Dit gaat voorbij

Toen Tiuri tien dagen jong was kreeg ik een mega drie dubbele borstontsteking. Mijn rechtertepel was tot bloedens toe gescheurd en daarnaast zaten er twee harde pijnlijke dikke schijven van verstopte melkklieren in mijn borst. Iedere keer als ik Tiuri aanlegde zette ik mijn kiezen op elkaar, spande elk spiertje in mijn benen zich aan en maakte ik dezelfde geluiden als bij de persweeën. Na liters kwark, echinaceadruppels, overdosis vitamine C, homeopatische druppels, drie dagen koorts en nog steeds geen lichtpuntje aan de horizon, haalden we toch maar een receptje antibiotica. Echter toen ik de pillen zag voelde ik mijn buik samentrekken en gaf mijn lijf aan: ‘Dit heb je niet nodig.’

Ik sloot mijn ogen. Wat heb ik dan wél nodig. En mijn lijf antwoordde: ‘Rust. Rust. Rust.’ Met vier energieke meiden ronddartelend in huis en de constante pijn maakten het niet heel makkelijk. Toen ik na een paar dagen alleen nog maar kon huilen tijdens het voeden, toen ik echt de bodem van de put had bereikt, moest ik opeens aan alle moeders denken die dit ook hadden meegemaakt en daardoor stopten met het geven van borstvoeding. Mijn overtuiging was dat met de juiste voorlichting en doorzettingsvermogen vrijwel iedereen borstvoeding kan geven. Maar op dat moment voelde ik een golf van compassie door mij heen stromen en snapte ik deze moeders. Dit deed namelijk f@cking pijn.

Voor mij was opgeven echter geen optie. Ik wíst namelijk na vijf kinderen en tig borstontstekingen, dat ook deze voorbij zou gaan. Uiteindelijk had ik drie weken rust nodig om helemaal te herstellen.

Nu, een jaar later, voelde ik de afgelopen week een pijnlijke schijf in mijn linkerborst opkomen. Meteen trapte ik op de rem, maar niet hard genoeg met als gevolg... koorts en een hele zere borst. Nu weet ik meteen dat ik ‘rust, rust, rust’ nodig heb wat voor mij betekent plat liggen en heel veel yoga nidra doen. Tiuri laat ik lekker vaak drinken en ondanks de pijn is er het weten: ‘Dit gaat weer voorbij.’

Voor alle moeders die dit lezen en een huilbaby hebben, eeeen zeer lichaam van al het zorgen, soms niet meer weten wat te doen en de havermout wéér laten aanbranden: je bent niet alleen ❤️