8 jaar geleden
De wereld is zó groot, en ik voel me soms zó klein.
"Je zei dat je jezelf terug wilt vinden. Je word nooit meer jezelf. Je word een andere versie van jezelf. Een betere."
Ik dacht me eindelijk weer heerlijk te voelen als ik eenmaal was bevallen, maar niets leek minder waar!
Juist tijdens mijn zwangerschap had ik veel minder tot geen klachten. (Alleen de laatste 2 weken toen ik pre-eclamsie verschijnselen had)
Ik ben morgen precies 20 weken mama. En wat voel ik me daar, ondanks alle ongemakken die ik nog dagelijks ervaar, heerlijk bij! Ik heb nog nooit zo intens van iets of iemand gehouden. Wat dat betreft ging er ook een hele nieuwe wereld voor me open.
Moe ben ik niet meer. De eerste weken wel, extreem. Nu kan ik, mede dankzij het heerlijke ritme van mijn zoontje, rustig 8 a 9 uurtjes per nacht slapen. Het huishouden doe ik weer volledig zelf, en dat voelt toch wel heel fijn! Maar de moodswings zijn er nog. En de huilbuien ook. Niet dat ik nu iedere dag zit te janken, maar ik ben wel veel emotioneler, en dat is eigenlijk niets voor mij. Het "wazige gevoel" alsof je hoofd vol met watten zit, en wanneer er iemand tegen je praat dat het net lijkt of je er zelf niet bij bent, dat is ook over. Wat vond ik dat naar! Een vriendin van me zei me gisteren zoiets moois.. "Je zei dat je jezelf terug wilt vinden. Je word nooit meer jezelf. Je word een andere versie van jezelf. Een betere." Deze woorden wil ik met jullie delen. Ik ga deze echt onthouden. Het geeft me positieve energie, want ergens.. ergens geloof ik haar!
Als ik zie waar ik allemaal toe in staat ben als het op mijn zoontje aan komt, dan voel ik me echt trots. Zo onzeker als dat ik in het begin was, zo zelfverzekerd ben ik nu. En dat doet een mens, een mama goed!
Maar waarom voel ik me dan soms zo klein? Omdat ik mezelf weleens de vraag stel: "Is dit nou alles?" En ja, daar schaam ik me voor. Ik schaam me dood als ik die gedachtes heel af en toe heb, en probeer ze dan ook meteen weer te verdringen! Is dit nou alles in de zin van.. Ga ik zo de komende jaren leven? Met dezelfde dagelijkse routine? Ik, avonturier die van uitdaging en afwisseling hou? Alles en iedereen om me heen raast maar door, en ik lijk stil te staan. Maar dan kijk ik naar mijn zoontje en denk ik: "Is dat nou erg?" NEE! Maar toch heb ik die gedachte af en toe. Misschien is het wel normaal.. ik weet het niet.
Ik heb nog 4.5 maand de tijd volgens de richtlijnen om mezelf terug te vinden. Pardon, om die betere versie van mezelf te creëren.
Anoniem
Dankjewel lieve Mona!
Anoniem
Élke keer als ik dat koppie van de kleine zie, zie ik een super gelukkig en blij kind!! Daar aan zie je dat je het goed doe! ·♡♡♡·
mamavanquentin
Wat heerlijk om te lezen Duna! Ik kijk ook uit naar alle ontwikkelingen, al gaat hij nu al echt ontzettend snel. Omrollen, eerste twee tandjes, en dan moet hij nog 5 maanden worden.
Duna
Hai ik ben mama van mijn zoontje van 5 en stiefmama van 3 jongens van 14, 16 en 18. In het begin vond ik moeder zijn saai. Voeden, verschonen, slapen.. Vond er niks aan. Maar na een maand of 3 werd het steeds leuker. Hij reageerde op steeds meer dingen. Nu is het een mannetje met heeel veeel energie en praatjes. Hij is ontzettend lief en zorgzaam. Gaat lekker naar school en een hele grote dromer. Helpt liever een ander dan dat ie zijn eigen werkje afmaakt... Het leven met hem is 1 groot avontuur.... (schaafwonden bulten) En ik vind het heerlijk ook al houd ik mijn hart wel eens vast...