En opeens was daar het besef; ik ben een Rupsje Nooitgenoeg..

Nu ik inmiddels al bijna drie weken aan bed gebonden ben, heb ik meer dan genoeg tijd om na te denken. Over mezelf, mijn leven, nieuwe ideeën en plannen, hoe ik dingen aanpak, mijn emoties en ga zo maar door. Dit lijdt tot veel nieuwe inzichten en lessen over mezelf. Mijn schoonzusje, iemand waar ik me ontzettend bij op mijn gemak voel, was gisteren bij me en vertelde dat ze voor haar studie een logboek schrijft over haar emoties, waar ze vandaan komen en hoe ze dit kan omzetten in iets anders. Ontzettend interessant en waardevol. ’s Avonds besloot ik om ook eens zo’n logboek te schrijven over de dag, wat me een hoop deed beseffen.

Voordat ik ongepland moeder werd van Sem was ik een vrij standaard student. Ik werkte niet extreem hard, Netflixte hele dagen in bed, had het leuk met vriendinnen en deed gewoon mijn ding. Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was wakkerde dit een enorme bewijsdrang bij me aan. Niet voor de buitenwereld, die wist nog van niks, maar toen nog vooral voor mezelf. Ik wilde alles tot in de puntjes geregeld hebben, mijn studie zonder vertraging volbrengen en niets ging mij hierin stoppen. Ik zou mezelf en het kleine frummeltje in mijn buik hoe dan ook trots gaan maken.

Vanaf dat moment is de knop omgegaan, ik ben begonnen en nooit meer gestopt. Waar ik eerst de uren nog wel eens zag wegtikken zitten er tegenwoordig voor mij te weinig uren in een dag. Ik ben veel productiever, creatiever en opener geworden. Allemaal positieve dingen zou je denken, en aan de ene kant is dat ook zo. Aan de andere kant leg ik mezelf, onbewust, een enorme druk op. Kennen jullie dat verhaaltje van dat rupsje dat altijd honger heeft? Of het nou een, twee of zes stuks eten krijgt: het is nooit genoeg. Dat ben ik dus een beetje.

Ik wil altijd eigenlijk net even teveel. Hoogzwanger zat ik tentamens te maken, twee weken later kwam Sem op de wereld. Toen ik op het punt was dat mijn studie en Sem perfect met elkaar te combineren vielen, en de rust terugkeerde in ons leven, besloot ik te gaan werken. Op een gegeven moment veranderde er veel in onze privé sfeer en voelde ik aan alles dat dat teveel werd. Ik stopte met werken. Best een goede keuze, behalve dat ik dit hooguit 1 a 2 weken volgehouden heb tot ik mijn webshop Mirthe’s begon. Zodra er tijd over is spat ik uit elkaar van de ideeën en ambities en wil ik meer gaan doen. Ik hou niet van niks te doen hebben, ik kan het niet en maak het mezelf daar soms best moeilijk mee.

Nu ik met een gebroken rug op bed lig heb ik geen keus en besef ik meer dan ooit dat ik soms een stapje terug moet doen. Het is ontzettend saai om hier dag in dag uit te liggen maar ik kom wel, na twee jaar knallen, weer eens echt tot rust. Als dit niet gebeurd was, was ik gewoon rustig doorgegaan, zonder stil te staan bij hoe ik mijn leven de afgelopen jaren heb ingericht. Zonder te weten wat je nou écht mist als je alleen in een ziekenhuis ligt met geen geliefden om je heen. Ik heb me nu voorgenomen om meer bewuste momenten voor mezelf, Sem en ons gezin te nemen. Geen studieboeken, geen orders, geen insta. Alleen wij en verder niks, want dat is genoeg.

Het volgende stukje is een stukje uit mijn logboek van gisteravond.

“Ik weet dat ik goed ben in mezelf zijn, maar toch overschreeuw ik mezelf soms ook. Niet letterlijk, ik zal mijn stem niet snel verheffen. Maar zodra mensen kritiek op me hebben, dan gaat mijn muur omhoog en wil ik het tegenovergestelde laten zien. Het schrijven van dit stukje laat me beseffen dat dat niet nodig is. Je kan niet altijd maar iedereen tevreden houden en trots maken. Je hoeft niemand het tegendeel te bewijzen. Ik heb mezelf allang het tegendeel bewezen, ik ben het tegendeel. Dat hoef ik aan niemand uit te leggen of te verantwoorden. Die ga ik onthouden: als je jezelf maar trots maakt.”

Aan het einde van het verhaal ontpopt Rupsje Nooitgenoeg zich tot een prachtige vlinder. Misschien moet ik gaan beseffen dat ik die vlinder al ben, en ik het verlangen naar meer niet altijd meer nodig heb. 

Wil je meer van mij zien?

Volg me op insta: @mirthe

Like de Facebook-pagina: Mirthe's.nl

Of volg me gewoon hier, op Mamaplaats!