Floor, het vervolg #9

'Nee! Jij? Doe dat pistool weg, dit slaat nergens op!' roept Berend en gaat ter bescherming voor mij staan.
'Ga aan de kant, Berend. Ik moet dit doen, het is de enige manier om van haar af te komen. Ik wil je terug.'
'Ik laat je dit niet doen!' Berend draait zijn hoofd naar Frederique. 'Bel 112, nu!' Frederique is verstijfd en durft zich niet te verroeren. 'Nu!' schreeuwt Berend en ik zie hoe er een geluiddemper op het pistool wordt geschroefd.
'Laatste waarschuwing, ga aan de kant.' Ik hoor aan de stem dat het menens is en ik probeer Berend aan de kant te duwen.
'Floor, nee! Ik laat je dit niet doen! Denk aan ons kind, aan onze toekomst!'
'Ach gossie, het klinkt als echte liefde... Ik denk dat ik moet kotsen!'
Berend doet aarzelend een stap naar voren. 'Vertel me waarom, alsjeblieft?'
Het laatste wat ik hoor is honend gelach. De spanning wordt teveel, ik grijp mijn buik vast en zak door mijn knieën op de grond.

'Ik heb het gevoel dat we het nog even over vorige week moeten hebben,' begint Erik en kijkt mij indringend aan.
'Nee, dat is echt niet nodig,' zucht ik vermoeid. 'Het is al vergeven en vergeten. Laten we het maar over iets anders hebben.'
'Oke,' zegt Erik en haalt zijn schouders op. 'Ik wil praten over Berend.'
'Waarom?'
'Omdat hij een belangrijke rol heeft gespeeld en hij je werkgever is. Wat verwacht je van hem als je terugkomt?'
Ik haal mijn schouders op. 'Ik ga gewoon weer aan het werk en volgens mij gaat de rest jou niks aan.'
'Je bent defensief, Floor. Ik kan je op deze manier niet helpen.'
'Ik zie niet in waarom we het over Berend moeten hebben. Ja, hij heeft gezegd dat hij van mij houdt. En ja, we voeren lange gesprekken.'
'Ben je verliefd op hem?'
'Dat gaat je niks aan,' snauw ik en sta op. 'Wat mij betreft is deze sessie nu voorbij!'
'Floor, zitten!'
Ik ga weer zitten en sla mijn armen over elkaar. 'Ik wil het niet over Berend hebben.' zeg ik nors. 'Eigenlijk wil ik helemaal niet meer praten. Ik wil eigenlijk wel naar huis, naar Nederland. Ik ben het zat.'
'Je bent vrij om te gaan en staan,' gebaart Erik, 'maar ik vind het niet verstandig. Nog niet.' Erik is even stil en begint dan toch weer over Berend. 'Heb je nooit een moment gedacht dat hij de stalker wel eens kon zijn?'
'Hoe durf je dat te suggereren! Hij heeft me direct geholpen en bleef dat doen! En waarom begin je nu toch weer over hem? Ik heb er genoeg van!'
In het voorbijgaan grijpt Erik mijn arm vast. 'Het spijt me. Nogmaals.' Erik begint wat zenuwachtig te lachen. 'Je doet iets me me waardoor ik totaal niet meer professioneel kan zijn. Ik zal vragen of er een andere therapeut beschikbaar is voor de laatste weken.'
'Je kan me ook gewoon naar huis sturen,' zeg ik en schud mijn arm los. Erik gaat staan en zijn hoofd is wel heel dicht bij de mijne. 'Floor,' zegt hij gesmoord. 'Ik wil je zoenen.'
In plaats van dat ik heel hard weg zou moeten rennen blijf ik staan en een paar seconden later voel ik de lippen van Erik op de mijne. Zijn lippen zijn verrassend zacht en heel even laat ik mij meevoeren in zijn kus. Ik doe mijn ogen dicht en zie het gezicht van Berend voor me. Ik duw Erik weg en zonder iets te zeggen loop ik naar mijn kamer. Ik zie dat het etenstijd is, maar ik besluit om te gaan douchen en dan te slapen. Morgen ga ik naar huis, jubel ik in gedachten. Morgen zie ik mijn ouders, Lodewijk, Theo en de kleine Riff. En ik wil Berend zien, ik denk dat ik van hem hou.

'Floor, wakker worden.' Ik voel dat er zachtjes aan mij wordt geschud en langzaam open ik mijn ogen. Als ik zie dat het Erik is ga ik direct overeind zitten. 'Wat doe jij hier, ga weg!'
Erik legt zijn hand op mijn been. 'Floor, ik... Ik weet dat ik het niet moet doen, zeker niet met jouw voorgeschiedenis, maar ik moet. Ik heb geen keus.'
'Natuurlijk heb je een keus,' snauw ik en duw zijn hand weg. 'Sta op en loop weg. Morgen ga ik naar huis.'
'Je begrijpt het niet. Ik heb geen keus. Ik moet dit doen!' roept Erik wanhopig. 'Het moet!'
'Natuurlijk, alsof je wordt gechanteerd...' zeg ik schamper. Bij het zien van het gezicht van Erik worden mijn ogen groot.

Ik voel dat er een plens water in mijn gezicht wordt gegooid. 'Wakker worden, snol.'
'Wat heb ik jou misdaan?' vraag ik terwijl ik mij probeer los te maken. 'Mijn baby! Toe, alsjeblieft! Laat me gaan, ik zal tegen niemand iets zeggen!'
'En jij denkt dat ik daar intrap? Hans waarschuwde mij al voor je smeekbedes, Florine.'
'Hans? Wat heeft hij hiermee te maken?' Ik probeer nog steeds los te komen en ik voel het touw in mijn polsen snijden. 'Ik ben verdomme zwanger! Je kan me hier toch niet vasthouden?'
'Dat je zwanger bent is een vervelende bijkomstigheid, ik kan je inderdaad niet zomaar vermoorden. Misschien kunnen we ruilen; jij de baby, ik Berend.'
'Wat?! Nee! Je bent gek, knettergek!' schreeuw ik. 'Laat me gaan! Ik heb je niets misdaan!'
'Nee, jij niet. Maar Berend wel.'
'Waarom hou je mij dan gevangen?'
'Omdat Berend alles voor je zal doen, echt alles!'
'Wat heeft Berend jou misdaan? Hij kent je niet eens!' roep ik en ik ruk harder aan de touwen. Ik voel warm vocht langs mijn vingers omlaag sijpelen.
'Dat is wat jij denkt, maar Berend kent mij wel degelijk. Hij was mijn allerbeste vriend totdat hij Vivian leerde kennen. Zij waren onafscheidelijk en langzamerhand verwaterde het contact tussen ons. Ik besloot om te emigreren en kon in de Londense kliniek aan de gang. Vivian ging met me mee, ja, ik was degene waar ze Berend voor wilde verlaten. Ze had een flauwekul verhaal opgehangen over “de wereld verkennen op blote voeten” of zoiets. Als psychiater had ik natuurlijk alle toegang tot jouw dossier en op die manier ontdekte ik wat er was gebeurd. Ik had uiteraard geen intenties om ook maar iets te doen, tot ik Hans had gesproken. Ik wilde graag een compleet beeld en hij vertelde mij interessante dingen over jou en toen ik de naam “Berend” hoorde vallen werd mijn interesse nog meer gewekt. Hans vroeg of ik interesse had om zijn werk af te maken en de beloning die hij er tegenover stelde was niet gering. Het enige dat ik moest doen was jou verleiden.'
'Sorry hoor, maar wat heeft dit alles met Berend te maken? Hij heeft het echt nog nooit over jou gehad en ook als ik jouw naam liet vallen zei hij er niets over. En hoe past Vivian in dit plaatje?'
'Berend is niet zo braaf als jij denkt dat hij is. Hoe denk je dat zijn bedrijf zo succesvol is geworden? Door simpelweg hard te werken? Laat me niet lachen. Het is dat je het hem niet meer kan vragen, maar ben je wel eens op zolder geweest?'
'Natuurlijk ben ik daar geweest, ik heb daar een poosje terug nog flink opgeruimd. Wat had ik daar moeten zien?'
'Ik zeg niets meer. Het is tijd om afscheid te nemen, tenzij je nog wil ruilen zoals ik eerder had voorgesteld.'
Koortsachtig denk ik na en er ontvouwt een plan in mijn hoofd. 'Deal,' zeg ik. Erik grijnst en maakt de touwen los. 'Hier heb je een telefoon en je mag alleen het adres vertellen waar hij naartoe moet komen. Daarna hang je direct op.' Ik knik en slik even.
'Als je misbruik maakt van de situatie... Nou ja, Hans heeft me verteld wat hij heeft gedaan met je. Ik ben minder mild. En als je lief bent zal ik je alles vertellen over Berend en zijn dubbelleven. Mocht ik in een hele goed bui zijn zal ik ook nog vertellen wat de connectie is met Vivian. Je zal ervan smullen, dat is een belofte,' lacht Erik.
Ik pak de telefoon aan en bel Berend. 'Amstelplein 40, jij moet weten waar. Je hebt een uur.' Ik hang direct op en het wachten kan beginnen.
Sneller dan ik had verwacht wordt er op de deur geklopt. Ik veer op. 'Berend!' roep ik en wil de deur opendoen. Erik is mij voor en richt zijn pistool op mij. Hij doet open en niet Berend staat voor de deur, maar een bewaker. 'Excuus, ik kreeg een telefoontje dat ik poolshoogte moest gaan nemen. Is alles in orde hier?' Hij probeert naar binnen te kijken, maar Erik verspert hem de weg. 'Alles in orde, ik sluit zo af,' hoor ik hem zeggen en de bewaker vertrekt weer. Teleurgesteld ga ik weer zitten. Ik raap al mijn moed bij elkaar en loop langzaam richting Erik. 'Weet je nog in de kliniek?' zeg ik zacht en ik raak hem even kort aan. 'Die ene nacht?'
Erik draait zich om en pakt mijn arm voorzichtig vast, haast liefkozend. 'Ja, dat kan ik mij nog wel herinneren.'
'Misschien kunnen we nu afmaken wat je toen al wilde...' fluister ik in zijn oor en in een fractie van een seconde trek ik het pistool uit zijn hand en richt het op hem.
'Ik geloof dat de deal van de baan is, Erik. Geen rare kaartjes, geen bizarre opdrachten... Eindelijk rust.'
'Kaartjes? Opdrachten? Waar heb je het over?' De verbazing en verwarring op Eriks gezicht is niet gespeeld.