Hart en verstand liggen overhoop door ons dagje uit.
Een verstandelijke keuze 2 kindjes, maar mijn hart blijft tegenspreken. Zal ik ooit vrede hebben met onze keuze?
We hebben er zo naar uit gekeken: een dagje Center Parcs.
Al vroeg vertrekken we van huis. Iets meer dan een uur rijden, dus we hebben alle tijd. En we hebben er zin in. Al zie ik tussen de zin bij mijn man ook de angst. Het is voor hem nu een opgave om de veilige muren van ons huis te verlaten. En zeker om naar een onbekende plek te gaan met 'veel' mensen. Gelukkig kan hij het een beetje op zij zetten. Maar zijn angst is wel aanwezig.
Al snel staan we met zijn allen in een kleedhokje om ons in onze zwemkleding te wurmen. De kids stuiteren van plezier. Met open ogen kijken ze het zwemparadijs rond. 'Ik wil daar.' 'Gaan we daar heen?' Ze willen alle kanten tegelijk op.
Als we lekker dobberen in de stroomversnelling komt er een stel kersverse ouders voorbij. De verliefdheid voor hun kleintje straalt van hen af. En het babytje, zo zoet. Mijn meiske roept meteen: 'Ohh mamma, die wil ik hebben!'. De stralende ouder lachen, ik ook. Maar intussen zegt mijn hart 'Ja, ik ook.'
Er zijn nog veel meer lieve kleine koppies te spotten in het water. Met dubbel zoveel stralende ouders. Terwijl mijn kids door de bubbels rennen en wij even onderuitzakken op het bankje in het water, dwalen mijn gedachten af.....
Wat zou ik graag nog een keer zwanger zijn... Nog een keer mama worden... En nog een keer zo'n wondertje willen dat ik, van totaal afhankelijk, ga opvoeden naar een mooi mens in deze wereld. Wat wilden we graag een derde kindje, of eigenlijk een vierde. Ons eerste kindje, hij of zij moesten we, al vroeg in de zwangerschap, loslaten.
In het eerste levensjaar van onze mooie meid begon mijn man met kwakkelen. We hadden geen idee wat er was, maar het was mis. We werden niet lang erna de papa en mama van een knul. Maar mijn man bleef kwakkelen. Er kwam meer en meer op mijn schouders. Toen ons gevoel voor een derde kindje opborrelde besefte we ons ook heel goed onze situatie.
Je hebt twee handen, nu voor elk kindje één. Als hij nog zieker wordt, hoe moet dat dan als je er alleen voor staat, met twee handen en drie mini mensjes. En als ze straks gaan sporten, mamma naar de een, pappa naar de ander en wie dan naar onze nummer drie? We hebben na heel veel praten, na heel veel denken en veel tranen met onze hoofden een keus gemaakt. Ons gezin is zo compleet ... Een mama, een papa, een dochter en een zoon, met een kleine ster boven ons hoofd.
Maar mijn hart heeft die keuze nog niet gemaakt, nog niet geaccepteerd. Mijn hart wil zo graag nog meer liefhebben, nog meer zorgen en nog meer geven. Ik doe mij ogen dicht.. en duw de tranen uit mijn ogen. Door het gespetter van de kids tegen mijn gezicht vallen de tranen nu gelukkig niet op.
Mijn man ziet ze wel. Ik wuif het weg. 'Nee hoor schat, er is niks, gewoon ff een traantje. Kijk dan naar die koppies!' We pakken elkaars hand vast en kijken naar die twee kleine toppers van ons. En ik zie dat het goed is. Ik zie het wel. Ik voel het nog niet.
En dan drijft er weer zo'n klein wondertje voorbij.... Zo mooi....
Damaya
Heel herkenbaar Sterkte xxx