Had ik maar iets meer....

Ten eerste ben ik ontzettend trots op het eigenwijze meisje die hier rondloopt. Niet alleen eigenwijs, maar ook superslim, lief en gevoelig is. De afgelopen (bijna) drie jaar zijn zo snel gegaan. Twee keer met mijn ogen knipperen en ze is drie. Alle clichés zijn waar. Het gaat inderdaad te snel. Voor je het weet zijn ze geen peuterpuber maar een echte puber. Elke fase omarm ik. De ene meer als de ander, maar ik koester alles. Toch knaagt er vaak het gevoel van ‘had ik maar’...

Had ik maar meer genoten in de tijd dat ze zo klein was. Had ik maar iets meer in die bubbel gezeten. Iets meer genoten van de new-born fase. Op dat moment wilde ik gewoon snel weer op de been zijn. Ik was klaar met op bed liggen. Want dit deed ik immers al vanaf een week of 26. Ik wilde mijn leven weer oppakken. Samen met mijn dochter. De weide wereld in. Samen als gezin. Lekker moederen. En vooral snel weer het oude leven oppakken.

Op dat moment was dat voor ons het juiste. Het voelde fijn. Voor mijn gevoel had mijn leven heel lang stil gestaan. Letterlijk tussen 4 muren. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Weer thuis op bed. Letterlijk broeden. Waardoor ik ook niet écht genoten heb van mijn zwangerschap. Het was vooral heel moeilijk. Veel zorgen. Het voordeel van zoveel moeten liggen is wel dat je heel erg bezig bent je buik. Met binden. De hele dag lag ik met mijn hand op mijn buik. Maar écht genieten, nee dat was er niet bij. Er stonden ons nog zoveel zorgen te wachten. Ik durfde simpel weg niet. Want wat als het fout zou gaan. Een soort zelfbescherming.

Dus toen alles achter de rug was, de kraamweek voorbij, ging ik ervoor. Het echte leven kon weer beginnen. Samen met mijn dochter. Letterlijk, een week na mijn bevalling startte ik daar mee. Ik wilde zo graag. Hoewel het goed voelde, denk ik nu wel eens, “Jamie, had toch de rust genomen. Had nóg meer genoten van de new-born tijd, van de rust.” Met een eerste kind heb je ook geen idee. Hoewel ik de new-born tijd niet als zwaar heb ervaren, helemaal niet zelfs, moet je daar juist van genieten. Vooral bij een eerste kind. Want, je hebt geen andere kinderen waar je voor moet zorgen, je kunt helemaal genieten van alleen jij, de papa en de baby.

Had ik maar, nog méér genoten. Niet direct door willen gaan. Had ik maar méér opgeslagen van die tijd. Want een hele hoop vergeet je of gaat langs je heen. Nog meer filmpjes gemaakt, meer foto’s in mijn zwangerschap. Iets wat ik wel ga doen met een tweede, mocht dit ons gegeven zijn. Misschien wil daarom wel een groot leeftijdsverschil tussen de kinderen.

Ik wil eerst deze tijd koesteren, er zijn voor June. De tijd van 0 tot 4 is zo magisch. Daarna vast ook! Begrijp mij niet verkeerd. Maar nu ze nog thuis zijn. Nog niet naar school ‘moeten’. Daarna zien wij wel weer verder. Mocht het lukken, mocht het ons gegeven zijn, zou voor ons (dat is heel persoonlijk) een leeftijdsverschil van 4 jaar of meer perfect zijn.

Het feit dat ik waarschijnlijk weer kom te liggen in een nieuwe zwangerschap of dan wel héél rustig aan moet doen, is het fijn dat June wat groter is. Maar ook de aandacht. Zelf kwam mijn broertje toen ik bijna 7 jaar was. Ik heb niets gemerkt qua aandacht. Overdag moest ik naar school, waardoor mijn moeder de volle aandacht voor mijn broertje kon hebben, zodat als ik weer thuis was, zij er voor mij kon zijn. Ontzettend fijn! Voor ons lijkt dit ook prefect te zijn.

Ik kan bijvoorbeeld nog ontzettend veel van die tijd herinneren. Dat is ook wel bijzonder. Dat gun ik June ook.

Hoe cliché het ook is, maar ik zou tegen een moeder zeggen die net moeder is geworden, geniet! Zoveel mogelijk genieten. Het gáát zo snel!

Hadden jullie iets anders willen doen!?

Bedankt voor het lezen!

Liefs,

Jamie-Lee