Het leven met een peuterpuber en een baby

Mijn dochter was 8 maanden, toen we besloten om te gaan voor nummer 2. Een paar maanden liet dit op zich wachten, maar 2 dagen voor haar 1e verjaardag had ik een positieve test in handen. Hoewel je je er heel erg op verheugt en het heel graag wil, is het even omschakelen. ‘Oké, hoe ga ik mijn dochter een schone luier geven terwijl ik kokhalzend boven de wc pot hang na een nacht niet geslapen te hebben?’. Niet alleen in de nacht werd het mij lastig gemaakt, nee ook de supermarkt was een grote opgave. Om de 3 stappen was ik aan het kokhalzen. Lekker dan. 

Naarmate de zwangerschap vorderde, werd ik alsmaar dikker. Al vrij snel kwamen mensen naar mij toe met de vraag of ik zwanger was. ‘Ja mevrouw, nummer 2 is onderweg.’ ‘Nee mevrouw, ik ben echt pas 12 weken.’ ‘Nee mevrouw, het is er echt maar ééntje.’. Die dikke buik bleef maar groeien en groeien. Je kan je dan misschien ook wel voorstellen dat dat soms erg lastig was met nog een kindje. Vaak wachtte ik met haar naar bed brengen tot mijn vriend thuis was. Gewoon, omdat ik met geen mogelijkheid haar naar boven kon tillen. ‘Even’ bukken om haar na de zoveelste valpartij van de grond te plukken was ook een grote opgave. Maar hey, het is allemaal gelukt. 

Zodra haar zusje was geboren was het even omschakelen. Edinn werd erg beschermend naar mij toe en de kraamhulp vond ze ook niet al te interessant. Gelukkig draaide dit na pak en weg een week en werd ze de liefste zus die we ons hadden kunnen wensen. Waar ze ook heen ging, ‘Dizzy’ moest mee. Speentjes geven, flesjes geven, knuffeltjes bij haar leggen zodra ze huilde. Alles deed, en doet ze, voor haar zusje. 

Maar voordat jullie denken dat mijn leven alleen maar rozengeur en maneschijn is; think again. Huilbuien tegelijk, a honger tegelijk of, de één honger en de ander gevallen. Dutjes doen ze om en om en de peuterpuber vindt het erg leuk om haar zusje wakker te maken om te ‘spelen’. Geloof me, aan het einde van de dag zijn we uitgeteld en het enige wat nog spannend is, is wie het eerste het bed aanraakt. Maar dan ben je er nog niet, want er moeten nog flesjes gemaakt worden en een paar keer per nacht er uit is ook geen nieuwtje. 

Het temperament van de peuterpuber komt er uiteraard ook nog bij kijken. Niet alleen heb je een huilende baby, ook heb je een kind dat woest is omdat ze haar jas moet uitdoen  of omdat ik haar banaan heb opengemaakt. Als er zo’n bui komt en de baby poept zichzelf, de bank en mij onder.. dan kan je je voorstellen dat je heel even tot 10 moet tellen. Op zulke momenten probeer ik de peuter zoveel mogelijk af te leiden; ‘Ooooh, wat is daar dan in de lucht? Nee? Zie je het niet? Ik dacht toch echt dat ik een vliegende giraffe zag hoor!’. Werkt niet altijd, overigens. Soms heeft ook zij haar heldere momentjes.

Hoewel het soms echt aanpoten is en je jezelf wil opsluiten in de meterkast, zie ik ook voordelen. Ze gaan ongeveer tegelijk naar school, als de één uit de luiers is, is de ander dat ook bijna. Over een aantal jaar gaan ze samen buiten spelen en kan ik een goed boek lezen (eindelijk!!). Ze leren veel van elkaar en daar bovenop; ze zijn niks anders gewend. Edinn weet niet beter dan dat Lizzy er is. 

Al met al zie ik overal voor- en nadelen van. Een groot leeftijdsverschil of juist een kleine. Gepland of niet gepland. Het is allemaal aanpoten en ook heel erg mooi om mee te mogen maken. En mocht ik het over doen, dan zou ik zo weer hier voor kiezen. 

Foto 📸 ; Jacky Nobels Fotogtafie. 

(Zeker een aanrader om even te kijken op haar pagina!!)