Het telefoontje wat je als ouders niet wilt krijgen

Wat begon als een heerlijk en ontspannen weekendje, werd mijn grootste nachtmerrie. Een ware achtbaan, alsof er een trein over je heen dendert, iets wat je geen ouder toewenst... Ik begin bij het begin. Kijk uit, lang verhaal!

Mijn meisje (3,5 jaar) is gek op logeren en zou dat het liefst iedere week wel doen. Het was nu vakantie dus we lieten haar logeren bij mijn broertje en zijn vriendin ruim een uur verder op. Was al vaker goed gegaan, ze hadden haar al eens meegenomen naar K3, dus ik had er alle vertrouwen in dat ze het aan zouden kunnen een ondernemende peuter onder hun hoede te hebben.
Zaterdag haalden ze haar op, maandag zou mijn man haar weer meenemen naar huis, nadat hij het één en ander in hun huis had aangepast. Dus twee nachtjes slapen, wat een feestje! Ook voor de jongste, hij zou dan lekker kunnen spelen en rondlopen zonder steeds door zijn lieve, maar bemoeizuchtige grote zus onderbroken te worden.
Zondag was het toevallig de repetitiedag van mijn man, dus we zaten lekker wat te keuvelen onder het genot van een kopje koffie met heel de band en een oud-bandlid met partner. Vier kleine jongens bij elkaar, de kindjes die niet sliepen waren lekker aan het spelen of wat van het lekkere verse fruit te snoepen wat op tafel stond. De kamer was lekker vol, het gonsde er van de gezellige en geanimeerde gesprekken, maar op een gegeven moment voelde ik me ineens heel onprettig en wilde ik eigenlijk heel graag weg. Ik sprak dit maar niet uit, want iedereen had het zo geweldig naar de in. Zet je er maar overheen, sprak ik mijzelf vermanend toe.

Ineens hoor ik mijn telefoon gaan en vroeg of iemand zo vriendelijk wilde zijn deze uit de luiertas op te diepen. De naam van mijn broertje stond in het display.
Oh jeetje, etenstijd, schoot er door mij heen. Ze hadden iets gezegd over een barbecue, ze zitten op de eerste hulp want ze heeft haar handjes gebrand, was wat mijn brein mij koortsachtig opdrong terwijl mijn broertje vroeg of ik zat.
De toon deed mij al het bloed uit mijn lijf wegtrekken, mijn lichaam voelde vreemd en leeg. De hele woonkamer werd gelijk stil en iedereen keek mij met grote schrik aan.
"Ja, ik zit. Wat is er?" wist ik met droog getrokken mond uit te brengen.
"Ze is gevonden in het zwembad en is op dit moment onderweg naar de eerste hulp van het Deventer ziekenhuis", klonk het aan de andere kant van de lijn.
De grond sloeg onder mijn voeten weg en ik kon geen woord meer uitbrengen. Het leek of mijn keel werd dichtgeknepen, ik hoorde of zag niks meer. Wat hij verder heeft gezegd weet ik me dan ook niet meer te herinneren. Ik merkte dat het gesprek ten einde was en ik zei slechts "oké doei".
Ik voelde dat iedereen mij aankeek en verwachte dat ik iets zou zeggen. Paniek overviel mij, wist niet wat ik moest zeggen. Iemand ging dicht naast mij zitten en greep mij stevig vast. Ik gok dat het mijn man was, maar ik weet het niet, ik zag niks.
Ik probeerde uit alle macht controle te krijgen over mijn lijf, mijn stem, ik moest sterk zijn, we moeten nù naar haar toe!
Ik haalde een paar keer diep adem en zei dat ons meisje op weg is naar de eerste hulp nadat ze in het zwembad was aangetroffen.
De "zucht" die door de woonkamer ging blijft mij voor altijd bij, zo'n afschuwelijk geluid als een groep mensen zo'n heftig nieuwsbericht krijgt.
Het volgende moment stond ik buiten, weer het volgende waren we aan het rijden. Mijn man wist een knop om te zetten en de auto een uur verderop te rijden terwijl ik weer enige greep op mezelf kreeg. Ik moest meer weten, ik moest weten wat me te wachten stond als we het ziekenhuis zouden binnenstappen.
Met onwillige en trillende vingers probeerde ik het telefoonnummer van het ziekenhuis op de zoeken. Ondanks dat de mobieltjes gigantische schermen hebben tegenwoordig, viel het niet mee om op de site een telefoonnummer te vinden van de spoedeisende hulp...
Dan maar de doktersdienst bellen. Sjonge jonge, wachten, wachten, wachten.... Het is immers geen levensbedreigende situatie dat ik moet weten wat er met mijn dochter aan de hand is, dus ik heb bij het keuzemenu aangegeven dat ik wel even tijd heb. Even ja. Maar ik schoot niks op, dus terwijl ik mijn telefoon tegen mijn oor hield (want je wist immers maar nooit of er ineens iemand aan de lijn kwam) op de telefoon van mijn man zoeken naar een nummer van het ziekenhuis. Geen SEH, dan maar een algemeen nummer. BINGO! Ik hang op, ik zag dat ik bijna 10 minuten aan de lijn had gehangen en toets het nummer in. Nadat ik vertelde dat mijn dochtertje op de eerste hulp binnengereden gaat worden en ik smacht naar informatie, verbond ze me door met de spoedeisende. 
Weer melde ik me, "U bent de moeder? Wat is haar geboorte datum? Oké, ik geef u de verpleegkundige die de ambulanceverpleegkundige heeft gesproken"
Nadat ik weer had bevestigd dat ik de moeder ben van het kleine meisje wat naar hun onderweg was, kreeg ik te horen "Op de eerste plaats, ze maakt het goed, ze is goed bij en onderweg naar de spoedeisende hulp"
"Oh, wat goed om te horen, maar kunt u mij de bijzonderheden melden? Ik weet alleen dat mij gezegd is naar het ziekenhuis te komen omdat mijn dochtertje in het zwembad was gevonden"
"Natuurlijk mevrouw. Maar nogmaals, het gaat nu goed met haar! Dat moet u goed onthouden terwijl ik u de rest vertel. Ze is door een opa in het water gevonden, hij heeft geschreeuwd dat er een kind te water was en is om de omheining gerend om haar eruit te halen. Een andere campinggast heeft op het geroep gereageerd en kwam haar aanpakken. Hij is arts en is gelijk met beademen begonnen. Zodra de andere man uit het water was, begon hij met de compressies en daarop kwam ze snel weer bij". Als automatisch sloeg mijn hand voor mijn mond en ik kon een lichte kreet niet onderdrukken, wat de aandacht trok van mijn man.
"Toen het ambulancepersoneel kwam, was ze in warme dekens gewikkeld en werd ze stevig vastgehouden om op te warmen, want ze was toch wel onderkoeld geraakt. Maar ze was aanspreekbaar, in de war en aangeslagen, maar ze was weer bij bewustzijn"
Ze gaf verder bijzonderheden over waar we ons moesten melden en dat we vooral voorzichtig moesten zijn onderweg.
Natuurlijk wilde mijn man de bijzonderheden ook weten. Die gaf ik hem, hij trok de auto van de weg, toevallig was er net een inrit naar de parkeerplaats van een restaurant. Hij sprong uit de auto, liep als een bezetene om de auto heen om zichzelf weer te herpakken. De mensen die op de parkeerplaats waren keken een keertje achterdochtig onze kant uit. 
Voor mijn gevoel stapte hij na tien seconden weer in (ik ben dus overduidelijk flarden kwijt) en reed keurig verder. Hij hield zich zo sterk, ik voelde me trots en veilig naast hem.
Terwijl we nog een ruim half uur te gaan hadden, belde ik meteen in het rond, anders werd ik gek van mijn eigen gedachten. Mijn moeder ingelicht, de band deze laatste stand van zaken doorgegeven. We waren er bijna, de kleine man achterin de auto was blijkbaar ook in shock, hij hield zich erg stil voor zijn doen. Normaal gesproken zou hij de longen uit zijn lijf schreeuwen omdat het 17.30 uur was geweest (etenstijd....) maar nu zat hij er braaf bij.
Dat uur in de auto is nog snel gegaan voor mijn gevoel. Hij parkeerde de auto dicht bij de deur, we pakten de buggy, zetten de lieve dreumes erin en ik zei dat we voor onze binnengebrachte peuterdochter kwamen. Een zekere jongeman hoorde ons en kwam aangesneld. "Oh, weet jij niks van hè?" zei hij tegen de dame achter de balie. Hij richtte zich op ons "Hoe spellen we de voornaam? Achternaam? Geboortedatum? Huisarts? Deze informatie ontbrak nog, kom maar verder, ze is al op de kinderafdeling. Ze zat rechtop de stretcher, dus dan sturen we zulke patiëntjes gelijk door. Als ze er zo bij zitten, hebben ze niks op de spoedeisende te zoeken. Dus dat is goed nieuws". Verder vroeg hij nog wat beleefdheden, ergens moest mijn man ook even op adem komen, hij had de hele tijd sinds het telefoontje op de automatische piloot gevlogen. Maar nu greep het hem ook even bij de keel.
Al snel waren we op de kinderafdeling, ze waren nog op de intake-kamer. De kinderarts is er nog bij en vangt ons in de kamer op. We zien ons meisje tegen de rugleuning hangen met een beteuterd gezichtje. Er is een zekere opluchting te zien aan haar. We horen van de arts dat de longen schoon zijn, dat ze goed alert is en dat ze eigenlijk alleen nog wat koud is.

Ze moet natuurlijk blijven, in verband met mogelijkheid van secondairy drowning. Prima, dat geeft mij ook alleen maar een beter gevoel! Alsof ik ook maar een oog dicht zou doen als ze gewoon mee naar huis kon....
Papa bleef bij haar, voor mij was het logischer om bij de kleine man in huis te blijven.
De volgende dag mocht ze naar huis, het ging zo goed met haar dat ze niet eens op -de normaal wel gebruikelijke- controle hoefde te komen.
In de week erna zijn we gelijk weer gaan zwemmen, maar ze vond het geweldig! Dus ze heeft er he-le-maal niks aan overgehouden, echt een mega groot wonder als je het mij vraagt!!

Dag na het ontslag zijn we naar de betreffende camping geweest, gepraat met de mensen daar en gekeken naar de situatie. Voor onze beeldvorming en verwerking, maar ook voor de verwerking van de redders en andere aanwezigen.
Zelf ben ik nog helemaal niet klaar met deze situatie, ik heb veel nachtmerries en word geregeld door huilbuien overvallen. Maar wat ben ik blij en gelukkig dat mijn meisje het zo goed doet! Wat een geluk hebben we gehad zeg, het was helemaal geen zwemweer. Er was ook maar één jongetje aan het zwemmen. Het zwembad was heel goed afgeschermd, de camping treft geen enkele blaam. Maar als onze peuter iets in het hoofd heeft, heb je dat er nog niet zomaar uit. Ze is gek op zwemmen en heeft op een gegeven moment de kans schoon gezien om van de glijbaan te gaan, met bijna rampzalige gevolgen. Maar dat weet zij natuurlijk niet, ze is 3,5. Ze leeft in het hier en nu. Wij als volwassenen weten wat er bijna was gebeurd, hoe dichtbij we bij het grootste verlies van ons leven waren....

Man, wat ben ik weer wakker geschud! En ik geniet nu nòg meer van mijn geweldige gezinnetje en ik hou ze lekker dichtbij!