Een leven als moeder zónder moeder

Ik kom uit een gezin van 3, een broer zus en ik. Mijn moeder had al snel de zorg voor ons alleen. Ik was geloof ik iets van 13 maanden toen ze alleen kwam te staan. Diepe respect daarvoor om dan voor 3 kindjes te zorgen en die groot te moeten brengen. Helaas brengt dit wel altijd iets met zich mee bij de ouders én de kindjes. Me moeder kon er niet altijd voor ons zijn omdat ze moest werken om brood op de plank te krijgen. Dit heeft ze dan ook altijd gedaan, ik geef toe we kwamen niks te kort. Want als je zo leeft/groot wordt gebracht weet je niet beter.

Ik was vrij snel (10 jr) zelfstandig omdat dat “verlangd” werd. Want wie moest het anders doen als je moeder alleen maar werken was.

Vroeger had ik altijd een “ideaalbeeld” van hoe mijn toekomst eruit zou zien. Samenwonen, kindjes krijgen, tante worden, me “moeder” oma laten worden.Nou het enigste wat daarvan terecht is gekomen is dat ik een prachtig gezin heb!

Ik dacht namelijk altijd dat je familie echt nr 1 zou zijn. Totdat ik keer op keer teleurgesteld werd. En niet 1 maal, of door 1 iemand nee meerdere malen en door “zus” en “moeder” ..

Alsof ze tegen me op gekeken. Alsof ze me het gewoon niet gunden, alsof ze jaloers waren ... (wat uiteindelijk ook gewoon zo was) ik wilde het nooit inzien tot ik er een x zelf achterkwam, en ik het met eigen oren hoorde.

En ja ... dan kan je het moeilijk nog ontkennen.

Vaak ben ik de gene die altijd maar t goeds van iemand in wil zien. En als er dan iets gebeurd ik altijd wel een smoes of reden verzin dat t dus niet zo hoeft te zijn.

Behalve die keer ... ik was zo teleurgesteld en boos!

Dat ik me gevoel liet spreken ... dit werd natuurlijk niet geaccepteerd. Maar dat werd ik toch al niet .. dus was had ik te verliezen?

Nou uiteindelijk hun dus .. en moet erbij zeggen dat het niet mijn keus is geweest. Ik heb genoeg geschreven brieven ontvangen van mij “moeder”. En toen dus ook deze keer met de woorden “ik neem afstand van je”.

Tot de dag van vandaag kan ik dat nog steeds niet bevatten. Hóe kan je dat doen?

En nu zou ik dat al hélemaal niet kunnen voorstellen nu ik dus zelf moeder ben. Maar goed we zijn nu bijna 6jr. verder .. en ik moet je zeggen dat ik het er absoluut wel moeilijk mee heb gehad.

Dat je “moeder” ineens een bandje sluit me je “zus” en die ineens zo close zijn met elkaar dat t gewoon eng wordt. (Dit was namelijk nooit zo .. ik was vroeger altijd een “moederskindje”) Dat doet wat met je. Maar naar mate de tijd verder liep, en hun zichzelf steeds meer lieten kennen was het voor mij simpel om nu gewoon me energie alleen maar in positief te zetten. Niks meer te maken te hebben met negatief. Dus ik moest mezelf erbij neerleggen. Dat heeft wel wat enkele jaartjes geduurd. Volgens mij 2, maar na die tijd ... was ik relaxter en trotser als ooit op mezelf.

Ik bedoel, ik had altijd in me hoofd hoe het zou zijn als ik zou samenwonen , met de feestdagen en de families, met de verjaardagen en de familie. De geboortes en de familie ..

Het is allemaal uit z’n verband gerukt. En ik weet nu ook niet beter. Maar vaak heb ik wel momenten dat ik “een moeder” mis .. en het klinkt misschien hard, maar me eigen moeder missen doe ik niet. Ik heb me erbij neergelegd want er is teveel gebeurd. Het is dus meer dat ik “een moeder” in mijn leven mis.

Ook al kan ik dus prima zonder, want in de moeilijkste tijden mij leven heeft zij er nooit gestaan.

Maar gewoon, de momenten waarvan iemand denk, dit moet ik delen! Vaak als vrouw zijnde wil je dan je moeder bellen toch. Of als je advies nodig heb .. je moeder bellen ..

Dat is gewoon een groot stuk wat ik daarin mis. De dingen delen die je eigenlijk met je moeder hoort te delen. Dat is iets waar ik me bij neer heb gelegd, dat ik dat dus niet kan.

En weetje er zijn wel mensen waar ik terecht kan ❤️, maar dat is gewoon anders ..voel ik me vaak zelfs bezwaard en dat zal nooit het zelfde zijn als tegen je “eigen moeder”. Moet je jezelf even voorstellen hoe dat zal zijn ..... gek toch? 😄

Maar goed door deze levenles weet ik wel hoe ik het allemaal niét moet en wil doen. En dat ik daarvoor me hand door t vuur zal steken. Want hoe ik me gevoeld heb of soms nog voel .. zal ik nooit me kindjes aan willen doen. Nooit.

Het doet gewoon soms nog pijn, of ik voel die leegte weer als ik ermee geconfronteerd word of als ik zie hoe het wél kan of hoort te gaan .. maar ook daar valt mee te leven. En ook daar kan ik mee om gaan ... maar soms .. soms is t gewoon fijn om dit dus te delen 💋