Een grijze wolk met een "roze randje".

Zoals de meesten weten ben ik moeder van een prematuur geboren zoontje met een geboorte termijn van 32 week en 4 dagen. Ongeacht het termijn dat je kindje wordt geboren maak je je zorgen. In het ziekenhuis word je geleefd, maar zodra je thuis komt veranderd dat niet. Na een tijdje thuis te zijn kom je eindelijk in de rust en gaat nadenken wat is er eigenlijk allemaal gebeurd. Bij de gedachten van werken kreeg ik al een paniek aanval, aan het werk! Maar thuis zitten zag ik ook niet zitten. 24 uur zorgen voor Novàn dat kon ik ook op dat moment niet aan. Soms begon hij te huilen op een bepaalde toon waardoor ik soort van over de rooie kon raken. Ik moest hem dan ook weg geven aan mijn vriend of als hij er niet was dan legde ik hem in de box. Zo kon ik naar buiten om weer rustig te worden. Als hij op die toon huilde dan haalde dat bloed onder mijn nagels vandaan en raakte in staat om mijn beheersing te verliezen. Hierover voelde me zo ontzettend schuldig. Waarom kan ik mijn zoon niet aan? Wat is er mis met mij?

Ik was ook steeds erg vermoeid kon in de ochtend mijn bed niet uit komen en het liefst bleef ik in bed. Samen met mijn vriend besprak ik dit, was ik een depressie aan het ontwikkelen? Dat vond ik ook moeilijk om met anderen te bespreken want dat gaf mij het gevoel dat ik faalde als moeder. Want hoe stom voel je je als je zegt ik kan mijn zoon niet aan kan. 

Het maakte mij huiverig om deze gevoelens bij het consultatie bureau kenbaar te maken. Ondanks dat heb ik voorzichtig mijn verhaal verteld. Ze gaven aan dat het niet raar is om je zo te voelen. Ze gaven mij het compliment dat ik het goed deed en goed zorgde voor de kleine. Ik was zeker niet de enige die zich zo voelt. Er word heel weinig over gesproken. Er rust eigenlijk een taboe op tegenwoordig. Tegenwoordig laten mensen alleen de leuke dingen zien op social media. Natuurlijk doe ik daar ook aan mee. Je wilt eenmaal delen dat het super mooi is om mama te zijn. Zeker als hij vrolijk is en goed heeft geslapen. Dan voel ik mij ook goed en kan dan weer de hele wereld aan. 

Het mag wel vaker gezegd worden dat ouder zijn niet altijd even makkelijk is. Nu ik weer aan het werk ben heb ik meer energie. Ik kan Novàn beter aan en ook als hij huilt kan ik dit beter handelen en troost hem dan. Toen ik thuis zat kreeg ik hem ook niet meer rustig omdat hij waarschijnlijk voelde dat ik ook gestrest en moe was. Dan kon ik heen en weer lopen met hem door huis maar hij werd niet rustig omdat ik het zelf ook niet was.

Op dit moment hobbelt mijn gezondheid nog steeds. Mijn schildklier is niet goed in balans te krijgen waardoor ik soms vervelende kwaaltjes heb. Na 8 dagen werken in de kraamzorg moet ik echt bijkomen. Maar gelukkig haal ik veel energie uit mijn werk waardoor ik goed voor de kleine thuis kan zorgen.

Wil je meer van ons zien ? volg ons dan op Instagram @lisadamwijk