een brief voor mijn kleine grote liefde

7 november 2019

Lieve Ivy-Mae,

Papa is nog aan het werk en ik ben lekker vroeg in bed gekropen.

Ik had mijzelf al tijden voorgenomen om je te schrijven, of iig over jou en mij en ons leventje samen met papa.

Je bent nu inmiddels alweer 17 maanden bij ons, dat wil zeggen bijna anderhalf jaar!!

Anderhalf jaar is voorbij gevlogen, het is niet normaal hoe snel dit is gegaan.

Het eerste jaar als moeder vond ik best lastig. En niet in de zin dat ik het lastig vond om van jou te houden want jeetje wat deed ik dat al meteen. Ik bedoel meer in de zin van het zoeken naar de juiste manieren om de boel draaiende te houden en een goede moeder te zijn voor jou en jouw behoeften. Ik was vastbesloten het perfect te doen , maar wat is perfect. Als ik heel eerlijk ben doe ik maar wat, en ik hoop dat ik dat goed doe.

De eerste 4,5 a 5 maanden heb je hartverscheurend veel gehuild, dit brak mijn hart en natuurlijk ook het hart van papa. De doktoren zeiden tegen ons dat het er allemaal bij hoorde, en wij als nieuwe ouders moesten dit maar aannemen. Maar het klopte niet, niet voor ons gevoel. Uiteindelijk is dit na zelf initiatief te nemen door speciale voeding te kopen toch nog goedgekomen (en man wat was je ineens een tevreden babytje !)

De nachten zijn nog wel lang een drama geweest voor jou en mij, helaas sliep papa overal doorheen. Maar na je eerste verjaardag begon je eindelijk de nachten door te slapen gelukkig want ik wist soms niet meer hoe ik normaal moest functioneren, maar als ik jou lieve koppie dan weer zag was ik opslag weer gelukkig hoe moe ik ook was. Ik denk dat de hersencellen die ik eerder wel had nu zijn verschrompeld en ik heb het concentratievermogen van een goudvis. 

Dat brengt me bij het stukje nooit meer zorgeloos zijn, want de liefde die ik voor jou voel maakt me soms ook heel erg bang. Ik ben bang dat er wat met jou gebeurt , of met papa of met mij want ik wil niks missen van jou. Alleen al die gedachte maakt me aan het huilen, overdreven of niet ik voel het echt zo intens. Het klopt echt wat ze zeggen, de liefde voor je kind zit zo diep en het is met niets anders wat ik al kende te vergelijken. Jij bent mijn prioriteit vanaf dag 1, jou geluk is mij meer waard dan alles in de wereld.

Je word met de dag ondeugender, vandaag nog.. je trok elke keer de la open waar de koffie spullen in staan (inclusief de suikerklontjes), dus toen ik even met een hete pan bezig was en net iets te laat keek stond je me heel trots aan te kijken (met een suikerklont in je mond.) Je weet heel goed wat je wel en niet wilt, maar dat weet ik ook.. dus je zoekt constant de grenzen op momenteel. Soms hilarisch maar ook best vermoeiend. Ik ben nog steeds zoekende naar hoe ik je het beste kan aanpakken, want ja soms lach je me gewoon uit. Wel heb ik inmiddels ontdekt dat je het vreselijk vind als ik je negeer als je iets hebt gedaan wat niet mag en je eerst heb verteld dat dit niet de bedoeling is. Je bent een heel lief vrolijk meisje met een pittig karakter. Maar dat kan je goed gebruiken in deze harde wereld. 

Iedere dag sta je wel even te swingen, deze afgelopen tijd is het voornamelijk op ḧet liedje van de olifant met de dikke billen, bij voorkeur als je dan ook nog gedragen word en dat gebeurt dan natuurlijk ook. 

De laatste tijd sta je soms bij het raam te gluren of papa al uit zijn werk komt. En als dit dan zo is dan vlieg je nog net niet door de deur heen. De deur kan niet snel genoeg open gaan en hij moet je gelijk tillen en knuffelen (en jij hem). Ik geniet zo van die momentjes. 

Konden we af en toe de tijd maar even stil zetten, want het gaat echt veel te snel.

Ik ben trots op jou en ik hou van jou.

Jij bent mijn ALLES.

x mama