5 maanden geleden
Emigreren met kinderen
Wij gaan Emigreren met onze 2 jongens van 6.
Hoe zijn wij tot dit besluit gekomen?
Zelf ben ik opgegroeid op de boerderij.
We hadden melkkoeien, kippen, geiten, honden etc.
Ik ben altijd al een dierenliefhebber geweest.
Zorg voor een dier vind ik ook een prachtige aanvulling op de opvoeding van kinderen.
Ook hadden we mega veeeeel ruimte en daarmee ook rust.
Met spelen kon ik gillen zo hard ik wilde, tenzij m'n ouders iets anders wilden horen.
Ik kon ballen schoppen, zo ver, maar alsnog belande de bal op onze eigen grond.
Met de skelter racen was ook een groot succes.
Ik was graag buiten in de natuur met de diertjes en de rust die het mij bracht.
In mijn puberteit verandere ik daar een beetje in. Ik begon me meer te vormen met andere pubers en die bezigheden. Iets meer drukte opzoeken ivm socialiseren etc.
Ik begon ook uit te gaan dus werden de prioriteiten anders.
Nu pas merk ik hoe fijn ik het vond om ook uit die drukte te kunnen ontsnappen in een rustig thuis.
Ik ging op mezelf wonen, midden in een centrum.
De drukte had ik toen nog niet zo veel last van, behalve dat mijn gewenning muziek hard aan te kunnen zetten, daar in het centrum niet echt gewaardeerd werden.
Ook miste ik dieren.
Ik besloot katjes bij mij een thuis te geven en ging door met m'n persoonlijke ontwikkeling.
Daar was Jeroen dan.
We besloten samen te gaan wonen.
Jeroen had vissen en een liefde voor dieren. Hij was gelijk dikke maatjes met m'n schuwste ventje.
Na zo'n 5 jaar samen, samenlevingscontract en een huisje gekocht met een tuintje(middenin het centrum!) besloten we dat we wilden proberen voor een kindje te gaan.
Dat werden er uiteindelijk dus 2. Haha.
Met deze 2 hadden we onze handen vol.
We begonnen te veranderen van "drukte zoekende mensen" naar "waar is dat hutje op de hei mensen".
We waren 24/7 actief in de eerste maanden.
We veranderden als persoon.
Iedereen blijft altijd veranderen, het leven lijkt 1 grote sprong.
Als de jongens "eindelijk" sliepen, kwam er weer een scooter voorbij.
Wanneer we zelf wilden slapen kwam er een disco lawaai auto voorbij.
Wanneer de jongens eindelijk rustig waren, was daar weer een knallende vuurpijl.
De jongens konden zo hard schrikken van die geluiden, en niet alleen zij. Op een of andere manier leek het alsof lawaai nog meer lawaai produceerde dan ooit.
WE WILDEN RUST!
We dachten aan een hutje op de hei. Helaas was dat niet te betalen voor ons dus die hoop vervloog.
We gingen naar andere woningen kijken.
Allemaal waren het niet de woningen waar we op hoopten.
We dachten aan hoe gaaf het zou zijn om naar een ander land te gaan wonen. De wereld is te mooi om op 1 plaats te blijven. De jongens waren nog lang niet leerplichtig dus op zich een goede tijd.
We hadden gekeken op diverse emigratie platforms en kwamen tot Portugal.
En toch is zoiets wel een drastische verandering dus dachten we aan onze vrienden en familie.
Van alle "geluiden" dachten we dat het misschien wel tijdelijk was door de vermoeidheid.
Ik ben ook nog eens hoogsensitief blijkt.
Met vermoeidheid kunnen geluiden nog harder binnenkomen.
Als klap op de vuurpijl begon het covid verhaal.
Op dat moment werden bepaalde "zogenaamde zekerheden" heel erg belangrijk.
We wuifden het "emigreren" naar de achtergrond.
Maar de stem bleef met golven roepen. Hij verdween niet geheel maar begon uiteindelijk per golf harder te roepen.
Zo'n 2,5 jaar geleden begon de stem zich even keihard te verheffen.
Wegens lichamelijke omstandigheden belande ik bij de bedrijfsarts.
Diverse keren had ik gehoord dat ik fibromyalgie heb. Ook bleek de hoogsensitiviteit erbij geen goede combinatie.
Hij gaf inzicht in wat verlichting zou brengen aan de klachten.
Hij begon, "je moet naar het zuiden". "Een droger en warmer klimaat". "Dat verlicht je klachten".
Ook merkte hij dat ik erg last van tijdsdruk etc ervaarde bij mijn werkzaamheden in de kapsalon, ( achteraf blijkt niet alleen in mijn werkzaamheden maar in het leven totaal)wat mijn klachten verergerde.
Hij ging verder, "de mensen zijn wat relaxter in het zuiden en het is wat ruimtelijker" minder gedram en gedoe.
Ik dacht, neeeee dit kan toch niet?
Ik ben een boeren meid, opgegroeid in DIT natte klimaat, en ik zou hier opeens niet meer tegen kunnen??
Hoe kan ik hier nu opeens hinder van ondervinden?
Ik moest een beetje ongemakkelijk onnozel lachen, gezien onze diepte wens die nog niet naar de achtergrond was gewoeid, maar eerder naar voren.
Daar ging ik weer naar huis.
Het zaadje was nóg verder gegroeid dan voorheen en ooit.
Ik deelde de groei van dit zaadje met Jeroen.
"Lieve schat, we moeten toch verkassen naar het zuiden!".
Ik legde uit wat de bedrijfsarts verteld had.
We moesten er wel een beetje om lachen.
Zou het dan zo zijn dat je soms gewoon naar je diepste wens gestuurd word? Niet op een lollige manier, tenzij de klachten echt zouden verminderen.
We namen alle info mee en gingen verder onderzoeken.
We namen zeker nog geen besluit hierin gezien "zekerheden" en familie en vrienden uiteraard.
De ruimte tussen de pieken en dalen tussen de emigratiewens werden steeds kleiner.
De pieken werden hoger en langer, de dalen steeds minder laag en korter.
Bij iedere regendruppel hier, m'n lichaam voelt dus als het gaat regenen en dat is niet fijn, riep ik "stomme natte bende, we moeten echt naar Spanje".
Bij iedere gedachte om makkelijk aan een zonnig strand te liggen, dachten we aan Spanje.
Als ik weer als een idioot probeerde de boodschappen in mijn tas te drukken, terwijl de kassavrouw intussen al the rocky mountains had gebouwd en ik mijn tas nog niet eens open had om te laden, meimerde ik "We moeten echt naar Spanje, dit trek ik niet".
Bij het dramatisch parkeren in onze straat droomden we weer over een eigen oprit in Spanje.
Bij mijn kwaliteiten als huisvrouw kom ik meer overeen met een typische Spaanse huisvrouw.
Overal kwam Spanje bij kijken.
Ook dachten we aan hoe wij hopen onze jongens op te voeden, of in ieder geval hen bewust denken en voelen meegeven.
Wat willen we hen leren? Denken in mogelijkheden, dankbaar zijn voor het half volle glas in plaats van huilen om het half lege.
WAT wil je?
Hoe, waar en met wie is dit mogelijk?
Hoe laat je kinderen dat zien?
Wij kwamen tot de conclusie dat dat in iedergeval niet is door zelf hele dagen over Spanje te praten maar dan met een soort tegenzin hier te blijven.
We willen ze ook meegeven dat de wereld zo veel mooie plekken heeft en het zonde is altijd maar 1 te zien.
We kunnen waar we wonen op dit moment de omgeving, klimaat etc niet veranderen, maar WEL de plek waar we gaan wonen uitzoeken.
Dit alles namen we weer mee maar "durfden" niet.
Jeroen kreeg een andere baan, en intussen begon m'n lichaam nog vervelender te doen dus waren we weer even afgeleid. Vaag keken we wel naar woningen etc maar met de wetenschap het nog niet te doen. Met nóg niet bedoel ik dat ik 5 jaar geleden al riep dat we toch wel zouden gaan emigreren uiteindelijk, en het misschien ergens wel wist.
Jeroen was een soort van verzekerd van een vast contract. Wij achtten de kans toendertijd erg klein in dat de aanbesteding waarvan het bedrijf afhankelijk was niet door zou gaan.
We namen het wel mee maar dachten dat we naarmate dan een groter huis in Nederland zouden kunnen kopen. Familie, vrienden naja he... een veilige vertrouwde omgeving. Dat was onze verwachting. We zouden sowieso ons huis verkopen om in ieder geval wat rustiger te kunnen wonen. We meer ruimte zouden hebben voor de jongens om te razen, het zijn echte outdoorboys.
We besloten als de aanbesteding NIET door zou gaan, dat we dan geduwd worden naar onze wens. Dan zouden we de makelaar per direct bellen om een te koop bord in onze voortuin te planten.
De dag waarop bekend zou worden of de aanbesteding door zou gaan kwam steeds meer in zicht.
Ergens verlangden we naar de stabiliteit zo te houden maar we merkten ook dat we steeds meer aan het verpieteren waren omdat we niet echt "ons" ding konden doen.
Daar was hij dan.
DE dag waarop bekend gemaakt werd of de aanbesteding door ging.
Ik was aan het werk in het tuincentrum.
Ik wist welke dag het was dus ik keek wel redelijk vaak op de app.
Daar was eindelijk een bericht van Jeroen.
Ik zag alleen... " bord in de tuin.".
Hmmm... wat is dat dan he?
M'n hart ging tekeer toen ik het bericht opende.....
De rest deel ik in een volgende blog....
Zelf ben ik opgegroeid op de boerderij.
We hadden melkkoeien, kippen, geiten, honden etc.
Ik ben altijd al een dierenliefhebber geweest.
Zorg voor een dier vind ik ook een prachtige aanvulling op de opvoeding van kinderen.
Ook hadden we mega veeeeel ruimte en daarmee ook rust.
Met spelen kon ik gillen zo hard ik wilde, tenzij m'n ouders iets anders wilden horen.
Ik kon ballen schoppen, zo ver, maar alsnog belande de bal op onze eigen grond.
Met de skelter racen was ook een groot succes.
Ik was graag buiten in de natuur met de diertjes en de rust die het mij bracht.
In mijn puberteit verandere ik daar een beetje in. Ik begon me meer te vormen met andere pubers en die bezigheden. Iets meer drukte opzoeken ivm socialiseren etc.
Ik begon ook uit te gaan dus werden de prioriteiten anders.
Nu pas merk ik hoe fijn ik het vond om ook uit die drukte te kunnen ontsnappen in een rustig thuis.
Ik ging op mezelf wonen, midden in een centrum.
De drukte had ik toen nog niet zo veel last van, behalve dat mijn gewenning muziek hard aan te kunnen zetten, daar in het centrum niet echt gewaardeerd werden.
Ook miste ik dieren.
Ik besloot katjes bij mij een thuis te geven en ging door met m'n persoonlijke ontwikkeling.
Daar was Jeroen dan.
We besloten samen te gaan wonen.
Jeroen had vissen en een liefde voor dieren. Hij was gelijk dikke maatjes met m'n schuwste ventje.
Na zo'n 5 jaar samen, samenlevingscontract en een huisje gekocht met een tuintje(middenin het centrum!) besloten we dat we wilden proberen voor een kindje te gaan.
Dat werden er uiteindelijk dus 2. Haha.
Met deze 2 hadden we onze handen vol.
We begonnen te veranderen van "drukte zoekende mensen" naar "waar is dat hutje op de hei mensen".
We waren 24/7 actief in de eerste maanden.
We veranderden als persoon.
Iedereen blijft altijd veranderen, het leven lijkt 1 grote sprong.
Als de jongens "eindelijk" sliepen, kwam er weer een scooter voorbij.
Wanneer we zelf wilden slapen kwam er een disco lawaai auto voorbij.
Wanneer de jongens eindelijk rustig waren, was daar weer een knallende vuurpijl.
De jongens konden zo hard schrikken van die geluiden, en niet alleen zij. Op een of andere manier leek het alsof lawaai nog meer lawaai produceerde dan ooit.
WE WILDEN RUST!
We dachten aan een hutje op de hei. Helaas was dat niet te betalen voor ons dus die hoop vervloog.
We gingen naar andere woningen kijken.
Allemaal waren het niet de woningen waar we op hoopten.
We dachten aan hoe gaaf het zou zijn om naar een ander land te gaan wonen. De wereld is te mooi om op 1 plaats te blijven. De jongens waren nog lang niet leerplichtig dus op zich een goede tijd.
We hadden gekeken op diverse emigratie platforms en kwamen tot Portugal.
En toch is zoiets wel een drastische verandering dus dachten we aan onze vrienden en familie.
Van alle "geluiden" dachten we dat het misschien wel tijdelijk was door de vermoeidheid.
Ik ben ook nog eens hoogsensitief blijkt.
Met vermoeidheid kunnen geluiden nog harder binnenkomen.
Als klap op de vuurpijl begon het covid verhaal.
Op dat moment werden bepaalde "zogenaamde zekerheden" heel erg belangrijk.
We wuifden het "emigreren" naar de achtergrond.
Maar de stem bleef met golven roepen. Hij verdween niet geheel maar begon uiteindelijk per golf harder te roepen.
Zo'n 2,5 jaar geleden begon de stem zich even keihard te verheffen.
Wegens lichamelijke omstandigheden belande ik bij de bedrijfsarts.
Diverse keren had ik gehoord dat ik fibromyalgie heb. Ook bleek de hoogsensitiviteit erbij geen goede combinatie.
Hij gaf inzicht in wat verlichting zou brengen aan de klachten.
Hij begon, "je moet naar het zuiden". "Een droger en warmer klimaat". "Dat verlicht je klachten".
Ook merkte hij dat ik erg last van tijdsdruk etc ervaarde bij mijn werkzaamheden in de kapsalon, ( achteraf blijkt niet alleen in mijn werkzaamheden maar in het leven totaal)wat mijn klachten verergerde.
Hij ging verder, "de mensen zijn wat relaxter in het zuiden en het is wat ruimtelijker" minder gedram en gedoe.
Ik dacht, neeeee dit kan toch niet?
Ik ben een boeren meid, opgegroeid in DIT natte klimaat, en ik zou hier opeens niet meer tegen kunnen??
Hoe kan ik hier nu opeens hinder van ondervinden?
Ik moest een beetje ongemakkelijk onnozel lachen, gezien onze diepte wens die nog niet naar de achtergrond was gewoeid, maar eerder naar voren.
Daar ging ik weer naar huis.
Het zaadje was nóg verder gegroeid dan voorheen en ooit.
Ik deelde de groei van dit zaadje met Jeroen.
"Lieve schat, we moeten toch verkassen naar het zuiden!".
Ik legde uit wat de bedrijfsarts verteld had.
We moesten er wel een beetje om lachen.
Zou het dan zo zijn dat je soms gewoon naar je diepste wens gestuurd word? Niet op een lollige manier, tenzij de klachten echt zouden verminderen.
We namen alle info mee en gingen verder onderzoeken.
We namen zeker nog geen besluit hierin gezien "zekerheden" en familie en vrienden uiteraard.
De ruimte tussen de pieken en dalen tussen de emigratiewens werden steeds kleiner.
De pieken werden hoger en langer, de dalen steeds minder laag en korter.
Bij iedere regendruppel hier, m'n lichaam voelt dus als het gaat regenen en dat is niet fijn, riep ik "stomme natte bende, we moeten echt naar Spanje".
Bij iedere gedachte om makkelijk aan een zonnig strand te liggen, dachten we aan Spanje.
Als ik weer als een idioot probeerde de boodschappen in mijn tas te drukken, terwijl de kassavrouw intussen al the rocky mountains had gebouwd en ik mijn tas nog niet eens open had om te laden, meimerde ik "We moeten echt naar Spanje, dit trek ik niet".
Bij het dramatisch parkeren in onze straat droomden we weer over een eigen oprit in Spanje.
Bij mijn kwaliteiten als huisvrouw kom ik meer overeen met een typische Spaanse huisvrouw.
Overal kwam Spanje bij kijken.
Ook dachten we aan hoe wij hopen onze jongens op te voeden, of in ieder geval hen bewust denken en voelen meegeven.
Wat willen we hen leren? Denken in mogelijkheden, dankbaar zijn voor het half volle glas in plaats van huilen om het half lege.
WAT wil je?
Hoe, waar en met wie is dit mogelijk?
Hoe laat je kinderen dat zien?
Wij kwamen tot de conclusie dat dat in iedergeval niet is door zelf hele dagen over Spanje te praten maar dan met een soort tegenzin hier te blijven.
We willen ze ook meegeven dat de wereld zo veel mooie plekken heeft en het zonde is altijd maar 1 te zien.
We kunnen waar we wonen op dit moment de omgeving, klimaat etc niet veranderen, maar WEL de plek waar we gaan wonen uitzoeken.
Dit alles namen we weer mee maar "durfden" niet.
Jeroen kreeg een andere baan, en intussen begon m'n lichaam nog vervelender te doen dus waren we weer even afgeleid. Vaag keken we wel naar woningen etc maar met de wetenschap het nog niet te doen. Met nóg niet bedoel ik dat ik 5 jaar geleden al riep dat we toch wel zouden gaan emigreren uiteindelijk, en het misschien ergens wel wist.
Jeroen was een soort van verzekerd van een vast contract. Wij achtten de kans toendertijd erg klein in dat de aanbesteding waarvan het bedrijf afhankelijk was niet door zou gaan.
We namen het wel mee maar dachten dat we naarmate dan een groter huis in Nederland zouden kunnen kopen. Familie, vrienden naja he... een veilige vertrouwde omgeving. Dat was onze verwachting. We zouden sowieso ons huis verkopen om in ieder geval wat rustiger te kunnen wonen. We meer ruimte zouden hebben voor de jongens om te razen, het zijn echte outdoorboys.
We besloten als de aanbesteding NIET door zou gaan, dat we dan geduwd worden naar onze wens. Dan zouden we de makelaar per direct bellen om een te koop bord in onze voortuin te planten.
De dag waarop bekend zou worden of de aanbesteding door zou gaan kwam steeds meer in zicht.
Ergens verlangden we naar de stabiliteit zo te houden maar we merkten ook dat we steeds meer aan het verpieteren waren omdat we niet echt "ons" ding konden doen.
Daar was hij dan.
DE dag waarop bekend gemaakt werd of de aanbesteding door ging.
Ik was aan het werk in het tuincentrum.
Ik wist welke dag het was dus ik keek wel redelijk vaak op de app.
Daar was eindelijk een bericht van Jeroen.
Ik zag alleen... " bord in de tuin.".
Hmmm... wat is dat dan he?
M'n hart ging tekeer toen ik het bericht opende.....
De rest deel ik in een volgende blog....
Anoniem
Ik wil dit graag volgen. Heel mooi geschreven
Miranda_twinzz
Wat super leuk!🥰🥰 https://www.instagram.com/miranda_magicandart is de instagram pagina. www.mirandasmagic.nl mijn website waar 2 blogs over de "reis" staan. ❤️🥰
Anoniem
Ik hoop dat ik dit mag gaan volgen.intersant verhaal.leuk geschreven ben benieuwd hoe het met u alle verder gaat verlopen .vr gr hose
Miranda_twinzz
Wat ontzettend leuk en lief!! Dankjewel. Een rollercoaster van emoties rushing in. Haha. www.mirandasmagic.nl is mijn website waarop nog 2 blogs staan over "de reis"https://www.instagram.com/miranda_magicandart de juiste instagram. Liefs Miranda ❤️🥰
Mamaplaats
Welkom op Mamaplaats Miranda! 💗
Anoniem
Ik ben benieuwd naar hoe het verder gaat 😁🧐 leuk inlevend en herkenbaar geschreven.