Down the rabbit hole

Van school gestuurd - uit huis geplaatst en steeds vaker op straat te vinden.

Dat is nou niet echt de beste combinatie. Ik had moeite met autoriteit en daarnaast was ik naïef. Dat durf ik best wel toe te geven. Ik zag niet snel het gevaar in situaties en was meer: "living la vida loca" style. Niet nadenken maar doen. Gaat het mis? Dan maken we daar weer een avontuur van.

Verdriet kende ik niet. Boosheid en blijheid wisselde elkaar af. En werd ik ergens boos van? Dan draaide ik me om en liep net zolang totdat ik wat vond dat me blij maakte. 

Door mijn moeite met autoriteit was ik nu dus boos op Jeugdzorg. IK moest veranderen. IK was weer het probleem. En begrijp me niet verkeerd hoor, ik was zeker geen lieverdje. Zette vaak de boel op stelten. Verdriet ging samen met boosheid. Boosheid met onbegrip en dat uitte zich in een explosie. Woedend met tranen over mijn wangen zat ik vaak schreeuwend tegenover mijn begeleiders. Waarom luisterde ze nou niet? Waarom keek er niemand naar wat mijn ouders deden?

Stond er dan echt niemand aan mijn kant? 

In heel mijn leven heb ik weinig mensen gehad die mij echt steunde. Er was 1 therapeute die de 'ballen' had om mijn moeder aan te spreken op haar gedrag. Drie maal raden: daar hoefde we nooit meer heen. Zij was bevooroordeeld... Zij ja.

Ik had een beste vriend die er altijd voor mij probeerde te zijn. Maar zelf uit een (in mijn ogen) perfect gezin kwam. Daarom hield ik veel dingen voor hem geheim. Ik wou hem niet mee trekken in de problemen. Samen droomde we over als we 18 waren. We zouden samen gaan wonen en dan zal alles eindelijk goed komen. Dat moest wel, hij was er toch voor mij?

Daarnaast was er een mentor van school. Bij haar kon ik echt praten. En de gymmeester. Met hem had ik niet eens een connectie. Maar hij wist van mijn situatie. En als ik niet aanwezig was op school? Zette hij neer dat ik afwezig was door situatie binnen de Jeugdzorg. Mijn mentor ging van school en de gymmeester werd van de absentie afgehaald. En ook daar ging het toen fout.

Het voelde alsof ik het op moest nemen tegen een boze grote wereld. En omdat het te veel was om te handelen, besloot ik het weg te blowen. Heel even dat hoofd leeg. Niet nadenken en genieten van het moment. Ik was 12 toen ik begon met blowen en na een tijdje blowde ik wel 7 joints op een dag. Ik kan ze trouwens nog steeds niet draaien though....

Maar we waren bij Jeugdzorg. Als ik zo doorging zouden er consequenties komen. Ik moest veranderen naar therapie, werken aan school zonder leerplan en vooral zo snel mogelijk weer terug naar mijn ouders.

Na dit gesprek vluchtte ik naar andere 'la vida loca' kinderen uit de jeugdzorg. We blowden en klaagde over hoe k*t het leven wel niet was. En voor ik het wist was het avond. Naar huis durfde ik niet meer: er zouden consequenties volgen. En ik zat net zo lekker in mijn vel.

Dus bleef ik langer en langer. We vonden een huis waar we mochten verblijven en hadden een paar dagen de grootste lol. Drank en drugs wisselde elkaar af. Tot de lol in 1 klap voorbij was...