En toen gebeurde het opnieuw (deel 1)

Januari, de start van een nieuw jaar en wat een jaar. Dit jaar zou heerlijk rustig worden en zou in teken staan van opnieuw beginnen en herstel. We keken er naar uit!

Ik hoor het mezelf nog zeggen, zo gemotiveerd en zo gedreven om iets fantastisch te maken van 2022. Hoe symbolisch zo’n afsluiting van het jaar kan zijn. De grap was alleen dat januari een van de pittigste maanden is geweest van afgelopen jaar.

Ik had begin januari een gesprek met mijn leidinggevende en praktijkopleider waarin ik aangaf niet door te gaan met de opleiding. Ik zou namelijk in mei diplomeren, maar ik kon nog niet fulltime werken, kon überhaupt nog niet m’n arm goed gebruiken en ook in mijn hoofd was het nog niet oké. Daarbij kon ik niet zomaar starten met werken, een academisch kinderziekenhuis brengt hoogcomplexe zorg met zich mee, wat inhoudt dat je soms snel moet anticiperen op acute situaties en die geven veel prikkels. Ook alle piepjes, medicijnen klaarmaken en andere praktische zaken kon ik gewoon nog niet. Ik heb hier heel wat tranen om gelaten, ik heb altijd al kinderverpleegkundige willen zijn en nu was ik zo dichtbij, maar helaas, het mocht niet zo zijn.

De week daarop overleed de Oma van mijn vriend. Hij heeft zelf zijn ouders vroeg verloren en is bij haar opgegroeid, dus dat hakte er flink in. Het regelen van de condoleance en begrafenis zal ik jullie besparen, maar dat was een emotionele rollercoaster. Als ik jullie advies mag geven, zorg dat je dit hebt geregeld voor je nabestaanden. Dat je ergens hebt neergezet wat je zou willen, of je een open of gesloten condoleance wil, wat voor muziek en dat soort praktische zaken. Om naast het verlies van een dierbare een conflict te hebben over wat hij of zij zou hebben gewild is namelijk verschrikkelijk.

Op vrijdag was de begrafenis en we waren dan ook blij dat het zaterdag was. We hoopten echt even te kunnen bijkomen van alles. 

Zaterdag voelde ik me niet lekker. Ik begon de dag met flinke hoofdpijn, hoofdpijn die me bekend voorkwam, maar die ik niet kon plaatsen. Ik weet het dan ook aan de hectische en emotionele week de we hadden gehad. Ik heb die dag het grootste gedeelte geslapen, ik moest echt even bijkomen van die week, ik was blootgesteld aan zoveel prikkels mijn lijf kon het even niet aan. Aan het einde van de middag probeerde ik er nog wat van te maken en kwam eindelijk mijn bed uit. Ik had nog steeds last van die hoofdpijn en ook paracetamol leek niet te helpen, ik begon ook wat misselijk te worden maar zocht hier niets achter. Rond 17.30-18.00 uur wilde ik onze zoon in bad doen. Hij zat in zijn wipstoeltje waar ik hem uit wilde halen. Ik merkte dat ik het riempje niet loskreeg en dat ik wat licht in mijn hoofd was. Ik vroeg mijn vriend Ian in z’n badje te zetten, dan kwam ik er aan. Ik zat op mijn hurken en het lukte me maar moeilijk om op te staan, ik kon geen kracht zetten op mijn rechterbeen. Hier zouden eigenlijk de alarmbellen af moeten gaan, maar ik verweet het nogmaals aan de drukke week die we hadden gehad. Ik genoot nog even van Ian in bad doen. Mijn vriend tilde hem na zijn badje op het aankleed kussen, waar ik hem zijn pyjama aan wilde doen, maar ook dat lukte niet. Ik miste de motoriek om hem aan te kleden. Mijn vriend bood aan hem aan te kleden, dan kon ik ondertussen de fles maken. Met een volle fles ging ik op de slaapkamer zitten waar ik hem kon voeden. Terwijl ik Ian de fles aan het geven was, werd mijn linker oog zwaar en merkte ik dat deze naar beneden hing. Pas op dat moment realiseerde ik me ook waarom deze hoofdpijn zo bekend aanvoelde, ik had deze pijn ook tijdens mijn eerste herseninfarct.

Ik liep naar mijn vriend, legde uit wat ik voelde en hij nam de baby over. Het stomme is dat ik altijd een drempel voel om hulpverleners te bellen, ik heb dit al met de huisarts, dus 112 bellen vond ik wel heftig. Ik belde dus maar mijn vader, die heeft een aantal jaar terug ook een herseninfarct gehad en ik wilde hem vragen wat hij zou doen, ik had die bevestiging namelijk echt even nodig. Terwijl ik met hem aan de telefoon hing ging mijn spraak ook weer achteruit en werd het wel duidelijk dat het weer foute boel was. We belden de ambulance die er binnen een paar minuten was, ik gaf Ian nog een kus en dikke knuffel en vertrok met tranen in mijn ogen weer alleen naar het ziekenhuis.

Daar aangekomen maakten ze een CT scan met en zonder contrastvloeistof en die bevestigde mijn tweede herseninfarct. Bij de CT scan zelf werd daarom al gestart met het toedienen van alteplase, een hele sterke bloedverdunner die de schade zoveel mogelijk beperkt.

Ik werd naar de afdeling gereden waar ik aan de monitor werd gelegd en had twee infusen. Ik kwam al wat bekende gezichten tegen, verpleging herkende me van de vorige keer, en probeerde mezelf een beetje bij elkaar te rapen. Ondertussen had mijn vriend iedereen geappt en op de hoogte gehouden van wat er gaande was. 

Ik lag op dezelfde kamer als de vorige keer. Zo confronterend.. Zo zonder vriend, zonder baby, zonder familie en ik vroeg me af waarom dit gebeurde. Dit jaar zou ons nieuwe begin zijn, ik werkte zo hard bij de revalidatie, ik wilde zo graag weer werken, ik wilde zo graag een goede moeder voor Ian zijn, hoe moest ik dat dan doen? Hoe kon ik stappen vooruit maken als ik opnieuw naar beneden werd getrokken?

Ik voelde me alleen, heel erg alleen. Ik heb dan ook een goed potje gehuild, stilletjes in m’n eentje. Morgen zou ik er weer een dag zijn waar we een plan konden maken en ik me voor 1000% zou inzetten.

Maar die avond was van mij en mocht ik verdrietig zijn.

Wordt vervolgd..