1 jaar geleden
een perinatale-/ postpartum depressie
Stilstaan, loslaten en intunen
Een bloem laat blaadjes vallen om vervolgens weer op te bloeien tot een prachtige bloem. De zee kent eb en vloed. Het weer kent zonneschijn maar ook onweer en regen.
Dieren gaan vlug op pad, verstijven bij steeds voorbijkomend gevaar. Ze bibberen zodra het gevaar weg is om los te laten. In de winter is er zelfs voor vele dieren een winterslaap.
Stilstaan, loslaten, intunen bij jezelf. Net zoals blaadjes, het weer en dieren.
Maar hoe?
Terwijl mijn bootje verder weg dobbert, het weer zich afwisselt met donker, grauw, onrustig en hemels weer, probeer ik bij te komen van mijn reis. Mijn reis dat nog lang niet voorbij is, ook nooit voorbij gaat. Er is geen einde. Hooguit wat tussenstops.
Mijn reis die verder gaat, mijn bootje steeds meer in de zon, afwisselend met hier en daar een bui. Passagiers in het bootje wisselen gedurende deze reis en dat is helemaal oké. We stappen allemaal eens bij een ander in. Even. Sommige voor altijd. Tijdens mijn reis probeer ik vaker stil te staan, rond te dobberen in zee en ook intunen bij mezelf.
Een bloem heeft water nodig om te groeien. Je bootje stroming om vooruit te gaan..Wat heb jij nodig om te groeien? Of wellicht beter, kleiner: sta jij wel eens stil? Sta jij wel eens stil bij je gevoel, je lijf? Wat deze je probeert te vertellen?
Je gevoel is jouw kompas. Het stuurt je. Het zorgt dat je zelf het stuur blijft behouden. Dat je de peddels van je bootje op een juiste manier weet te gebruiken.
Stilstaan, loslaten, intunen.. zo lastig maar niet onmogelijk.
Zo ging ik vanmorgen naar de maandelijkse Aquarian Sadhana (kundalini Yoga). Een vroege ochtend practicd
Voor mij is dat ook nog een leerproces,iets wat mag groeien. Wat gaat groeien. Want ik wíl dat. Ik kán dat. Tijd. Geef het tijd. Ga met de stroming mee.
Stap je bij me in? Doe je mee?
#perinataledepressie #postpartumdepressie #mijnreis #opnaarherstel
