Een postnatale depressie, het laatste waar je aan denkt als je zwanger wordt

Een postnatale depressie. Het laatste waar je aan denkt op het moment dat je een kindje verwacht. En toch overkomt het 1 op de 8 moeders. Gek eigenlijk als ik er zo over nadenk. Want je hoort er maar heel weinig over. EEN OP DE ACHT MOEDERS krijgt een postnatale depressie. Weet je hoe veel dat is??? Wow, echt bizar als ik er over nadenk.

Als je droomt van een kindje denk je niet na over die misselijkheid bij de zwangerschap. Of over dat je op het eind van je zwangerschap bar slecht slaapt omdat én die dikke buik in de weg zit én je 100x per nacht moet plassen. Dat je huid uitrekt en je mogelijk een buik vol striae krijgt. Gelukkig maar, anders zouden er mogelijk heel wat minder kinderen geboren worden in onze maatschappij waarin de schone schijn ó zo belangrijk lijkt.

Maar stel nou dat je je hiervan wel bewust was, dan nog keek je waarschijnlijk uit naar die roze wolk waarop je zou zweven op het moment dat je kind geboren is. Want dat is toch het mooiste wat er is, een kindje krijgen?

Ook hier sta je vaak niet stil bij alle gebroken nachten. Die pijnlijke naweeen. Het vloeien wat nog wel even doorgaat na de bevalling. Die pijnlijke borsten etc. etc. Maar als het goed is kan je in ieder geval wel genieten van je kindje.

Helaas is ook dat laatste dus voor maarliefst één op de acht moeders niet weggelegd. Voor sommigen ontstaat de depressie al snel, soms al voor of vlak na de bevalling. Voor anderen duurt het wat langer (in mijn geval ruim vijf maanden tot ik me er echt bewust van was). Maar hoe pijnlijk is het om je te realiseren als moeder dat je depressief bent terwijl je juist zo gelukkig "zou moeten zijn"? Dat je je realiseert dat je helemaal niet van je kindje kan genieten. Of, erger nog, niets liever zou willen dan dat je kindje nooit geboren was? Of dat je je kindje vervloekt voor en verwijt dat hij of zij bestaat. Of je kindje liever uit het raam wil gooien dan nog een minuut langer bij hem of haar zijn?

Kun je het je voorstellen?

Ik wel. Ik heb in die positie gezeten. Inmiddels ben ik hersteld, maar ik kan me nog heel goed voor de geest halen hoe het is om dit te voelen. Ik weet nog heel goed dat ik het huilen van Jens niet meer kon verdragen. Dat ik gek werd in mijn hoofd als hij ook maar het kleinste zuchtje gaf. Dat ik niets liever wilde dan dat ik nooit zwanger was geworden. Dat Jens nooit was geboren. Dat ik weg wilde rennen. Weg uit dat leven met mijn kind. En dat ik dacht dat Jens beter af zou zijn zonder mij.

Gelukkig kan ik nu zeggen dat het nu beter met me gaat. Dat ik inmiddels volop kan genieten van Jens. En hem niet meer weg kan denken uit mijn leven. Maar het had niet veel gescheeld of het was heel anders afgelopen.

Wat mij enorm heeft geholpen is de steun van mijn vriend, mijn moeder en schoonouders. En het inzicht dat het zo niet langer kon, waardoor ik een afspraak maakte bij de huisarts. Die vervolgens een postnatale depressie diagnosticeerde. Waarna ik de hulp kon krijgen die ik nodig had.

Ondanks dat het nu beter met me gaat doet het wel nog steeds pijn om terug te denken aan die tijd. Staan de tranen achter mijn ogen terwijl ik opschrijf dat ooit heb gewild dat Jens nooit was geboren. Want man, wat doet het pijn om je te realiseren dat je ooit zo over je eigen kind hebt gedacht. 

En ondanks dat het goed met me gaat worstel ik nog steeds. Kan ik me met momenten nog steeds aan hem irriteren. Moet ik soms 5 minuten lang tot 10 tellen om weer tot rust te komen. Of wordt reageer ik boos, terwijl hij eigenlijk een knuffel nodig heeft.

Inmiddels weet ik echter ook dat dit niet meer hoort bij mijn depressie. Dat het ook gewoon onderdeel is van het moederschap. Maar het brengt me wel vaker aan het twijfelen: want wat is nou echt moederschap en wat is de depressie? Wanneer ben je 'gewoon moe' en wanneer slaat het door? Wanneer neem je "te veel" verantwoordelijkheid. Een geheel nieuwe zoektocht, maar daar zal ik nu niet veder over uitweiden.

Want wat ik eigenlijk wil zeggen is: Lieve mama, als jij je in deze situatie herkent, weet dan dat je niet de enige bent. Weet dat er duizenden moeders zijn net als jij die dit ook ervaren. En hoe het ook voor je is, weet dat het er hoe klote ook, bij kan horen. Maar weet ook dat het weer beter kan worden. Dus alsjeblieft: wees eerlijk over hoe het écht met je gaat. Je hoeft je voor niemand beter voor te doen dan je je voelt. Zoek hulp. Vertel andere mensen wat er echt in je omgaat. Wees lief voor jezelf. Neem jezelf serieus en zet jezelf op de eerste plek. Dat verdien je, echt waar!

En aan alle andere moeders/vaders/oma's/opa's die dit lezen, maar niet hebben meegemaakt wil ik zeggen: wees dankbaar dat het jou niet is overkomen. Maar mocht je iemand kennen die zich in zo'n positie bevindt biedt dan alsjeblieft je hulp aan. Luister naar het verhaal van die ander. Biedt aan om een paar uurtjes of een nachtje op te passen. Of doe eens wat in het huishouden. Zorg dat die moeder (en vader, want die heeft het hier ook zeker niet makkelijk mee!) even ontlast worden. En als je meer wil doen, neem dan contact op met een professional en vraag wat jij kan betekenen in zo'n situatie. Kom niet met allerlei goedbedoelde adviezen, maar kijk naar wat je concreet kan doen.