Snap
  • Mama

Eindeloos gepieker, slapeloze nachten, onzekere tijden.

Van een "onbezorgd" leventje was na het gesprek niks meer over. De rollercoaster van emoties kwam in volle vaart.

Op 9 maart hadden we een gesprek met de revalidatie arts van onze dochter; ze was resoluut, duidelijk zonder enig mimiek in haar gezicht sprak ze de woorden: "Of dat jullie dochter ooit zal leren lopen, betwijfel ik". Ik klapte dicht, totaal emotieloos hoorden ik haar nog op de achtergrond praten over onze dochter: "dit soort kinderen".. Ik keek na mijn dochter, die inmiddels weer in de maxicosi lag te slapen. Ik wou weg! Hier kwamen we niet voor! Ik kreeg nog amper iets uitgesproken en probeerden te luisteren over het vervolg traject wat opgestart zou gaan worden. Gelukkig, we mochten gaan. 

We stapten in de auto. Beide hebben we de weg terug naar huis niks gezegd. Verzonken in onze eigen gedachten.
Ik probeer je mee te nemen in de rollercoaster van gedachtes, de emoties en de angsten van mij, moeder van een "zorgenkindje".

Thuis aangekomen, zet ik de maxicosi op de grond. Met brandende ogen zie ik mijn zoon op me af rennen. Hij geeft me een dikke zoen op mijn wang en geeft een grote knuffel! Het enige wat ik denk.. "Je moest is weten kleine vent" Ik loop naar de keuken en mijn schoonmoeder loopt achter me aan. "Hoe was het?" De tranen stromen over mijn wangen. De woorden van de revalidatie arts spoken opnieuw door mijn hoofd. Ik probeer tussen de tranen door mijn schoonmoeder te vertellen wat er gezegd is. Ze schrikt maar probeert het wat af te zwakken met de vraag: "weet je zeker dat je het goed hebt begrepen?"
Helaas hebben we het goed begrepen. Mijn vriend belt nog met de revalidatie arts in het ziekenhuis om te controleren of we het echt allemaal goed hebben begrepen. Wederom bevestiging. 

Ik word overvallen door paniek, blinde paniek! Hoe moet het nu verder? En wat als? Waarom ons meisje? 
In de ogen van mijn vriend zie ik het zelfde als wat ik nu voel, angst, angst voor wat komen gaat. De rest van de dag is als een roes aan me voorbij gegaan. De naasten familie en vrienden lichten we in. Met tranen die rijkelijk vloeien bel ik mijn zus.
Ze geeft aan dat ons meisje perfect is zoals zij is. Dat we sterk zijn en dat we vertrouwen moeten hebben in de medici, en vertrouwen moeten hebben in de toekomst. Het enige wat ik denk, perfect? De wereld was tot vanmorgen perfect. Ons meisje was tot vanmorgen perfect met alles erop en eraan! Ik schrik van mijn gedachten. Ik stop ze weg. Wat voor moeder ben ik, om dit nu te denken? De dagen die volgen staan in het teken van warme woorden, armen om ons en heel veel liefde van onze dierbare mensen om ons heen. Ik ga op de automatische-piloot verder, tenslotte draait het leven door. Ik probeer wat afleiding te zoeken in het spel met onze zoon. Zijn eindeloze glimlach en altijd goede humeur zijn goud waard! Onze dochter verzorg ik en ik ben bang om nog meer te gaan houden van onze meid. Wat voor engs kijkt ons aan? Wat staat ons te wachten? Waar is het misgegaan? Tijdens de zwangerschap? Bevalling? Heb ik iets verkeerds gedaan? Ik probeer alle negatieve gedachten diep weg te stoppen. 

Ik troost mijn moeder, de oma van onze kinderen met mijn positiviteit. Ik zeg haar dat we nooit zullen opgeven en dat we er alles aan zullen doen om ons meisje, zo goed als mogelijk, op te laten groeien. Met onze familie en vrienden hebben we het er geregeld over. En zoals ik al mijn hele leven goed kan, de altijd positieve masker staat weer op! Glimlachen, en alles wat met negativiteit te maken heeft stop ik weg, heel ver weg. 

De afspraken reeks in de ziekenhuizen staan gepland en we worden geleefd door therapieën. We hebben een fantastische fysiotherapeut, gelukkig maar ze komt 2 keer per week op huisbezoek. Zij prikt door mijn glimlach heen en raakt de gevoelige snaar. Lekker dan, sta ik te brullen als een klein kind! We praten, we denken en wisselen van gedachtes. Ik vraag haar na de mogelijke diagnoses. Ze kan en mag hier geen uitspraken overdoen, daar is ze duidelijk in. Prima, ik snap dat ze niks mag en kan zeggen. Als de kinderen op bed liggen pak ik de eerste verslagen van de fysiotherapeut en revalidatie arts erbij. Ik filter alle medische termen en start met googlen. Er komen verschillende aandoeningen via de zoekmachine naar boven. Willekeurig klik ik een site aan en daar begint het. Urenlang lees ik over allerlei symptomen, kenmerken en verwachtingen. Dagen die volgen, week in en uit was iedere avond het zelfde. Googlen, lezen en nog eens lezen. Als ik in bed lag, pakte ik mijn mobiel en zelfs daar ging ik tot diep in de nacht door met het vinden van een mogelijke diagnose, wat aansluit op ons verhaal, ons meisje. 

Ik was niet meer vooruit te branden, doodmoe. Ik werd gek van mijn gedachten. Ineens begon ik bij alles wat mijn dochter deed en afwijkend leek denken dat dit wellicht een nieuw symptoom kon zijn. Gek werd ik ervan! Mijn vriend daarin tegen, optimistisch als altijd zei me dat ik geduld moet hebben. Vertrouwen hebben. En zolang het tegendeel niet is bewezen ik niet op de feiten vooruit moet lopen. Ja, hij heeft makkelijk praten! Je hebt toch gehoord wat tot nu toe allemaal is gezegd. Ik raakte geïrriteerd, werd kortaf en helaas moest mijn vriend dit ontgelden. Ik werd moe van alle vragen, moe van alle mensen die iets meende te vinden. De ene maakte een opmerking over haar iets wat platte achterhoofd, weer een ander plaatsten de vraag is het dodelijk wat ze heeft? En nog een gans begon over de 20 weken echo. Of dat ik de zwangerschap dan zou hebben afgebroken. Mensen! Jullie hebben het over ons kind! Razend werd ik ervan. 

Natuurlijk heb ik die slechte gedachten op de dagen dat ik me rot voel. En wenste ik, dat dit zou stoppen. Heb ik nagedacht over de vraag wat als de 20 weken echo... Ik schrik elke keer van deze gedachten. Nee! Dit mag ik niet denken. Het is niet van toepassing, en wat dan nog? Het veranderd niks aan de situatie. Ik pak de telefoon en maak een afspraak bij de huisarts. 
Gelukkig kan ik diezelfde ochtend nog terecht. Ik ben compleet ingestort, alles kwam eruit. Ik sprak mijn twijfels uit, mijn onzekerheden, mijn dwangmatige google patroon. Het werd haar al gauw duidelijk dat ik zo snel mogelijk naar een psycholoog moest. En dat kon diezelfde week nog. 

Urenlang heb ik inmiddels met de psycholoog gesproken, over alles omtrent onze dochter. Al mijn gedachtes zijn gepasseerd. Er werden sessies gewijd aan mijn dwangmatig handelen hij legt me uit waarom ik aan het handelen ben zoals ik handel. 
Als ik niet kan zorgen voor de kinderen, zoek ik iets om toch te zorgen en daar is google één ding van. Want zo probeer ik toch al mijn tijd te benutten om haar te "helpen". De gedachtes over de 20 weken echo wat als.. Verklaarbaar: de natuur heeft ons zo geprogrammeerd. De "zwakke" worden afgestoten en de natuur kiest de "sterkste" uit. En zegt de psycholoog: Het feit dat die gedachten je angstig maken, bevestigd alleen maar dat je voor je meisje kiest en je voor haar zal vechten. De gesprekken helpen mij enorm en langzaam beginnen mijn gedachten en gevoelens weer passend te zijn in wie ik ben. Ik ben gestopt met googlen, ik laat dat over aan de mensen die ervoor gestudeerd hebben. Ook accepteer ik nu dat dit de situatie is waar we voorlopig mee moeten dealen. Inmiddels geniet ik ook weer volop van mijn meisje. Ik geniet van haar pretoogjes, haar mooie lach. Ik probeer weer, naast de vele ziekenhuisbezoeken en therapieën, bewust te zijn dat de komst van mijn dochter ons gezin compleet heeft gemaakt. En probeer ik weer de baby dingen te doen die je hoort te doen, lekker tutten, eindeloos knuffelen en vooral genieten van de dingen die ze inmiddels wel doet. Ook heb ik het nu los kunnen laten dat de ontwikkeling niet zo zou gaan als haar grote broer. En vergelijk ik hun dan ook niet meer, al is dat soms nog best lastig! 

Ik ben oprecht enorm trots op onze kleine meid! Ze is dapper, enorm lief! Ze is een harde werkster, een echte doorzetter! 
Ze is meer dan ik gehoopt had. Ze is mooier dan de mooiste dromen. En juist zij leert mij dat geduld de sleutel is tot succes.

Bedankt dat ik je moeder mag zijn, bedankt dat jij mij laat groeien in het moederschap! 
Je bent perfect zoals jij bent, de obstakels omarmen we, op jouw tempo en op jouw manier!

Liefs,

D.

7 jaar geleden

Dank je wel voor je bericht! Wat jammer dat jullie deze achtbaan herkennen. Ik hoop dat bij jullie de achtbaan inmiddels achter de rug is en jullie rust hebben gevonden. Eerlijkheid duurt het langst.. en omdat mijn gedachten voor mezelf een taboe waren wou ik dit doorbreken. Dit is wat er in een moederhoofd rond gaat. Uitzonderingen daargelaten. Veel geluk!!

7 jaar geleden

Hallo Linda, Dank voor je bericht! Zeker proberen we positief te zijn en vechten we voor ons meisje (Al zijn er dagen bij dat het even wat lastiger is) Wat enorm fijn dat jullie zoon is gaan lopen, mooi hoe kinderen de medici versteld kunnen laten staan! Ik hoop over een tijdje te mogen bloggen dat ons meisje ook is gaan lopen! Veel geluk!

7 jaar geleden

Wat erg dat ook jullie deze achtbaan mee moeten maken.. en ik schrik ervan hoe veel moeders/vaders/broers/zussen hier mee te maken hebben. Ik hoop dat jullie dochter op mag groeien met veel liefde en plezier in haar leven! Wens je/jullie al het goeds!!

7 jaar geleden

Dank je wel! :-)