Herkenning is wat je onbewust zoekt

Herkenning, ik merk de day ik dit vaker opzoek dan voorheen. Vooral als ik het vergelijk met de kleine in me buik en nu de kleine uit de buik. 

Ik spreek meer mensen die het zelfs door gaan, het zelfde mee maken en de zelfde vragen hebben die ik had. Op het moment dat ik wist van het klompvoetje hield ik me vaker stil dan dat ik er open over was. Meide het opzoeken van kinderen met een klompvoetje. Dit was iets wat vaak ook wordt gezegd zoek maar niet op, want je vind och vaak alleen maar de “slechtere” verhalen. Want ja over slechte verhalen wordt veel meer geschreven. Dit alles is vrij wel onbewust gegaan eigenlijk. Zelf merk ik wel hoe opener ik er over ben hoe makkelijker het is. Alleen toch soms voelt het bijna als aandacht vragen.. maar dat doe je niet bewust maar is toch het gevoel wat ik mezelf vooral opleg. 

Maar sinds ik er over ben gaan schrijven, contact heb met lieve moeders die zwanger zijn een kindje met klompvoetje. Of ouder met kinderen die een klompvoetje hebben, leeftijds genoten, net iets jonger en noem maar op. Het praat gemakkelijk, je wilt de persoon helpen je wilt uitleggen waar jij vraag tekens bij had. Je hebt vragen en stelt ze. Het is fijn, het is eerlijk en je snapt elkaar. Het is de herkenning die je hebt die je verbindt en wat is dat leuk. Het is vooral online dat ik moeders spreek, maar ik merk als maar meer dat ik behoefte heb om mensen te zien. Ook die kinderen te zien waar je stiekem ook in mee leeft. Dus we volgens elkaar online, als er wat is stel je elkaar vragen want je bent oprecht benieuwd. Ik vind het heerlijk, ik vind het fijn. 

Laatste was het zo het ging wat minder goed met de voet van onze dochter en de mama’s die in het zelfde schuitje zitten willen alles weten zijn benieuwd. Want je leeft met elkaar mee. Ook wil je voorbereid zijn op wat jouw kleintje kan krijgen en je wordt er oplettender van ik vind het dus fijn, open zijn helpt. Delen helpt, opzoek zijn naar de herkenning is prettig. 

Dankje wel lieve klompvoet ouders🤍