Het is allemaal oneerlijk!

Even een ander soort blog dan wat ik de laatste tijd heb gepost, ik moet namelijk even iets kwijt. Niet zomaar ‘iets’, maar de opgebouwde frustratie en boosheid van de afgelopen tijd.

Ik ben namelijk mijn baan kwijtgeraakt doordat ik ziek ben geworden. Zoals ik eerder heb vertelt ben ik verpleegkundige, opgeleid in het UMC Utrecht en ik heb ongeveer 6 jaar voor deze organisatie gewerkt. Ik heb 1 jaar in het Prinses Maxima centrum gewerkt, maar besloot na dat jaar dat ik graag mijn specialisatie tot kinderverpleegkundige in het WKZ (onderdeel van het UMC) wilde gaan volgen. Dat is ook precies wat ik heb gedaan, ik ben zwanger geraakt tijdens de specialisatie, maar kon gelukkig het theoretische gedeelte afronden voor mijn verlof (dus alle toetsen en modules), en zou ik alleen het tweede praktijk gedeelte nog hoeven te doen na mijn verlof. Ik had een tijdelijk contract voor de duur van mijn opleiding, met de bedoeling dat na het afronden van de opleiding je werkzaam blijft binnen het WKZ. 

In januari heb ik hierover al een gesprek gehad met mijn leidinggevende, omdat ik bang was om mijn baan te verliezen als ik zou stoppen met de specialisatie, deze kon namelijk maar met een halfjaar verlengt worden en ik wist niet hoeveel tijd ik nodig had om te herstellen. Spoiler alert; ik heb vanaf januari nog 2-3 keer in het ziekenhuis gelegen, dus ik moest uiteindelijk noodgedwongen stoppen.

Ik kreeg op dat moment alleen te horen dat ik per 31 mei overdragen zou worden naar iemand van P&O en niet meer onder mijn huidige leidinggevende zou vallen. De verrassing was dan ook groot dat ik 4 weken voor het einde van mijn contract te horen kreeg dat ik ziek uit dienst zou gaan, dit had niemand me vertelt en hoorde ik van de bedrijfsarts. Verrassing nummer 2 was het feit dat ik de ziektewet in zou gaan en daardoor gelijk al 30% van mijn inkomen zou verliezen. In mijn geval is dat bedrag nog hoger aangezien de onregelmatigheidstoeslag hierin niet wordt meegenomen. Oh en je krijgt geen arbeidskorting op je loonheffing dus als je er bijvoorbeeld 1000,- bruto erop achteruit gaat, moet je meer loonheffing betalen dan dat je daarvoor deed.

Normaal gesproken val je onder het UWV als je in de ziektewet komt, maar het UMC heeft een eigen risico afgesloten waardoor zij verantwoordelijk zijn voor de gang van zaken als iemand ziek uit diens gaat. Zo moeten zij mijn uitkering betalen en krijg ik een casemanager aangewezen die mijn re-integratie traject begeleid. 

Dit verhaal gaat een beetje van de hak op de tak, maar ik ben gewoon zo boos dat ik niet weet waar ik moet beginnen en hoe ik alles uitleg. Toen ik namelijk hoorde dat ik ziek uit dienst zou gaan heb ik gelijk P&O gebeld en gevraagd of we geen regeling konden treffen gezien er zoveel vacatures zijn voor verpleegkundigen, er is namelijk zo’n tekort in de zorg! Ik had een tijdelijk contract, die konden ze toch verlengen voor een halfjaar of een jaar om dan de  overweging te maken om me te laten gaan? Hier ben ik dan, een jonge meid met een goede bak ervaring binnen een academisch ziekenhuis en gewend om hoog-complexe zorg te verlenen. Ik weet dat ik nu niet volledig inzetbaar ben, maar geef me een jaar en je krijgt er een goede kracht voor terug. Niemand die er ook maar wat van wilde weten, niemand die met me mee wilde denken en niemand die het kon schelen. Grappig dan wel weer dat ze een traineeship van een jaar aanbieden voor verpleegkundigen die net van school afkomen en geen ziekenhuis ervaring hebben.

31 mei ben ik ziek uit dienst gegaan en 4 juli heb ik pas te horen gekregen dat ik er in loon op achteruit ga, dat ik nu al meer dan 30% van mijn inkomen verlies. Vanuit het UMC is dit niet aangegeven en ook niet vanuit het UWV. Ondanks dat ik in de tussentijd vaak met het UMC aan de telefoon heb gehangen om wat meer duidelijkheid te krijgen over het uitbetalen van de uitkering en de hoogte daarvan. 18 juli heb ik pas te horen gekregen wat de hoogte is van de uitkering, volgende verrassing, ik ga er per maand 800,- netto op achteruit. Als je al weet dat ik ziek uit dienst ga, waarom krijg ik dit nu pas te horen. Waarom moet ik eerst 4 weken iedereen afbellen om informatie te krijgen. Waarom moet ik zelf mijn re-integratie traject regelen en zelf een plan maken en voorstellen, waarom word ik hierin niet ontlast?

Want ook mijn re-integratie traject is een zooitje, met een casemanager die me vrijwilligers werk met Oekraïners wilde laten doen terwijl ik expliciet heb gezegd graag weer als verpleegkundige aan de slag te willen. Dat ik zelf een re-integratie plek moest vinden in een ziekenhuis, want dat konden ze niet voor me doen. Dus nu re-integreer ik (komt tie) in het UMC, jawel dat zelfde ziekenhuis dat niet met me mee wil denken. Ik reïntegreer nu op een afdeling waar ik zelf als student heb gezeten. De team leidster hoorde van mijn verhaal en bood me een plek aan op haar afdeling. Dus daar ‘werk’ ik nu onder een gastaanstelling. Ik ben zo dankbaar voor de afdeling dat ik daar mag komen en daar mag reïntegreren, dat de mensen op de vloer met me meedenken en me vooral het gevoel geven dat ik weer een beetje mee tel in de maatschappij. Maar het UMC staat hier los van, ik mag daar zijn vanwege de menselijkheid en goedheid van het personeel dat nog op de vloer staat. Die de werkdruk voelen, die mij als mens zien en vertrouwen hebben in dat ze me verder kunnen helpen. Die mij als professional zien en zo behandelen, ondanks dat ik ziek ben geworden. 

Want de conclusie van dit alles, ik ben eigenlijk gewoon heel verdrietig dat ik zo aan de kant ben gezet door het ziekenhuis waar ik altijd met veel plezier heb gewerkt. Dat ik blijkbaar niet meer meetel, omdat ik hersenletsel heb en dat er vooral wordt gekeken naar wat ik niet kan in plaats van wat ik al wel kan. Maar ook dat we afscheid zullen moeten nemen van Utrecht, want dat wordt nu echt onbetaalbaar. Dat ik straks weer een re-integratie plek moet gaan zoeken, met de onzekerheid of er wel iemand is die me een plek wil aanbieden. Hoe we dat dan gaan doen met kinderopvang terwijl ik eeen re-integratie plicht heb. Ik weet het even niet meer en het overweldigd me. Maar goed, genoeg over gepraat, maar het voelt allemaal gewoon oneerlijk!

** Als er mama’s zijn die dit herkennen, ervaring hiermee hebben of goede tips. Laat het me dan vooral weten, ik kan ze heel goed gebruiken! Mailadres: mamamethersenletsel@outlook.com