Floor, het vervolg #14

'Morgen ga je naar huis, Floor!' roept Lodewijk enthousiast in mijn oor. 'Wat is het eerste dat je gaat doen? Fatsoenlijk broodje kaas eten bij mij?'
'Deal!' lach ik. Ik vertel bewust niets meer over Erik, Lodewijk is in staat om mij direct op te komen halen.
'Mama wil je ook nog even spreken, ze staat naast me te springen.'
'Hoi lieverd, met mama. Hoe gaat het? Zin om naar huis te gaan?'
'Al een half jaar,' zeg ik enigszins sarcastisch. Direct heb ik spijt van de ondertoon, het komt vast over alsof mijn moeder schuldig is aan deze opname. 'Sorry mam, ik bedoelde het niet zo.'
'Dat weet ik, lieverd. Het is ook niet niets geweest, voor ons was het ook moeilijk.' Mijn moeder schakelt direct over op een ander onderwerp. 'We komen je morgen allemaal ophalen en gaan dan bij Lodewijk lunchen, hij heeft speciaal voor jou de zaak gesloten.'
'Dat is toch ook niet nodig? Het is morgen vrijdag! De drukste dag van de week,' zeg ik opgelaten. 'We kunnen toch ook 's avonds ergens lekker gaan eten?'
'Doe niet zo gek, Floor. En daarbij heb ik begrepen dat er al iemand is die je voor de avond heeft geclaimd,' zegt ze geheimzinnig. Ik weet direct dat ze Berend bedoelt en mijn hart maakt een kleine salto.

In de afgelopen maanden had Berend veel verteld over zijn familie en soms terloops ook over Vivian. De manier waarop hij zei dat ik mij geen zorgen moest maken, deden alle alarmbellen afgaan. Hij wist zeker dat zijn ouders en zus mij in hun harten zou sluiten. Hij stond erop dat ik de dag na onze eerste echte date zijn ouders zou ontmoeten. Astrid zat in het binnenland van Afrika en kon er helaas niet bij zijn. Schoorvoetend stemde ik toe ondanks het onbestemde gevoel.
Bij binnenkomst werd ik als een soort showkoe van boven tot onder bekeken en dat gaf mij de gelegenheid om even om mij heen te kijken. Overal hingen en stonden foto's van Astrid, maar er was een foto die me nog kippenvel bezorgd; er stond een foto van Berend en Vivian op de schoorsteenmantel. Lize zag dat en glimlachte verdrietig. 'Ja, die moet ik nog weghalen,' zei ze verdrietig maar deed geen poging om dat direct te doen. Berend ondernam wel actie en haalde de foto direct weg. Demonstratief verscheurde hij de foto en deponeerde deze in de prullenbak. Ik dacht even dat Lize een hartverzakking zou krijgen. 'Het is al heel lang voorbij, moeder,' zei hij kortaf. Sjors kwam langzaam overeind en gaf mij een slap en zweterig handje. Dat paste helemaal niet bij zijn postuur maar ik schonk er geen aandacht aan. Omdat niemand zei dat ik kon gaan zitten bleef ik wat doelloos staan.
'Help me even met de thee, Florine,' zei Lize en ze nam mij aan de arm mee naar de keuken. 'Ik heet Floor,' zei ik voorzichtig en schudde mijn arm los. Lize keek mij even nuffig aan en negeerde mijn opmerking.
De middag verliep stroef en ik heb hele verhalen over Astrid moeten aanhoren; hoe geweldig ze was en wat ze allemaal voor goede dingen deed. Voor de vorm vroeg ze wat ik deed voor werk en wederom zag ik haar neus licht optrekken. 'Het zou je niet misstaan om ook wat vrijwilligerswerk te doen, Floor.' Ik zuchtte overdreven en stond daarna op. 'Ik wil graag naar huis,' zei ik tegen Berend.
Eenmaal in de auto barstte ik in tranen uit. 'Wat heb ik gedaan dat jouw ouders nu al een hekel aan mij hebben? Ze kennen mij niet eens!'
'Je lijkt teveel op Vivian, daar kan je niets aan doen. Ze draaien wel bij, geloof me. En ik zal ook wel even een hartig woordje met ze spreken. Ik hou van jou, Floor en als ik zou moeten kiezen...'
Ondanks dat hij die zin niet afmaakte wist ik wat hij wilde gaan zeggen.
Die avond hoorde ik Berend vanuit zijn werkkamer schreeuwen naar zijn moeder, ik hoefde mijn oor niet tegen de deur te houden om het te kunnen verstaan.
'… Oh, haal Astrid er maar weer bij! De perfecte dochter! Hou nou toch eens op moeder, dit leidt nergens toe en is totaal overbodig!' '… Wat zeg je?! Hier is het laatste woord nog niet over gesproken! En waag het niet om Astrid hier bij te betrekken, laat haar maar lekker in Afrika zitten.' Hij rukte de deur open en zag mij geluidloos huilen. Hij snelde naar mij toe en omhelsde mij stevig. 'Het spijt me zo... Ik had het kunnen weten... Het spijt me.'
Nog geen 5 minuten later ging zijn telefoon weer. 'Astrid,' mompelde hij en nam op. 'Als je belt om moeders gedrag goed te praten dan is dit gesprek direct klaar.'
Astrid was lang aan het woord en Berend bromde af en toe wat terug.
'Astrid biedt namens mijn ouders haar excuses aan, voor zover je er iets aan hebt.' Het enige dat ik kon doen is knikken en mijzelf voornemen ze nooit meer te willen zien.

'Maar waarom? Ze kent mij niet eens...'
'Je moet weten dat Astrid en ik zo ongeveer beste vriendinnen waren,' zegt Vivian zacht.
'Waren?' vraag ik.
'Zowel Lize als Astrid waren ervan overtuigd dat Berend en ik samen oud zouden worden. Ik gooide roet in het eten door bij Berend weg te gaan, dat namen ze mij niet bepaald in dank af. Vlak daarna begon ik die kaartjes te krijgen, ik had namelijk nog wel wat contact met Astrid, maar dat verwaterde best snel. Astrid wist als enige waar ik was en ik vroeg of ze dat voor zich wilde houden. Lize sprak ik ook nog wel eens, maar via de mail. Ik vertelde haar niet waar ik was en ze stak niet onder stoelen of banken dat ze zeer teleurgesteld was over de breuk tussen mij en Berend. Het maakte niet uit met wie Berend in de toekomst thuis zou komen, ze was hoe dan ook niet gewenst, want niemand kon aan mij tippen.'
'Ze hadden je behoorlijk op een voetstuk staan, dat kan ik inderdaad niet overtreffen,' mompel ik.
'Je moet jezelf niet zo omlaag halen, je doet er wel toe en je past vele malen beter bij Berend dan ik ooit heb gedaan. Berend wilde graag trouwen en kinderen, ik wilde op zich wel trouwen, maar kinderen zijn niet aan mij besteed. Ik gruwel al bij het idee dat ze over mij heen kotsen of mij willen omhelzen met van die plakhandjes. Dat waren de eerste scheurtjes in onze ogenschijnlijk perfecte relatie.'
'Ik snap niet waarom ze jou dan bedreigde. Ik begrijp nu waarom ik werd bedreigd; ze hoopte natuurlijk dat ik plaats zou maken voor jou.' Ik ijsbeer heen en weer en probeer alles te begrijpen, dat is onmogelijk. Berend heeft al die tijd niets gezegd, hij ziet er gekweld uit en het liefst zou ik nu alleen zijn met hem. Ineens schiet de jurk en het bonnetje van de stomerij naar binnen. 'De jurk! Ik had al eerder kunnen weten dat zij het was!' Zowel Vivian als Berend kijken mij niet-begrijpend aan. 'Wat was er met de jurk, Berend?' vraag ik ongeduldig.
'Dat was de jurk die Vivian droeg op de dag dat Astrid met Job trouwde. Gekscherend werd er gezegd dat de jurk geluk bracht en dat wij de volgende waren om in het huwelijksbootje te stappen.'
'Maar dat is toch helemaal niet erg?'
'Die jurk herinnerde mij aan alles van de afgelopen jaren, ik trok dat slecht,' legt Berend uit.
'Nou, je ging zo door het lint, ik kan mij niet voorstellen dat dat het enige was,' zeg ik vinnig. Berend sluit even zijn ogen en haalt diep adem. 'Vivian droeg die jurk op het hoogtepunt van onze relatie, ik was echt voornemens om snel met haar te trouwen en een gezin te stichten. Ik wist toen nog niet dat ze absoluut geen kinderen wilde, dus was ik op dat moment de gelukkigste man op aarde. Dat niet lang daarna mijn hele leven als een kaartenhuis in elkaar klapte dacht ik dat ik nooit meer van iemand anders zou kunnen houden. Toen ik jou in die jurk zag dacht ik even dat Vivian op de trap stond, dat duurde maar een fractie van een seconde, daarna werd ik boos.'
'Uit onmacht, want je dacht waarschijnlijk dat weer alles fout zou gaan,' knik ik begrijpend. 'En nu weet ik ook dat als je zou moeten kiezen, je met je hart kiest.' Ik voel hoe een traan over mijn wang rolt. 'Ik heb gewoon nooit aan jou kunnen tippen, Vivian. Niet dat ik dat wilde, maar dat is wat er van mij werd verwacht.'
'Ik denk dat je Berend nu toch echt onderschat. Astrid mag wel denken dat er verschil zit in zijn hart en hoofd, maar ik denk dat je zelf ook wel weet dat dat niet zo is,' zegt Vivian glimlachend.
'Er valt ook niets te kiezen, dat heb ik ruim 1,5 jaar geleden al gedaan,' vult Berend aan. 'Ik hou van jou, Floor. En nou vooruit, van Vivian nog een beetje maar dat stelt niets voor.'
Ik hef mijn handen op ter verdediging. 'Oké, oké! Nog 2 laatste vragen: weet een van jullie wie “P” is? Ik kreeg een poosje terug een kaartje dat was ondertekend met ene “P”.'
'Dat was een aanwijzing die ik had moeten weten. Astrid heet officieel Petronella, maar dat heeft ze altijd een afschuwelijke naam gevonden. Haar roepnaam is Astrid,' zegt Berend.
'Hoe weet Astrid trouwens van mijn geschiedenis met Hans?' Berend haalt zijn schouders op. 'Dat antwoord heeft alleen Astrid.'
'Ik denk dat het verstandig is dat we Amber bellen met onze bevindingen,' zeg ik en pak mijn telefoon. Berend schudt direct zijn hoofd. 'Ik denk dat we Astrid beter zelf kunnen confronteren, denk je niet?'
'Ben je vergeten hoe dat de vorige keer afliep toen ik Hans wilde confronteren?' snuif ik. Berend knikt schuldbewust. 'Je hebt gelijk, het spijt me. Maar je moet weten dat ik precies weet wie ik bij de politie kan vertrouwen en wie niet, Amber is daar helaas 1 van. Ik vind het belangrijker dat je nu even aan jezelf en Buffel denkt.' Vivian trekt even haar wenkbrauwen omhoog maar zegt verder niets.
'Ik ga niet slapen, dat lukt toch niet. Ik wil dit opgelost hebben, misschien kunnen we Astrid vragen of ze hier komt?'
'Misschien is een openbaren gelegenheid beter,' oppert Berend. Vivian en ik kijken elkaar even aan en knikken dan goedkeurend. Als Berend zijn telefoon wil pakken gaat voor de tweede keer in korte tijd de bel. 'Als het weer een kaartje is vermoord ik haar met mijn blote handen,' mopper ik en loop naar de voordeur. Berend en Vivian lopen achter mij aan en met ingehouden adem doe ik de deur open. Mijn mond valt open van verbazing als ik zie wie er staat.
'Het spijt me.'