De week van...

Maandag stond een bezoekje aan de plastisch chirurg op de planning

Ik heb het ziekenhuis nog nooit zo vaak bezocht. Nee, zelfs met 7 kinderen niet. En al helemaal niet zo vaak voor mezelf. Jeetje… maar dit is nog maar het begin…

Maar terug naar de plastisch chirurg…

We hadden een goed, duidelijk maar ook confronterend gesprek. Het komt steeds meer binnen wat er allemaal gebeuren gaat.

Hij gaf aan dat ze tijdens de operatie direct een reconstructie gaan doen.

Een pittige operatie maar wel een mooi startpunt voor een mooi eindresultaat.

Tot we woensdag bij de behandelend arts kwamen voor het definitieve behandelplan.

Daar kregen we te horen dat ik een volledige borstamputatie ga krijgen, maar dat directe reconstructie niet mogelijk is.

Ze verwachten dat de kanker dieper zit dan ze nu kunnen zien, wat inhoudt dat ik na de operatie en chemotherapie ook nog bestralingen zal moeten hebben.

Na bestralingen wordt de huid heel stug waardoor reconstructie met eigen huid niet mogelijk is.

Deze kwam even heel hard binnen.

Ik had namelijk tot de afspraak van maandag nog niet bedacht hoe ik het graag zou willen, ik heb te vaak gehad dat wat ik dan bedacht had toch ineens niet mogelijk was. Zondags heb ik me ingelezen en dingen bekeken.

Maandag alles doorgesproken, en dan hoor je woensdag dat het toch niet kan. Weer iets wat ik graag wilde kan dus niet...

De enige optie die er nu nog is is met eigen weefsel. Dit kan niet direct, maar pas na alle behandelingen, over een jaar dus ongeveer, want 8 december wordt ik geopereerd.

Het komt nu heel dichtbij….