Hello, Goodbye

Exact één week geleden was het zover. Om 7u30 werd ik verwacht in AZ Delta Menen en kreeg een mooie kamer op materniteit. Ik voelde me meteen thuis, haha. Het wachten duurde wat lang waardoor de zenuwen hoog opliepen. Rond 11u kwamen ze me eindelijk halen. De grootste stress had ik, zoals altijd, voor het prikken. Ik heb heel moeilijke aderen en prikken is al altijd een ramp geweest, tot trauma's toe. Gelukkig kwam de chirurg me nog even geruststellen en beloofde me dat de anesthesiste zelf zou prikken. Die op haar beurt dan weer heel lief was en inderdaad van de eerste keer goed prikte, fieuw! Opluchting! Laat die operatie maar komen! Voor mij was het ergste achter de rug, dacht ik... 

Daar lag ik dan, op de operatietafel, naakt met een dekentje over me, armen gespreid, 11u30 op de klok. Enkele minuutjes later was ik weg. Geen idee hoe lang de operatie precies duurde. Ik werd wakker rond 15u30 op recovery. 't Is te zeggen, echt wakker ben ik die dag amper geweest. Nog de hele dag was ik extreem slaperig, kon amper 5 minuten mijn ogen open houden. De narcose had me goed te pakken. Al snel was Lukas bij me op de kamer, die natuurlijk ook lang had moeten wachten. Blijkbaar heb ik die dag toch nog van alles tegen hem verteld, maar de dag nadien hoorde hij alles nog een keer want ik was het vergeten. Gelukkig is hij dat eigenlijk wel zo gewoon. :) 

Dinsdagochtend. What the hell... Ik voelde me ZO slecht. Pijn, misselijk, ongemakkelijk, moe. Ik kreeg meteen 's morgens een beschuitje met smeerkaas voorgeschoteld, daarna nog een yoghurtje, maar niks lukte. Zelfs een slokje water was moeilijk. Op de middag kreeg ik dan een bord met puree, worteltjes en omelet. De geur alleen al deed me braken. En dat braken bleef de hele dag duren. Er kwam natuurlijk niks uit, want had al in 2 dagen niks binnen, maar was heel pijnlijk. 's Avonds moest ik naar huis. Ik voelde dat dat eigenlijk echt nog niet zou lukken, maar deed gewoon wat er gezegd werd. Ook thuis bleef het braken aanhouden, kreeg ik niks binnen, en voelde ik mij zo ellendig. Ondertussen was er ook een felle rugpijn bij komen kijken. Geen enkele houding was comfortabel. Medicatie lukte niet, want bij alles dat ik probeerde moest ik, je raad het al, braken. Met een slapeloze nacht als gevolg.

Woensdag voelde ik me nog steeds even slecht. Ik begon te panikeren. Ik wist wel dat de eerste dagen heftig zouden zijn, maar zo kon ik niet thuis blijven. Ik kreeg niks binnen, moest nog steeds constant braken vanaf ik een stap verzette, voelde me zo flauw. Iets na de middag dan toch maar beslist om eens te bellen en advies te vragen. En dat advies was om via spoed terug te komen, ik had zeker opnieuw een baxter nodig om aan te sterken en medicatie intraveneus te kunnen krijgen. Aarzelend reden we tegen 15u richting spoed. Met, zoals je misschien al kan raden, extreme stress omdat ze opnieuw zouden moeten prikken. Deze keer was mijn angst ook terecht, want het prikken verliep opnieuw heel problematisch. Meerdere malen en meerdere plaatsen geprobeerd om infuus te prikken, wat uiteindelijk gelukt was. Maar dan hadden ze nog bloed nodig, wat niet via het infuus lukte. Dus opnieuw proberen op andere plaatsen om bloed te trekken, tevergeefs. Iemand anders bij geroepen, die besliste om meteen in mijn slagader te prikken. Zo pijnlijk! Daarna CT scan gekregen. Gelukkig niks echt verontrustends te zien. De operatie was goed verlopen en niks te zien aan de naden of dergelijke. De narcose had me blijkbaar wel echt geen goed gedaan en ik had eigenlijk gewoon 'pech'. Er werd besloten dat ik moest blijven ter observatie en zodat ik kon aansterken met een baxter en medicatie via infuus. Pas rond 19.30/20u kreeg ik een kamer, omdat alles vol lag. Deze keer geen materniteit, jammer genoeg. 

Ik ben er gebleven tot en met vrijdag, en dat heeft me goed gedaan. Het was de juiste beslissing om terug te keren en naar mijn gevoel te luisteren. Elke dag ging een beetje beter, ondanks de nog steeds slapeloze nachten en helse rugpijn.

Nu is 't maandag, en kan ik eindelijk zeggen dat ik me best ok voel. Voor het eerst is ook de rugpijn heel erg verminderd en heb ik eindelijk in mijn eigen bed kunnen slapen. (Vorige nachten waren in de zetel te doen...)  Eten lukt ook al redelijk, al is dat nog héél weinig. 

Mentaal is het soms toch wel wat moeilijk. De honger en de goesting zijn er toch nog steeds, ook al kreeg ik op voorhand van velen te horen dat dat er niet meer zou zijn. Ik heb wél nog zin in van alles. Mijn eerste tripje naar de supermarkt was dan ook héél confronterend. De rit naar huis ging gepaard met vele traantjes.Maar dan sta ik op de weegschaal, en maakt mijn hart een sprongetje. Dit was uiteindelijk mijn doel, kilo's verliezen, gezond worden. Het wordt geen gemakkelijk parcours, maar het wordt wel de moeite.