Er waren goede en slechte dagen in de weken die volgden. We hebben het huis omringd met foto’s die de afgelopen tijd gemaakt zijn. Overal waar je kijkt zien wij ons meisje en dat geeft een goed gevoel. Fysiek is ze er niet meer, maar overal waar je kijkt is ze er.

Inmiddels had ik ook al contact gehad met de uitvaartonderneming over het ophalen van de as. Helaas moesten we 31 dagen wachten en kon het niet eerder opgehaald worden. We kregen een telefoonnummer wat we konden bellen om een afspraak te maken voor het ophalen. Dit heb ik meteen gedaan. Het gaf mij rust om dit te weten. En 17 december zal Ilvy weer thuis zijn.

Er moest ook nog het een en ander opgeruimd worden. Ik wilde niet alles in een keer weg hebben. Beetje bij beetje kwam dat wel. Een van de lastigste dingen om op te ruimen vond ik toch wel de kleertjes. Alles wat wij in de zwangerschap gekocht of gekregen hebben voor haar, wat ze nooit aan zal hebben. Ik werd er heel erg emotioneel van. Sommige kleertjes heb ik dicht tegen mij aan gedrukt, het geknuffeld alsof Ilvy er echt in zat. Ik heb alle eerste kleertjes in de bak gedaan waar zij in heeft gelegen en op zolder gezet.

Verder had ik wel het gevoel op een automatische piloot te staan. Het leven gaat door. Je moet verder. Vooral ook omdat er nog andere kinderen rondlopen die je aandacht nodig hebben. Daarvoor konden wij gelukkig ook door. Maar het voelde niet als leven. Het voelde soms als overleven. December kwam ook al snel in zicht. Dat is altijd de maand die snel voorbij vliegt. Er is dan veel te doen. Verjaardagen, Sinterklaas en Kerst. En voor je het weet zitten we weer op oud en nieuw.

Maar ook al voelde het vaak als op de automatische piloot staan, ik voelde mij op dagen ook krachtig en sterk. We namen extra veel tijd voor ons gezin. Vooral om samen te zijn. Ik ga ook vaak bij mijzelf naar binnen. Probeer dan een beetje te mediteren en tot rust te komen. Dit omdat mijn moederhart toch blijft huilen. Ergens is het gewoon niet eerlijk en mis ik ons meisje intens. Maar iedere avond zie ik haar in mijn dromen. En dan straalt ze van alle kanten.

Gelukkig begonnen we naar een paar weken te merken dat steeds meer mensen uit ons dorp ons toch durfden te benaderen en ons aanspraken. Gelukkig, want ik ben er heel open over wat er allemaal is gebeurd.

28 november had ik nog een afspraak staan in het ziekenhuis. Dit keer met Angelique de verloskundige van het ziekenhuis, die ook bij de bevalling aanwezig was. Weer gingen we naar de afdeling. Alleen dit keer kon ik het goed hebben. Het was goed om er weer even te zijn. We gingen ergens achteraan zitten zodat we rustig konden praten. We hebben de hele bevalling doorgesproken en hoe we het ervaren hebben. Maar ook hoe het verder ging. Het was zo’n fijn en open gesprek. Ik ben het ziekenhuis en vooral Angelique en Ramona zo dankbaar wat ze voor ons gedaan hebben. 

Voor nu wens ik je een fijne dag, avond of nacht. En alle liefde voor jou. 💛

Liefs, Marjolein

Ontvang een gratis autostoel

Ontvang nu een gratis Joie Gemm autostoel bij aankoop van een Qute Q-Cruiser.

> Bekijk hier