
Een 'gewoon' gezin
Kun je nog een 'gewoon' gezin zijn als je kind is overleden?
Daar zitten we dan. Heerlijk aan een zwembad op Kreta. Om en om spelen we met onze dochter, tenzij ze met haar vriendje speelt. Wat een rust. Wat fijn om even niets te moeten. We zijn zo geleefd het afgelopen half jaar. Het is wennen dat even alles mag en kan.
Een weekje weg. Dat wilden we eigenlijk al vanaf januari, maar we hebben gewacht tot de onderzoeken klaar waren. Nu is het dan zover. We zitten in een hotel dat van alle gemakken voorzien is.
Het geeft een gek gevoel dat we hier voor de buitenwereld een 'gewoon' gezin zijn dat op vakantie is. Aan de buitenkant is ons verhaal niet te zien. We gaan hier op in de menigte. Eigenlijk is het best fijn om even 'gewoon' te zijn.
Na de geboorte en het overlijden van Mees vond ik het eng om me tussen de mensen te begeven. De eerste keer naar de supermarkt staarde volgens mijn gevoel iedereen naar mij. Want de vorige keer had ik nog een dikke buik... Die is nu weg en er is geen kinderwagen... Daar denkt iedereen vast iets van en trekt dan ook vast zijn conclusie. Ik wilde me het liefst onzichtbaar maken.
Alle 'eerste keren' zouden moeilijk worden. De eerste keer mensen onder ogen komen... Bij het peuterzwemmen heb ik het heel erg gevoeld. Ik kwam met onze dochter de kleedkamer binnen. De moeders keken me aan, keken weg en toen viel het stil. Het liefst was ik heel hard weg gerend. Maar ik wist dat dit kon gebeuren dus zei, na de ongemakkelijke stilte, rustig 'hallo'. Daarna ging ik, geëmotioneerd, dochterlief omkleden. Het heeft die avond even geduurd, maar uiteindelijk kwamen de gesprekken op gang. Over Mees, maar ook weer over andere dingen.
Dit soort situaties gebeuren hier op Kreta niet. Dochterlief speelt met haar vakantievriendje en wij praten rustig met zijn ouders, opa en oma. Ook voeren we luchtige gesprekken met de geadopteerde nieuwe opa's en oma's die onze dochter steeds weer opzoekt. Het is gezellig en we lachen veel. Gek eigenlijk...
In een gesprek laat één van de opa's mij een foto van een echo zien. Zijn derde kleinkind komt eraan. Ik schrik toch even en kijk manlief aan en die geeft een knipoog. Na een felicitatie gaat het gesprek weer verder. Ook weer gek, maar eigenlijk wel prima.
Aan het einde van de week blijkt dat de familie van het vakantievriendje van onze dochter ook op vakantie te zijn met een reden. We konden dat niet aan hen zien en zij konden het bij ons niet zien. We hebben elkaar in vertrouwen genomen en ook kunnen concluderen dat we allemaal hebben kunnen genieten van een weekje niets... Een weekje rust en een weekje als 'gewoon' gezin.
