Het leven zoals het is

Het leven zoals het is.. als alleenstaande mama.

Ik had nooit gedacht op deze leeftijd mezelf mama te noemen, graag wou ik hier nog even met wachten. Maar vorig jaar kreeg ik wat anders te horen. Dit sloeg als een bom in voor mij en nog te laten staan dat ik het tegen mijn toenmalige vriend mocht gaan uitleggen. 

Ik wist dat hij hier nog niet klaar voor was en ik ergens ook niet. 

Uiteindelijk besloot hij toch te blijven, dat zei hij toch. Maar even laten bleek dat dit niet van lange duur was. 

Helaas besloot hij dat het beter was om uit elkaar te gaan hij was niet klaar voor een kind, en daar stond ik dan zwanger van mijn zoontje.. zijn zoontje. Ik hoopte dat hij weer zou keren en dat we het samen zouden doen, samen ons kindje opvoeden. Maar de maanden bleven verder gaan en geen zicht van hem. 

De bevalling die kwam dichter en ik besefte meer en meer dat ik er alleen voor stond. Hoe ingodsnaam ging ik alleen een kind opvoeden. Gelukkig had ik heel veel steun van mijn ouders, familie en vrienden! 

Ik merkte ook dat ik er steeds meer onderdoor aan het haan was, het niet meer zag zitten. Huilen elke dag was een gewoonte geworden. Ik was alleen en de persoon die ik zo graag zag en nog steeds graag zie was weg. Mensen begrepen niet waarom ik hem nog steeds verdedigde na dat hij me had laten staan. Als je iemand zo graag ziet dan kan ik dat niet zomaar opzij zetten, ook het feit dat ik zijn kind droeg. 

Daar was het moment dan eindelijk! Die bevalling, ik was mezelf aan het afvragen zou in hem sturen of niet. Wel heb ik dus niet gedaan en op 30 oktober 2019 beviel ik van een prachtig zoontje, Liyo! Die zware bevalling was niets meer toen ik hem eindelijk in mijn armen had! 

Ik dacht dat alles op rolletjes liep, althans liet ik blijken naar de buiten wereld toe. Vanbinnen was ik op, verdrietig en boos. Ik stond daar met hem alleen zonder een vader voor mijn kind. Niet eens een sms gekregen. Besefte ik dubbel en dik dat hij er nooit zou zijn en beter af is zonder vader. Maar leg dit later maar eens uit aan je kind. 

Liyo is intussen 3 maand oud en ik blijf mezelf zeggen dat het beter gaat met mij, maar ik breek nog elke dag met die gedachten. Maar tegelijk zou ik mezelf geen leven meer zonder hem kunnen voorstellen, mijn zoontje is mijn houvast. 

De enige persoon die voor altijd bij mij zal blijven en waar ik onvoorwaardelijke liefde van zal krijgen.