Een onverwachte wending

Mijn laatste blog eindig ik met de woorden; "Dat we voor deze wens weer in de fertiliteitskliniek zijn beland, is een ander verhaal". En ja, dat is een ander verhaal. Een relatief kort verhaal met een onverwachte wending.

Technisch gezien had ik al 1,5 jaar zwanger kunnen raken. Dit gebeurde echter niet. Omdat ik weer het gevoel had mezelf weer te zijn (zie vorige blog) en we samen toch echt de wens hadden voor een derde kindje, hebben we begin van deze zomer besloten weer aan te kloppen bij de fertiliteitskliniek. Weer? Ja, voor een tweede keer. De zwangerschap van Mats is ook niet vanzelf ontstaan. Door mijn PCOS had ik maar zelden een eisprong en moest deze gecreëerd worden d.m.v. hormooninjecties. Dit was een relatief kort traject, wat een zegen!

Ted is geboren uit een zgn. "spontane" zwangerschap. Mijn lichaam leek na de zwangerschap van Mats gereset. Heel wonderlijk en fijn! Wondertje twee werd geboren! Wat een rijkdom.

Zoals ik al schreef was de wens voor een derde kindje bij ons beiden aanwezig. Het was Maarten die mij over de streep trok om weer een verwijzing voor de kliniek te vragen. Niet omdat ik niet graag een kindje zou willen, integendeel, maar al te graag zelfs. Maar omdat mijn gevoel zei: "We zijn al zo rijk gezegend met twee prachtige jongens. Waarom zouden we dan voor een derde kindje weer naar een kliniek gaan?" Het voelde een beetje als verraad naar alle mensen die daar voor een eerste of tweede kinderwens zitten. Alsof het niet meer mag bij een derde kindje ofzo. Alsof het dan maar spontaan moet gaan en anders niet ofzo. Ja, ofzo, want, wie zegt dat? Wie bepaalt dat? Wanneer doe je het goed? Maar mijn ratio en mijn man vertelden me beiden dat het zeker wel mag. We mogen toch gebruik maken van de middelen die er zijn? Ook voor een derde kindje? We hebben immers wat technische hulp nodig. Ja, zo vond mijn gevoel uiteindelijk ook. We gingen voor onze wens, een derde kindje, weer een fertiliteitstraject in. We hebben onderzoeken gehad en zouden de maand volgend op de laatste onderzoeken mogen starten met hormonen injecteren. Mijn gevoel bleef vaag, ik wist echt niet of ik het wel wilde. Weer die hormonen in m'n lijf waar ik toen zo heftig op reageerde. Is dit echt wel nodig? Kunnen we niet nog een half jaar proberen? Ook wierp zich een soort blokkade op in m'n hoofd die er voor zorgde dat ik niet eens veel verder dacht. Ik probeer met de dag te leven en wilde nog niet denken aan welk traject dan ook. Ook Maarten had zo z'n bedenkingen en wilde graag een periode afwachten. Dat Maarten dat gevoel had, had meer als oorzaak dat er bij de onderzoeken naar voren kwam dat er niet veel snelle zwemmers waren, om het maar even zo te noemen. De oorzaak hiervan is waarschijnlijk een dubbele antibioticakuur geweest die hij voor de zomer heeft gehad. Dit blijkt namelijk enorm van invloed te zijn, zeker 3 maanden lang, op de zaadkwaliteit.

Afijn, op naar de volgende ronde. We beslissen dan of we weer voor hormooninjecties gaan of toch niet. Wie weet is die antibiotica wel meer van invloed dan we dachten. En dit keer leek het er toch op dat ik weer eens een kortere cyclus, met eisprong had!

En dan gebeurt dat waar je wel eens van hebt gehoord en waarvan je denkt dat het jezelf niet overkomt. Ik raakte spontaan zwanger! Zonder hormooninjecties of welke hoop dan ook. Gewoon, op de natuurlijke manier. Hoe mooi!?

Ik ben gewoon zwanger!

Dat het spontaan gebeuren kon, had Ted inmiddels ook wel bewezen en dat ik af en toe een eisprong had wisten we ook, maar dat het juist nu gebeurde was wel het laatste wat we hadden gedacht. Na zo'n lange periode zonder resultaat....

Alsof het zo moest zijn.

Heel bijzonder hoe het Wonder van Nieuw Leven werkt. Wat enorm overheerst is dan ook dankbaarheid en blijdschap en natuurlijk een tikje gezonde nieuwsgierigheid en spanning.

Juni 2020 hopen we ons derde wondertje in onze armen te kunnen sluiten. En voor nu, genieten!