Herdenkingsbijeenkomst Radboud umc

En gisteren was het dan zover, ik wist niet goed wat ik moest verwachten, we hadden wel een beschrijving en programma overzicht gekregen maar dan nog had ik geen idee. We hadden onze dochter naar haar opa en oma gebracht, helemaal verkleed als piet aangezien de intocht van Sint en piet op tv kwam! 

Daarna de weg naar het Radboud. Weken voor dit moment had ik nog bedacht om cakes te willen maken voor het Ronald mc Donald huis, ik herinnerde me namelijk dat toen wij er zaten er ook een keer gebak uit was gedeeld aan de ouders die er verbleven, namens oud- bewoners. maar hoe dichter ik bij deze dag kwam , hoe lastiger ik het vond om überhaupt naar het Radboud te gaan, laat staan het Ronald mc Donald huis met al de herinneringen daar. En aangezien ik niet wist hoe ik me die middag zou gaan voelen, besloot ik dit niet te doen, want het zou nog weleens eens te emotioneel kunnen gaan worden. Ik zat al niet zo lekker in mijn vel de dagen voor de herdenkingsbijeenkomst. 

Gelukkig heb ik met vriendinnen die ik gemaakt heb bij het ronald mc Donald huis al afgesproken om  er een keer ons als vrijwilligsters op te geven voor een dag. 

Maar verder over de bijeenkomst; we werden heel netjes ontvangen en kregen drinken aangeboden. Je kreeg een kleur aangewezen waar je kon gaan zitten. Zo waren er gespreksgroepen gemaakt met andere ouders die hun kindje van ongeveer dezelfde leeftijd zijn verloren. 

Na een eerste kennismaking kwam er een speech en werd je onder begeleiding van een medewerker van het radboud umc meegenomen naar een lokaal waar je in je eigen groep zat. In deze groep waren veel verschillende en aangrijpende verhalen. Maar ook veel herkenning in de tijd erna. Daar werd het gesprek ook op gericht, het rouwen; de emoties, de omgeving, kinderwens, veiligheid en vertrouwen, feestdagen, werk, dagelijks leven etc. 

Na een kennismakingsgesprek in de kring, en foto's van onze dierbare kindjes, verliep het gesprek heel natuurlijk. Ik werd er weeral op gewezen dat mijn verdriet heel normaal is en er mag zijn. Ik laat dat niet altijd toe omdat ik sterk wil zijn, en ik me besef dat ik Daan er niet mee terug krijg.. Maar je kunt je gevoel niet uitschakelen en het komt er toch en keer uit. Na een fijn gesprek was er pauze. Hier heeft mijn partner met de mannen van ons gespreksgroep gepraat en ik met hun vrouwen. Daarna was er een (niet kerkelijke) herdenkingsmoment. Alle namen werden genoemd en kaarsjes opgestoken. Ook werden er liedjes gezongen door 2 muzikale mensen. 2 van deze liedjes waren ook bij Daan zijn uitvaart gezongen, dus het was extra emotioneel maar zeer mooi. Hierna was de bijeenkomst  afgelopen, we gingen weer naar de auto. Op weg naar onze dochter bij haar opa en oma hadden mijn vriend en ik het nog over die middag. Hij had er wel wat van opgestoken en vond ook herkenning. Het was fijn om erbij te zijn. Maar ook fijn om weer naar ons meisje te kunnen gaan, op die momenten besef ik extra hoe gezegend we zijn met haar. 

Liefste Daan, ik mis je!