Snap
  • Mama

Gevolgen PTSS worden steeds duidelijker

Het ongeluk van onze kleuter. Wat een impact had dat! Ik dacht: alles is goed afgelopen, dus even ademhalen en weer door.... Niet dus!

Het is over anderhalve maand al een jaar geleden. HET ongeluk van mijn dochter. Levensveranderend, dat was het!
Voor de mensen die mijn verhaal niet kennen, mijn dochter is tijdens het logeren bij haar oom en tante bijna verdronken (zie eerdere blogs). Of feitelijk is ze verdronken, maar weer tot leven gewekt. Dat heeft 1 van de psychologen mij gezegd. Ze was klinisch dood, maar door de reanimatie is ze er weer. Fijn, die ongenuanceerde uitleg. Not. Hij zal het met een reden gezegd hebben. Maar wat was dat confronterend! Gelukkig werd mijn behandelend psycholoog een vrouw, ook moeder van twee (net iets oudere) kinderen.

Een maand geleden hebben we de therapie afgerond, de PTSS is in remissie. Wat een mooi nieuws was dat. Maar het brengt ook vertwijfeling. Want PTSS gaat nooit helemaal over. De komende paar jaar blijven mijn stresslevels instabiel. Het zal geleidelijk beter gaan, maar het minste of geringste doet mijn fragiele evenwicht wankelen en vanmorgen was het zelfs helemaal mis.
Het was maar iets kleins. Of eigenlijk, iets heel erg leuks! Ik ben oprecht blij voor mijn dochter, maar ik werd er op slag misselijk van. Ik kreeg een uitnodigingskaart voor een kinderfeestje van een klasgenootje. Zonder die PTSS zou in onvoorwaardelijk blij zijn geweest. Maar nu niet, ik doe naar haar toe gewoon, alsof er niks bijzonders is, maar van binnen schreeuw ik het uit van angst. Ik wil dit zó niet! Maar ik kan haar niet iets ontzeggen omdat mijn psyche niet gezond is. Dus ze gaat er gewoon naartoe, ondanks mijn heftige emoties en gevoelens.
Als het achter de rug is, zal ik weer een paar stappen hebben gezet in het proces. Hoop ik.

Begin volgende maand heeft ze ook een kinderfeestje, ik had verwacht dat dat haar vuurdoop zou zijn. Want die moeder vertrouw ik blind. Maar nu volgende week al. Gelukkig zijn de heftigste gevoelens al gezakt, maar het zal best moeilijk voor me zijn!

Voor de rest voel ik me eigenlijk heel erg goed. Het is niet in te schatten wat pieken veroorzaakt, maar ik kan mezelf best goed herpakken vind ik zelf. Ik ben weer druk aan het solliciteren, want ik wil heel graag weer werken. Dat heb ik tijdens de therapie ontdekt: ik wil ook weer mezelf kunnen zijn. Ik zal een betere moeder zijn als ik ook de ruimte krijg om dingen voor mezelf te doen. Dus ik ga weer aan het werk. Als wat weet ik nog niet zeker, productie, industrie, vervoer of tandheelkunde.... Of misschien wel iets totaal anders! Vanmiddag heb ik weer een gesprek bij een tandartsenpraktijk, ik hoop dat dit mijn plek is! Ik speel zelfs met de gedachte om dan ook een duaal studie te gaan doen om mijn officiele tandartsassistentediploma te halen. Ik heb destijds een verkorte opleiding gekregen, maar niet met een officieel MBO-diploma. Dus dat wil ik eigenlijk best graag gaan halen!
Maar goed, first things first, eerst dit gesprek ingaan! (van de week al een best prettig telefoongesprek gehad)
Ik heb zelf al een paar praktijken afgewezen, omdat het gevoel er niet was (voordat de sollicitatieplicht weer begon). Ik moet echt een goed gevoel erbij hebben, anders hou ik het niet vol met mijn PTSS en gezin. Ik ben natuurlijk altijd op de eerste plaats mama, de rest komt daar pas ver achteraan.....
Ik heb ook al een rondleiding in een fabriek gehad om te kijken of ik daar zou kunnen aarden. Maar door het tweeploegensysteem kon ik dat niet gaan doen. Erg jammer, want ik wou het graag proberen! Doordat mijn man storingsdiensten en overwerk draait, moet ik ten alle tijde de kinderen naar de opvang kunnen brengen en halen. Met ploegendiensten kan dat niet. Dus dat werd hem niet, anders had ik morgen mijn eerste werkdag gehad!

Ik merk dat voor nu het ontspannen en genieten met de kinderen in het zwembad in de achtertuin best moeilijk is.... Waar ik eerder ontspannen dobberde of er in de relax-stoel naast lag, draait nu mijn moeder-radar op volle toeren. Ik ben ook best panisch soms... Maar hé, dat bad staat er net 2 dagen! Give myself a break hihihi!

De studie loopt lekker door, over 2,5 week weer examen(s). In november denk ik klaar te zijn met de opleiding medisch secretaresse. Hiermee ben ik afgelopen september begonnen, eigenlijk zou ik volgende maand al klaar zijn, maar door de PTSS moest ik het tempo bijstellen.... We zullen zien hoe het loopt! 

Stap voor stap, dag voor dag! We komen er wel weer!!
(de afbeelding vond ik zó treffend!! Past echt bij mijn huidige visie!)

Judith 1981's avatar
7 jaar geleden

Inmiddels zijn we weer verder gegaan met elkaar hoor. We gaan zelfs een activiteit met ze inplannen binnenkort. En over het niet expres uit het oog verliezen van onze dochter: helaas moet ik aangeven dat ze er van uit zijn gegaan dat een 3,5 jarige verstandig genoeg is om niet het zwembad in te gaan. De vrienden waar ze bij op bezoek waren met onze dochter, hebben meerdere keren gezegd dat ze moesten kijken waar ze uithing. Ze zijn ervan uit gegaan dat ze zich wel zou redden en dat ze zonder toezicht kon zijn. Bij bezoek aan de camping kort na het ongeluk, wist iedereen wie onze dochter was, maar niet de mensen die verantwoordelijk voor haar waren. Ze had de hele middag zonder begeleiding over de camping gelopen. En als andere mensen haar niet hadden tegengehouden, was ze verschillende keren van de camping afgegaan. Mijn broertje en schoonzus hebben verschrikkelijke fouten gemaakt wat onze dochter bijna het leven heeft gekost, dus ja, daar ben ik verschrikkelijk boos over geweest. En ja, ik heb daar zelf een hoge prijs voor betaald. En ja, dit zal altijd tussen ons in blijven staan. Maar we hebben het leven weer opgepakt en gaan verder. Óók met hen, we gaan weer met ze om of er niks gebeurd is. Ze krijgen gewoon weer foto's van de kinderen toegestuurd, updates van wat hier allemaal gebeurd. Maar des al niet te min zal dit ongeluk onuitwisbaar zijn en een kras op onze onderlinge band achterlaten...

's avatar
7 jaar geleden

Ik heb je andere blogs ook gelezen. Maar wat een haat en wrok heb je tegen je broer en schoonzus. Ik snap dat het moeilijk en confronterend is, maar ze,hebben haar niet expres uit het oog verloren. En dat ze niet altijd contact opnemen of bevoorbeeld oo de verjaardag van je zoon. Kan ook zijn dat ze zich schuldig voelen en het moeilijk vinden om jou onder ogen te komen. ( helemaal als je ook zo je haat en wrok laat kenmerken aan hun) Het beste vergeef je ze, zij hebben het echt niet expres gedaan. En ze zullen zich ook schuldig voelen. En zullen het waarschijnlijk ook wel er moeilijk mee hebben. Vergeef ze, vergeten hoeft niet. Maar als je ze niet kan vergeven, dan kun je dit ongeluk ook niet een plek kunnen geven. Vergeef ze al is het voor jezelf, om alles een plek te kunnen geven.

Judith 1981's avatar
7 jaar geleden

Dank je, ik ga mijn best doen!

's avatar
7 jaar geleden

Knap hoor! Nog heel veel succes met de examens en je studie!

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij Judith 1981?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.