En dan... KRAK!

Functioneren is moeilijk, niet functioneren voelt nog moeilijker. Ik lijk stil te staan, maar dat voelt ook wel een beetje goed. Zo kan ik de dingen anders bekijken. De laatste maanden voelen voor mij aan als, met lippen en neus onder water en dan spartelen voor lucht. Ik schreef al eerder dat het niet ging. Nu heb ik alles on hold gezet, ik doe niets meer. Nuja, niets is veel gezegd. Ik heb een gezin, het zorgen en rondrennen voor de kinderen gaat door. Maar mijn persoonlijke verplichtingen maken even ruimte voor mentale rust.

Het gevoel van falen is groot, waarom kan ik geen leuke mama én vrouw én dochter én zus én collega én vriendin én buurvrouw zijn? Waarom lukt dat anderen wel en faal ik in al die "ennen"? Alle ballen hoog houden, dat kan ik niet. Net alsof ik in het circus sta, moet jongleren en ik dan alle ballen kei hard op de grond laat knallen. Ik heb het echt geprobeerd maar het lukt me niet. Wat me de laatste weken wel duidelijk is geworden is dat ik sociale contacten mis. Waar ik voor het moeder worden vrienden had die ik op regelmatige basis zag, merk ik nu dat die stilletjesaan heel erg schaars geworden zijn. We doen wel eens een berichtje, maar afspreken komt er zelden van. Dat wil ik heel graag weer oppikken, want de vrienden die ik had, waren goud waard.

Ik haal zoveel energie uit mijn kinderen en mijn rol als moeder, maar ik mis ook echt een stukje van mezelf. Het is nu zo dat ik ook niet echt meer weet wie ik nu ben ofzo. Als je me vraagt wat ik graag doe, dan zal ik zeggen dat het uitstapjes zijn met mijn gezin. Dat vind ik heerlijk, genieten. Ik vind het echt magisch om te zien hoe mijn kinderen de wereld ontdekken, om herinneringen te maken en aan onze band te werken. Maar dat is alweer een stukje dat niet alleen van mezelf is. Wat ik zelf graag doe, alleen, om op te laden, dat weet ik niet. Het is net alsof ik niet meer kan genieten van dingen doen zonder mijn gezin. Ik vind dat heel erg mooi, maar tegelijkertijd vraagt dat altijd energie en het weer opladen wordt moeilijker. Vandaar dat ik nu op het punt ben dat het niet meer lukt.

Ik ken de pijnpunten ondertussen, een weekje minder doen heeft me al een hele hoop inzichten gegeven. Nu zoek ik nog naar een nieuwe wind, een balans, een manier om het anders te doen. Dat is de grootste uitdaging, maar ik geloof dat ook dat wel weer een weg vindt. Ik zit nu eventjes heel erg vast zou heel graag willen dat morgen iemand aan de deur komt kloppen met de gepaste oplossing.

Maar dat is ijdele hoop zeker?