En dan opeens is ze er niet meer...

Mijn moeder was de allermooiste en allerbelangrijkste vrouw in mijn leven. Ze was mijn alles, mijn rots, mijn trots, mijn beste vriendin en de moeder die ik ook wil zijn voor mijn kinderen.

Ik had een hele sterke en goede band met mijn moeder, aan een woord hadden we genoeg. Ze las de blikken in mijn ogen en ze voelde me feilloos aan. Ik kon dan ook niks echt niks voor haar verborgen houden. Ze had alles altijd door.

Ik was 19 toen ik mijn eerste zoon kreeg. Erg jong en het stond ook niet echt op de planning. Maar ondanks dit werd ik door mijn ouders met open armen ontvangen en maakte dit de band met mijn moeder zo mogelijk nog sterker.

De speciale band die ik had met mijn moeder gold ook voor mijn oudste 2 kinderen. Elke dag zagen ze elkaar en als het een dagje niet zo was moest oma gebeld worden. Mijn kinderen en mijn moeder waren onafscheidelijk. De beste oma die je je maar kan wensen.

Maar dan opeens die donkere dag in januari 2014. Mijn ouders gingen op pad, lekker wandelen over het strand met wat vrienden, wij gingen naar een nieuwjaarsbrunch en mijn zusje naar een voetbalwedstrijd.

De telefoon ging en het was mijn vader, ik dacht nog terwijl ik naar mijn telefoon keek, wat gek we hebben ze net nog gezien. Bright had Ezra daar net opgehaald omdat ze bij mijn ouders geslapen had. Ik had al snel door dat het niet mijn vader was maar een van de vrienden waarmee ze op pad waren. Het enige wat ik hoorde was je moeder is ingestort, je moet nu naar het ziekenhuis in Den Haag komen. Verder wisten we niks, kwam het nog goed? Wat is er precies gebeurd?  Valt het mee? Niks. Binnen een minuut zaten we in de auto  pikte we mijn zusje op die maar vijf minuten bij ons vandaan was en gingen we op weg naar Den Haag. De hele weg hebben we elkaar vast gehouden en geen woord gezegd. Mijn hoofd maakte overuren. Wat is er zojuist gebeurd? 

Samen hand in hand met mijn zusje liep ik de SEH op en werden we verwelkomt en naar de traumakamer gebracht. Die aanblik staat op mijn netvlies gebrand. Daar lag ze en mijn vader stond ernaast. Het enige wat hij uit kan brengen was ze is er niet meer. Op dat moment zakt de grond onder je voeten weg. Letterlijk, ik zakte door mijn benen en hapte naar adem. Nee dit kan niet, mijn moeder, mijn alles is er niet meer.

Ze was pas 54 en vol in het leven. Ze genoot van het oma zijn maar ook van de weekendjes weg met mijn vader, op stap met haar vriendinnen en alle leuke dingen die ze deed. 

Ik heb me nooit een wereld voor kunnen stellen zonder mijn lieve moeder. Het is nooit bij me opgekomen dat ik op mijn 29ste mijn moeder zou verliezen.

Het moeder zijn is moeilijk zonder moeder. Je vraagbaak, degene die er altijd voor je is, is er niet meer. Er zijn zoveel momenten waarbij ik haar nodig heb. Het gemis is zo groot.

Toen in 2015 onze kleine man geboren werd en mijn moeder er voor het eerst niet bij was tijdens de bevalling was dat zo zwaar. Ik heb haar zo gemist. Ook het besef dat mijn jongste nooit mijn moeder zal kennen doet zeer. Al geloof ik er ergens wel in dat hij haar kent en door onze verhalen hoop ik dat hij altijd weet wie zijn oma is.

Ik zeg altijd maar zo mijn moeder heeft ervoor gezorgd dat Nouri zo’n heerlijk lief knap en gezellig mannetje is. Het evenbeeld van mijn moeder met zijn blonde haren. Ons cadeautje!

Ik mis je mam elke dag steeds meer!