Herstel keizersnede (2020)

Daar was onze knappe jongen Luca! Op een mooie datum 20-02-2020 geboren. De keizersnede zelf is zo gepiept. 30 min na het inrijden van de operatiekamer, werd ik er weer uitgereden. Ik ben 20 min op de uitslaapkamer (recovery) gebleven. De pijn was onder controle. Mijn benen en buik waren nog verdoofd. Luca had honger, dus die liet zich wel horen. 

Op dat moment begon ik even te overwegen om borstvoeding te gaan geven. Zodat hij niet meer overstuur zou zijn. Die minuten duurde door het huilen wel uren, maar daar was eindelijk onze verpleegkundige die ons kwam halen. Luca lag lekker warm op mijn borst en zo werden we naar de afdeling gereden. Eenmaal op de kamer aangekomen, stonden mijn moeder, oma, en hun partners op ons te wachten. Het was op dat moment heel intens. Je bent gelukkig, trots, opgelucht, maar ook gebroken door de hele ervaring en spanning. 

Luca werd geholpen door mijn man en verpleegkundige. Hij kreeg zijn welverdiende flesje. Die had hij overigens in één seconde op. Het gevoel in mijn benen kwam terug. Ik kon mijn voeten weer wat bewegen.. 10 min later kon ik mijn benen weer optillen. 

De verpleegkundige ontdekte dat de weeën opwekkers (om de baarmoeder te laten samentrekken) niet was aangesloten. Ik heb nooit weeën gehad, maar wat vond ik dit verschrikkelijk met een grote buikwond! De langste 30 minuten in mijn leven, denk ik... zuchtend, puffend, en met een fris humeur heb ik naar de pomp gekeken... nog 20 minuten, nog 10 minuten, nog 3 minuten, en daar ging het piepje... oké, nog even laten uitwerken en dan klaar! 

Wat een genot om te merken dat die weeën gestopt waren. Maar dan.. komt een verpleegkundige op je buik drukken om de hoogte van je baarmoeder te checken. Ik ben echt niet kleinzerig maar ik wilde haar echt tegen haar gezicht slaan. My god.. wat deed zij nou.. 

Alfijn extra pijnmedicatie gehad en toen ging het wel weer. De nacht brak aan.. het ging goed met mijn wond, weinig bloedverlies, maar je zorgen om je kind begint gelijk.. Wat als ik hem niet hoor? Of hij onder de dekens terecht komt? Te lage bloedsuiker heeft? Hij huilt en we weten niet waarom?!.. extra grijze haren erbij: CHECK!

De volgende ochtend mocht ik pas uit bed. Ze wilde de blaaskatheter verwijderen, maar ik kon niet bij de wc komen. Ik werd iedere keer flauw. Wat was dit een domper. Ik heb in totaal 30 min op de stoel gezeten. Alsof heel je buik in brand staat die enorm trekt. In de avond wilde ik toch wel even naar de badkamer lopen. En een lekkere douche nemen. Ik kreeg een student verpleegkundige die mij kwam helpen. Ik werk zelf in hetzelfde ziekenhuis, dus wellicht dachten ze: 'laat die student maar gaan'.. ik geef ze overigens groot gelijk hoor. 

Dit was mijn communicatie op dat moment (nu schaam ik mij diep hoor): 'Oké, hoeveelste jaar ben je?' '2e jaars? Oh.. oké luister.. de douche blijft op koud staan. Als ik niet goed word, vang je mij op en leg je me op de grond, je drukt op de gele knop daarzo'.. het meisje zei alleen maar: 'ja is goed' en daar ging ik dan. Douche ging redelijk goed. Wederom een gebroken nacht gehad in het ziekenhuis. Het blijven liggen waarbij je niet lekker ligt is nog wel het meest vervelende van de nachten. Ik wilde de volgende dag wel naar huis, dus dan maar de katheter eruit. 

Ik liep naar de wc en kreeg de meest waardevolste tip die ik iedereen wil aanraden. Bij opstaan heel hard uitzuchten incl. geluid zodat je het ook echt doet (alsof je een ballon laat leeglopen). Dit scheelt enorm in de pijn. Dag 2 gingen we naar huis toe. De kraamverzorgster ving ons op en gaf ons (met name mijn man) een spoedcursus 'hoe kom je de avond door'. 

Daar zaten we dan. Op bed met een klein frummeltje in je armen.. nu begint het echt.. we staan er als gezin 'alleen' voor. Die nacht was een hel. Luca bleef huilen, bijna niet te troosten. Het leed dat buikkrampjes heet. Ik kon het bed niet uit, mijn man die het niet meer wist, en geen slaap voor ons. In de ochtend kwam de kraamverzorgster binnen: 'Goedemorgen papa en mama! Hoe was jullie eerste nacht thuis?'.. ik probeer te lachen, maar ik heb alleen maar gehuild..