6 jaar geleden
Depressie continues...
Het is al na twaalven. En daar zit ik dan. Alweer.... De tranen stromen over mijn wangen....
En waarom ik moet huilen? Ik heb geen idee. Of wel? Ik ben mezelf kwijt en ik heb werkelijk geen idee meer waar ik moet zoeken....
Een tijd lang ging het beter met me. Nieuw werk, mijn sociale leven kwam weer op gang, ik had weer zin om dingen te ondernemen en ik was al een tijd niet bij de psycholoog geweest. Tot er een paar weken geleden ineens weer het besef was, het gaat niet zo goed. Ik merkte dat ik weer liep te mopperen, ik was erg geïrriteerd, ik sliep al een tijd slecht, was weer ontzettend moe en eigenlijk had ik dat verdomde masker alweer een tijdje op mijn hoofd staan... NEEEEEEEEE! Niet weer! Dit heb ik toch al gehad???
Moedeloos en met mijn ziel onder mijn arm ging ik weer naar de huisarts om de stap te zetten die ik zolang niet wilde nemen. Medicatie... Ik zag nu even geen andere uitweg meer.... 'Een depressie is ook een lang proces'. BAM! Weer werd ik keihard met mijn neus op de feiten gedrukt. En hoe hard ik ook mijn best deed en ik me nog zo had voorgenomen om niet te gaan huilen, liepen de tranen alweer over mijn wangen. Gelukkig kreeg ik een hele lage dosering anti-psychose medicatie om wat rust in mijn hoofd te creëeren en wat beter te kunnen slapen. Alleen moest ik wel beloven terug te gaan naar de psycholoog.
Een week later zat ik gelukkig al tegenover haar. Of ik in de afgelopen tijd de tools had gebruikt die ze me had meegegeven? Eerlijk gezegd kon ik me er weinig van herinneren en meteen werd ik me ervan bewust dat zij, hoe hard ze ook haar best deed, niet de juiste persoon was die me kon helpen. In overleg besloten we mijn behandeling af te sluiten. Met een enorm k*tgevoel en helemaal leeg ging ik terug naar huis om al snel te gaan zoeken naar iets anders wat me wel kan helpen. Een andere psycholoog? Alternatieve geneeswijze, maar welke vorm dan? Ik zie door de bomen het bos niet meer, en hopeloos zit ik weer op de bank te huilen.
help, Help, HELP, HHHHEEEEELLLLLPPPPP!
Anoniem
Soms lees je een blog, die je niet weg wilt klikken zonder te reageren. Dit is zo'n blog. Helaas kan ik meepraten over het fenomeen 'depressies', al ben ik inmiddels heel wat verder in het traject. De basis GGZ kon mij uiteindelijk niet verder helpen, dus ik loop in de gespecialiseerde GGZ. Ik weet inmiddels dat ik altijd gevoelig zal blijven voor depressies en dat ze altijd op de loer zullen liggen. Dit moet ik accepteren en inmiddels, na heel wat therapieën, lukt dit aardig. Goed, ik moet hier wel wat voor over hebben, want ik moet hier wel mijn leven op inrichten en aanpassen. Inmiddels heb ik mijn draai gevonden en kan ik het accepteren. Juist daardoor ben ik minder vatbaar. Nog steeds volg ik een behandeling en nog steeds slik ik dagelijks medicijnen die ik waarschijnlijk de rest van mijn leven moet blijven slikken. Maar ook hier geldt, wat moet, dat moet. Alles voor het goede doel. Wellicht is het voor jou verstandig terug te gaan naar de huisarts en samen te kijken naar een voor jou werkbare oplossing. Andere medicatie? Dit kan helpen, want medicatie die voor de een werkt, kan voor een ander niks doen. Andere behandelaar? Misschien zelfs gespecialiseerde GGZ? Het is echt zoeken in deze wereld en dat maakt het niet makkelijker. Ik hoop echt dat je over een paar maanden kunt zeggen dat je je depressie overwonnen hebt, of er anders in elk geval een stuk positiever in kunt staan. Tot slot, schaam je niet, probeer het te accepteren. Wat niet gaat, gaat niet. Neem je rust, stel prioriteiten en vraag om hulp waar nodig. Zo spaar je energie voor de momenten dat je het nodig hebt en voor de leuke dingen. Want die zijn er echt. En echt, het komt goed. Sterkte.