. Het voelt altijd zo normaal om samen dingen te kunnen doen, zijn ontbijt te maken en luier te verschonen en als dat dan opeens niet kan voelt het leeg. Ik voel me voor het eerst sinds ik moeder ben onzeker, ik kan hem nu niet bieden wat hij nodig heeft, niet de liefde geven die hij verdient. Hiermee wil ik niet zielig gevonden worden, ik vind mezelf ook niet zielig want ik kom er wel weer bovenop, maar het heeft me wel nog meer respect gegeven voor mensen die invalide zijn of een aandoening hebben waardoor ze niet voor hun kinderen kunnen zorgen, afhankelijk zijn van anderen of überhaupt bijna niets meer kunnen.

Ik zie dus alles weer even extra in perspectief en kijk uit naar achter een gillende dreumes aanrennen omdat hij iets stouts heeft gedaan, een poepluier verschonen en oneindig veel wasjes draaien.