De stoep.

Onze B. Kan zich heel goed buiten vermaken. Hutten bouwen, rondje fietsen, kijken bij de bouwplaats aan het einde van onze wijk. Maar toch komt hij elk half uurtje wel even thuis kijken. Voor wat drinken, lekkers, of gewoon om even te kijken of iedereen wel thuis is. 

Maar dit keer bleef hij wel erg lang weg, na 50 minuten heb ik onze dochter E. De jas aangetrokken, om toch maar even een rondje door de wijk te gaan zoeken. 

Ik zag hem na 5 minuten lopen al aan het einde van de wijk, druk aan het werk. Hij is zich altijd goed bewust van wat er om zich heen gebeurt, en ziet ons al aan komen lopen. Meteen staat hij op en komt met een boos gezicht naar ons toelopen. Wanneer ik hem begroet, vraag ik ook meteen wat er aan de hand is. Hij trekt een “je zit me in de weg gezicht” op, en zegt: Niks hoor mama. Dit gezicht zie ik een paar keer per dag. Hij had me niet verwacht en weet niet hoe te reageren. Gelukkig ken ik hem langer dan vandaag en weet ik hoe ik hier op kan inspelen. 

Ik maak me klein en kom op ooghoogte van onze B. Ik vraag wat hij wil gaan doen. Ik vraag bewust niet wat hij op dat moment aan het doen is, want dan slaat hij altijd in de verdediging. Hij zegt naar huis te willen om wat te gaan drinken. Dus draaien we ons om, om naar huis te lopen. 

Onderweg naar huis vraag ik B: Je was wel hard aan het werk he? Ik snap wel dat je daar grote dorst van krijgt. En hij begint volop zijn verhaal te vertellen. Hij was een stoep aan het afmaken. Want die hield zomaar op en er lagen stoeptegels naast. Dit kan natuurlijk niet veilig zijn, dus heb ik hem alvast een stukje afgemaakt. Zo ontzettend trots was hij, na een grote beker drinken vroeg hij of we zijn stoep ook wouden zien. Maar natuurlijk! Uiteraard moest er een foto van gemaakt worden. Na de foto zijn we lekker boodschappen gaan doen voor het avond eten.. wat is zo’n middag dan ook kort.