De realiteit doet soms pijn

Vorige week ging ik met de 3 grote kinderen naar Superjump (een trampolinepark in de buurt) , als uitstapje zonder #MeneertjeExtraSmall .Want soms hebben ze daar nood aan en dat wil ik ze ook echt wel gunnen.Ik heb gekozen voor een groot gezin, maar ik wil al mijn kinderen ook wel eens een momentje alleen of met een andere samenstelling van ons gezin gunnen.

Nu was ik weer veel te enthousiast en dacht ik dat ik zeker wel 2! Uur zou kunnen springen.Want ja, "mama 1,5 uur is echt weinig" en "wil je ALSJEBLIIIIEEEFFFF mee springen mama!?"Hahaha, wat een grap!Zoals altijd begon ik er heel enthousiast aan en het was ook echt leuk.Maar na 1 uur was ik KA-POT!

Nu weet ik wel dat ik volgende keer gewoon 1 uur springen neem voor mezelf en de kinderen 2 uur laat springen, dat is een win-win situatie voor elke partij 🤭.Ik heb dan een uurtje om op mijn positieve te komen en de kinderen kunnen zich nog een uurtje extra moe maken 👌🏽.Maar t meest van al, ik moet niet weer een hele week recupereren. Met een halve week kom ik dan wel toe! (Hoop ik 😬🫣).

Ik merk de laatste tijd wel vaker dat ik ouder word en herstellen niet altijd meer vanzelf gaat.Ondertussen is het al ruim een jaar geleden dat ik beviel van ons kleine ventje en nog steeds ben ik niet helemaal de oude.Ik was al relatief oud bij mijn laatste zwangerschap en dat speelt wel mee.Maar ook het slaaptekort hakt er in.Vandaar dus dat ik het heel erg grappig vond dat ik een herinnering kreeg van Facebook, ik deelde onderstaande afbeelding exact een jaar geleden. En nog steeds herken ik mezelf hier in.Mijn haren zijn in de loop van tijd nog meer zilver gekleurd en ook de zakjes onder mijn ogen zijn serieuze kabassen geworden.Maar de tand des tijds heeft ook z'n charmes.Toch?