Dertien redenen waarom/13 reasons why..

Zo, dat was mij nogal een serie om te kijken. Al moet ik toegeven dat ik tijdens bepaalde scènes met mijn vingers in mijn oren heb gezeten en met mijn ogen dicht op de bank mezelf afsloot. Te heftig, te herkenbaar, te pijnlijk. 

Hannah het meisje uit de serie deed mij denken aan mezelf. Niet zozeer haar leven maar de manier waarop ze denkt en de emoties die ze doormaakt. De uitspraken die ze deed, de gedachten die ze had, het kwam dichtbij. Ik heb voor het eerst zitten huilen, ik voelde mij misselijk en voelde heel even weer hoe ik mij voelde, ooit, een hele tijd geleden. Die allerlaatste aflevering, die hakte er letterlijk en figuurlijk in. Ik besefte mij, hoeveel pijn ik mensen had kunnen doen wanneer ik niet nog die laatste kans aan het leven had gegeven. Zoals Hannah deed en dit mislukte, zij had niet de kracht om door te gaan. En kijk waar ik nu sta, een prachtig gezin en een leven om dankbaar voor te zijn! Maar jeetje, wat een confronterende aflevering. Die wanhoop, eenzaamheid en die leegte, het kwam weer even heel dichtbij. Gelukkig had ik mijn man naast mij, die mijn hand vastpakte en waar ik geen woord aan hoefde uit te leggen, hij wist waarom ik huilde. Althans, dat denk ik.

De boodschap van de serie is zo duidelijk.

Het hele schoolverhaal is ook hier in Nederland van toepassing, je wordt gepest en onderuit gehaald maar er wordt weinig aan gedaan. En als er al iets gedaan wordt dan heeft dit vaak geen meerwaarde.

Ook ik werd gepest op school, op het MBO, toen ik 16 a 17 jaar was. Op die leeftijd nog? Ja. Je zou denken dat je dan wel hersens genoeg hebt om zoiets te laten, maar nee. Ik werd uitgescholden, tegen de muur geduwd, er lagen briefjes in mijn tas of mijn tas lag in de prullenbak. Ook ik ging met veel tegenzin naar school en ging regelmatig eerder naar huis of kwam gewoon niet opdagen. Midden in de klas werd er over gesproken met een docent erbij en ik gaf aan dit niet meer te trekken, ik werd uitgelachen.

Uiteindelijk mocht ik samen met die ene vriendin die ik had naar een andere klas. Daar werd ik opgevangen, daar werd ik 'beschermd'. Niemand liet mij alleen en ze kwamen voor mij op. Uiteindelijk ben ik gestopt met de opleiding om hem later zelfstandig alsnog af te ronden.

Waren deze meiden zich ervan bewust wat ze mij aandeden? Ik denk het niet. En dat maakt het moeilijk. Hoe stop je het dan? 

Ik wil iedereen vragen, smeken, om na te denken. Kwets jij iemand? Sluit jij iemand buiten? Negeer je iemand of maak je soms eens een grapje? Ben jij 1 van de 13 redenen?

Probeer dan nu te bedenken, dat ook jij een bandje kunt hebben. Dat ook jij een reden, de druppel kan zijn om iemand kapot te maken. En hoe klein het ook lijkt voor jou, bedenk je dan hoe groot het kan zijn voor die ander. Ook jij kan op een lijstje staan van: 13 reasons why. Al is het maar iets kleins. Denk na voordat je meedoet met een pesterijtje, een grapje. Denk na voordat je die ene opmerking maakt. Kijk eens naar de mensen die jij kent, is er iemand alleen? Kun jij er iemand bij betrekken? Is er iemand die jij, nu op dit moment een glimlach kunt geven door hem of haar jouw aandacht te geven?

Doe het! Denk niet dat jij niks kunt veranderen want die ene glimlach, die ene vraag: 'hoe gaat het met je' of die ene 'hey! Wat zie je er goed uit' kan ZOveel verschil uit maken. 

Wie weet ben jij op zo'n moment; de reden om niet op te geven. Misschien ben jij de reden dat iemand zegt: 'ik geef het nog een kans'. Geef iemand een knuffel en laat weten dat hij of zij niet alleen is. 

En mocht jij, op dit moment in de schoenen van Hannah staan. Weet dan, dat ik je goed genoeg vind, weet dan dat ik je wil helpen, weet dan dat je niet alleen bent en dat er goede mensen bestaan. 13 reasons why.. 

Bij wie sta jij op het bandje? Of voor wie kun jij de redding zijn? Of.. ben jij degene die gered moet worden? Ik geef je 13 reasons to live! Geef niet op.